Ένας αλλιώτικος Δεκέμβρης…

Διανύουμε τον τελευταίο μήνα του έτους 2009. Δεκέμβριος…Εποχή που συχνά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το πνεύμα των Χριστουγέννων, την για πολλούς εποχή της αγάπης(!) Ακριβώς πριν ένα χρόνο όμως, τα πράγματα φαινόταν και ήταν πολύ πιο διαφορετικά. Τα Χριστούγεννα φάνταζαν κάτι μακρινό. Όλοι ξέρουμε τι συνέβη. Η άδικη εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από έναν εν υπηρεσία ειδικό φρουρό, τάχα γιατί νόμισε ότι θα δεχόταν επίθεση. Ακολούθησε η νεανική εξέγερση, μία εξέγερση που αντικατόπτρισε χαρακτηριστικά τα αισθήματα και τις ανησυχίες μας. Οργή, αγανάκτηση, φόβος για το αύριο και μία ακατάπαυστη βούληση να χτίσουμε εμείς το δικό μας μέλλον και να ζήσουμε σε ένα κόσμο αληθινό και πιο ανθρώπινο. Μπορεί ο κόσμος να μην άλλαξε με τις πορείες μας, μπορεί τα ΜΜΕ να προσποιούνται ότι δε συνέβη απολύτως τίποτε, όμως για εμάς, όλα αυτά είχαν ένα ευρύτερο νόημα για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον κόσμο και τη θέση μας στην κοινωνία.
Για ποιο βαθύτερο νόημα όμως, αξίζει να μιλάμε, όταν οι αγώνες και τα οράματα των νέων αμαυρώνονται από άνανδρες πράξεις κάποιας ισχνής μειονότητας υποτιθέμενων «αγωνιστών»; Ο κόσμος δυστυχώς σιχάθηκε τους κοινωνικούς αγώνες γιατί τους έχει ταυτίσει με τα διάφορα φαινόμενα βίας. Οι γνωστοί-άγνωστοι έχουν πάντα την πρώτη θέση στα δελτία ειδήσεων, τα οποία τους παρουσιάζουν ως το σύγχρονο εφιάλτη της κοινωνίας, σπέρνοντας αβάσιμους φόβους και πανικό όταν γίνεται λόγος π.χ. για πορείες διαμαρτυρίας. Όλα όμως από κάπου πηγάζουν. Και αυτή η έξαρση βίας σίγουρα πηγάζει από τη σημερινή κατάσταση της κοινωνίας. Ανασφάλεια για το μέλλον, με την ανεργία να φτάνει στα ύψη, ένα τραγικό εκ-παιδευτικό σύστημα που αδυνατεί να παρέχει ανθρώπινη μόρφωση και πάνω από όλα, ολική αδιαφορία από τους πολιτικούς που αγωνιούν για το μέλλον της παράταξής τους παρά για τη μοίρα του τόπου. Οι νέοι πληγώνονται, απελπίζονται, αφήνουν τα οράματά τους για να ακολουθήσουν τον πιο συμβατικό δρόμο της σύγχρονης ρομποτικής ζωής, εξοργίζονται και κυρίως ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ. Αντιδρούν με όποιο τρόπο και όποιο μέσο μπορούν, ακόμη και με τη βία.
Η βία όμως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι γεννά ακρότητες και πότε δε φέρνει λύσεις. Αντίθετα, έτσι οι κοινωνικοί αγώνες χάνουν το νόημα τους, αφού κανένας από μας δεν επιθυμεί την εξάπλωση της βίας. Τα περσινά ακραία επεισόδια που σημειώθηκαν δεν εκφράζουν κανένα όραμα και κανέναν από τους ευσυνείδητους νέους που κατέβαιναν στους δρόμους με τους πιο αγνούς σκοπούς. Άλλωστε τι φταίει το περίπτερο ενός φτωχού μεροκαματιάρη, όταν το πρόβλημα έγκειται φυσικά αλλού; Μάλιστα είναι άξιο προβληματισμού αν αυτή η μερίδα των δήθεν αντιεξουσιαστών είχαν κάποια πολιτική συνείδηση, αφού τα πιστεύω του αναρχισμού κάθε άλλο παρά με τις πράξεις τους ταυτίζονται. Παρόλα αυτά, τα ΜΜΕ επιμένουν να συνδέουν κάθε αίτημα για κοινωνική αλλαγή με αυτά τα περιστατικά και να τους αποκαλούν γνωστούς-αγνώστους, αν και οι αρχές μάλλον ξέρουν περί τίνος πρόκειται.
Περνώντας σε μια άλλη πτυχή της έξαρσης της βίας, η τρομοκρατία, ένα χρόνο μετά τις εξεγέρσεις των νέων, φαίνεται να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Η επίθεση στο αστυνομικό τμήμα της Αγίας Παρασκευής στις 27/10, με τον παραλίγο θανάσιμο τραυματισμό έξι αστυνομικών αλλά και πολλά άλλα ανάλογα περιστατικά, είναι το λιγότερο, πράξεις καταδικαστέες και δεν εκφράζουν καμιά ιδεολογία, κανένα αίτημα για κοινωνική αλλαγή και κανέναν από μας τους νέους που θέλουμε να αλλάξουμε έστω και ελάχιστα τον κόσμο. Αντικατοπτρίζουν όμως τον κοινωνικό ξεπεσμό αλλά και την οργή που αναβλύζει από κάθε τάξη.
Έτσι, λοιπόν όπως και ο περσινός, έτσι και ο φετινός Δεκέμβρης προβληματίζει ιδιαίτερα εμάς τους νέους για το ποια είναι η θέση μας μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις και γενικότερα στην κοινωνία. Μπορείς να εκφράσεις όποια άποψη θέλεις, όπως κι εγώ, που παραθέτω τις δικές μου σκέψεις, αγαπητέ φίλε νέε. Μην αφήνεις το μέλλον σου στα χέρια των άλλων διότι αυτοί δε σου δίνουν καμία σημασία, αφού τα όνειρά σου δε μεταφράζονται σε χρήμα. Μην υποτάσσεσαι στη βούληση των μεγάλων, κυνήγησε τα όνειρά σου, αγωνίσου πάντα για το καλύτερο, ακόμη και για το ιδανικό (τίποτε δεν πάει χαμένο, όπως λέει και ένα παλιό γνωστό άσμα) μα ποτέ μην υποπέσεις στη βία, γιατί όταν την ασκείς στους άλλους, τότε βιαιοπραγείς πάνω στον ίδιο σου τον εαυτό. Και μην θεωρείς την παραμικρή αλλαγή του κόσμου κάτι ουτοπικό ή ανέφικτο. Η αλλαγή είναι στο χέρι σου, βρίσκεται μέσα σου, αρκεί να την επιδιώξεις...

Σύνταξη: Αντώνης Μαντής

CHRISTMAS

Χιόνι, κάρτες, κεριά, δώρα, στολισμένα δέντρα... Όλα αυτά οδηγούν το μυαλό όλων μας χωρίς αμφιβολίες και περιστροφές στα Χριστούγεννα. Σκεφτήκατε όμως ποτέ τι σχέση έχουν τα κεριά με τα Χριστούγεννα και γιατί κάθε χρόνο στολίζουμε ένα δέντρο και ευχόμαστε να χιονίσει; Στην Βίβλο δεν γίνεται καμία αναφορά ότι υπήρχε χιόνι την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός και όμως, κάθε χρόνο η ελπίδα πως θα ζήσουμε "λευκά Χριστούγεννα" επανέρχεται! Από που μας ήρθε τελοσπάντων αυτή η τρελή ιδέα πως τα Χριστούγεννα πρέπει να είναι λευκά για να είναι τέλεια; (Γιατί όχι πράσινα; Ή μπλε;). Το πιο πιθανό είναι η ιδέα αυτή να μεταδόθηκε γύρω στο 1843 όταν ο Άγγλος συγγραφέας Τσαρλς Ντίκενς έγραψε την ίσως πιο διάσημη χριστουγεννιάτικη ιστορία για ένα πάμπλουτο, μα πολύ τσιγκούνη επιχειρηματία και εχθρό των Χριστουγέννων, τον Εμπενίζερ Σκρουτζ. Την παραμονή των Χριστουγέννων επισκέπτονται τον Σκρουτζ τρία πνεύματα, το πνεύμα των περασμένων, το πνεύμα των παρόντων και αυτό των μελλοντικών Χριστουγέννων. Τα πνεύματα του δείχνουν πως το να έχει φίλους είναι πολύ σημαντικότερο από το να αποκτήσει όλο και περισσότερα χρήματα. Μετά από αυτή την επίσκεψη ο Σκρουτζ αλλάζει εντελώς και δωρίζει πολλά χρήματα και δώρα σε γνωστούς και αγνώστους! Την εποχή που έγραψε ο Ντίκενς την ιστορία του επικρατούσε στην Αγγλία ένας παγετώνας, η Αγγλία ήταν λοιπόν για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα καταχιονισμένη, όπως και το σενάριο του Ντίκενς! Όταν λοιπόν οι άνθρωποι στα επόμενα χρόνια διηγούνταν αυτή την ιστορία, είχαν πάντα στο μυαλό ότι συνέβηκε τα Χριστούγεννα και μάλιστα σε κατάλευκο τοπίο, γι' αυτό ίσως να επικράτησε η άποψη πως το χιόνι είναι απαραίτητο για ωραία Χριστούγεννα. Οι χιονάνθρωποι στις χριστουγεννιάτικες κάρτες... είναι απλώς το αποδεικτικό στοιχείο πως θέλουμε τα Χριστούγεννα να είναι λευκά! Οι εικόνες και τα μοτίβα στις κάρτες, πολλά και διάφορα! Αρχικά διακοσμούσαν τις κάρτες κυρίως η γέννηση του Χριστού αλλά και διάφορα χιονισμένα τοπία, αργότερα γύρω στο 1910-1920 άρχισαν οι κάρτες να αποκτούν κορδέλες και άλλα στολίδια. Σήμερα μπορεί κανείς να βρει κάρτες με την εικόνα της γέννησης του Χριστού, με ευχές σε όλες τις γλώσσες, ακόμη και με ανέκδοτα! Ευχές! Το αναπόσπαστο μέρος της κάθε κάρτας! Πιο κάτω θα βρείτε την πιο χαρακτηριστική χριστουγεννιάτικη ευχή κάποιων χωρών και γλωσσών.
Ισπανικά: Feliz Navidad
Ρώσικα: ’S Rozhdestvom khristovym
Ιαπωνικά: Meri Kurisumasu
Γαλλικά: Joyeux Noel
Γερμανικά: Frohes Weihnachtsfest
Τσέχικα: Prejeme Vam Vesele Vanoce
Πορτογαλικά: Feliz Natal
Ινδικά: Shub Naya Baras
Το στόλισμα ενός δέντρου είναι ένα ακόμη από τα μυστήρια των Χριστουγέννων. Από που λέτε να ξεφύτρωσε; Οι παγανιστές (φυσιολάτρες, είχαν σαν θρησκεία την λατρεία προς τη μητέρα φύση) στην Ευρώπη χρησιμοποιούσαν πάντοτε κατά τους χειμερινούς μήνες σαν διακόσμηση στα σπίτια τους κλαδιά από δέντρα για να τους θυμίζουν την άνοιξη που πρόκειται να έρθει. Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν κλαδιά για διακόσμηση των ναών τους κατά την γιορτή "Σατουρνάλια" και οι Χριστιανοί σαν σημάδι της αιώνιας ζωής με το Θεό. Το πιο πιθανό είναι το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο να υπήρξε στην Γερμανία, πριν περίπου 1000 χρόνια. Ένας Άγγλος ιερέας επισκέφτηκε μια παγανιστική φυλή στην Γερμανία για να κηρύξει τον Χριστιανισμό, κι όταν είδε πως ετοιμάζονταν να θυσιάσουν ένα μικρό αγόρι σαν δείγμα λατρείας σε μια βαλανιδιά, ξερίζωσε από θυμό το ιερό δέντρο. Εκεί που ξερίζωσε την βαλανιδιά φύτρωσε ένα έλατο, πράγμα που ο ιερέας εξέλαβε σαν σημάδι της Χριστιανικής πίστης και οι ακόλουθοι του το στόλισαν με κεριά για να μπορεί να κηρύσσει στους παγανιστές και την νύχτα! Μια άλλη εκδοχή είναι πως τα χριστουγεννιάτικα δέντρα ξεκίνησαν σαν τα δέντρα που παρίσταναν τον κήπο της Εδέμ στα θέατρα που γίνονταν κατά τον Μεσαίωνα για να μαθαίνουν τις ιστορίες της Βίβλου οι αγράμματοι. Ο μύθος για το πώς ξεκίνησαν οι άνθρωποι να βάζουν τα δέντρα στα σπίτια τους προέρχεται από την Γερμανία. Σύμφωνα με αυτόν μια οικογένεια δέχτηκε τη παραμονή των Χριστουγέννων ένα μικρό ταλαιπωρημένο αγόρι στο σπίτι της και το επόμενο πρωί το αγόρι είχε μεταμορφωθεί στον μικρό Χριστό ο οποίος πρόσφερε στην οικογένεια σαν δώρο ένα κλαδί έλατου. Τώρα, αν ψέματα ή αλήθεια... άγνωστο! Αρχικά τα έλατα διακοσμούνταν με ειδικά χριστουγεννιάτικα μπισκότα και κεριά που συμβόλιζαν τα αστέρια. Επειδή όμως τα κεριά ήταν πολύ επικίνδυνα, ο Αμερικάνος Μόρις εφηύρε το 1895 τα ηλεκτρικά φωτάκια που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα. Εκτός από έλατα χρησιμοποιούνται σε διάφορες χώρες και άλλα δέντρα, όπως για παράδειγμα τα δέντρα μπανάνας και μάνγκο στην Ινδία!
Φτάσαμε στο τελευταίο και ίσως πιο κρίσιμο σημείο των Χριστουγέννων: τα δώρα!Τα Χριστούγεννα είναι για τους Χριστιανούς το μεγάλο δώρο που έκανε ο Θεός στην ανθρωπότητα. Έτσι και σήμερα, οι άνθρωποι κάνουν δώρα στα αγαπητά τους πρόσωπα σαν σύμβολο αγάπης.

Σύνταξη: Χριστίνα Κυροδήμου

Σχολείο… κρατουμένων!

Ο κ. Χρήστος Γαληρόπουλος, καθηγητής φιλόλογος, βίωσε μια ξεχωριστή εμπειρία την περσινή σχολική χρονιά. Με δική του θέληση και πρωτοβουλία, συμμετείχε στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα και δίδαξε στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των φυλακών Δομοκού. Η Νεανική Ματιά συζητά μαζί του για αυτό το ασυνήθιστο «σχολείο μέσα στη φυλακή» και για τη χαρά που προσφέρει η μόρφωση, ακόμη και σε αυτούς που κάποτε γύρισαν την πλάτη τους στην κοινωνία…

- Πόσο καιρό διδάσκατε στις φυλακές;
- Για ένα χρόνο.
- Τι ακριβώς διδάσκατε στους κρατουμένους και πόσες ώρες εβδομαδιαία;
- Το μάθημα που παρέδιδα λέγεται Γλωσσικός Γραμματισμός. Ουσιαστικά είναι νεοελληνική γλώσσα. Διδασκόταν 9 ώρες την εβδομάδα. Ήταν ωστόσο αυτό που λέμε αμφίδρομο μάθημα, πολύ διαφορετικό από την καθ’ έδρας παράδοση της τυπικής εκπαίδευσης, με σύγχρονες μεθόδους και σκοπό είχε τη συζήτηση. Συνδύαζε μάλιστα καθηγητές πολλών ειδικοτήτων, π.χ. φυσικοί, φιλόλογοι και όλοι μαζί συζητούσαμε για κάποια θέματα.
- Οι κρατούμενοι πώς αντιδρούσαν σ’ αυτό; Τους άρεσε ή τους άφηνε αδιάφορους; Συμμετείχαν;
- Στην αρχή ήταν κάπως διστακτικοί, ειδικά αυτοί που δεν είχαν μπει ξανά σε τέτοιο πρόγραμμα, όμως σταδιακά άρχισε να τους προκαλεί το ενδιαφέρον και μάλιστα συμμετείχαν πάρα πολύ. Για κάποιον που είναι κλεισμένος σε ένα κελί, το μάθημα ήταν ένα παράθυρο στον έξω κόσμο. Ήταν πολύ σημαντικό να έρχονται σε επαφή με τους «απ’ έξω» και με τη γνώση, γι’ αυτό και έδειχναν απόλυτο ΣΕΒΑΣΜΟ!
- Εσείς σαν καθηγητής, πώς τους αντιμετωπίζατε;
- Πρώτον, εγώ δε γνώριζα από αυτούς που είχα απέναντί μου, για ποιο λόγο βρίσκονταν ο καθένας στη φυλακή. Μπορεί κάποιοι να ήταν φονιάδες και εγκληματίες όμως δε γνώριζα τίποτε για αυτούς και τους έβλεπα απλά σα μαθητές. Και αυτοί με αντιμετώπιζαν κανονικά σαν καθηγητή. Αν ήξερα τις ποινές του καθενός, δε θα τους αντιμετώπιζα ισότιμα και συνεπώς, ούτε αυτοί θα με έβλεπαν σαν καθηγητή. Βέβαια, στην αρχή φοβόμουν λίγο, όμως αποφάσισα να τους δείξω εμπιστοσύνη έτσι ώστε να υπάρξει αυτή η «χημεία» για να γίνει μάθημα. Διότι οι έγκλειστοι δεν είναι τέρατα, όπως κάποιοι πιστεύουν, είναι άνθρωποι δικοί μας και αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία στη γνώση και στη ζωή!
- Υπήρξε κάποιο ιδιαίτερο κίνητρο; Τι σας ώθησε σε αυτή την απόφαση να διδάξετε στις φυλακές;
- Κοίταξε, εγώ γενικά ασχολούμαι με τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες από το 2004. Έχω αυτό το «μικρόβιο», διδάσκω δηλαδή και σε μετανάστες. Οπότε είδα αυτό σα μια ευκαιρία να βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη τη γνώση. Και πραγματικά είναι μεγάλη χαρά για το δάσκαλο να προσφέρει τις γνώσεις του. Ένας δάσκαλος που δε διδάσκει σωστά είναι σαν τον ψαρά που δεν πιάνει ψάρια. Και αυτοί οι άνθρωποι μπορεί, όταν βγουν στην κοινωνία, να πάρουν με τις γνώσεις τους κάποιο απολυτήριο, να βρουν μια δουλειά και γίνουν ξανά χρήσιμοι. Αυτή η βοήθεια που προσφέρω ήταν το δέλεαρ που με ώθησε σε κάτι τέτοιο.
- Πιστεύετε δηλαδή ότι ο δάσκαλος-καθηγητής είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα;
- Είναι καθαρά λειτούργημα. Ο μαθητής πολλές φορές βλέπει το δάσκαλο σαν πρότυπο. Πιστεύω πως όποιος θέλει πραγματικά να διδάξει δεν το κάνει για κανέναν μισθό. Εξάλλου, σημασία δεν έχει το πόσα γράμματα ξέρει κάποιος αλλά το πώς μπορεί να τα μεταδώσει στους γύρω του.
- Θέλετε να διδάξετε ξανά στους κρατουμένους;
- Φυσικά! Απλά περιμένω την έναρξη των διαδικασιών οι οποίες καθυστέρησαν λόγω εκλογών, και ελπίζω και επιθυμώ να συνεχίσω.
- Σας επηρέασε καθόλου αυτή η εμπειρία και αν ναι, πώς;
- Ναι, με έχει αλλάξει πιστεύω προς το καλύτερο. Τώρα πια έχω αναθεωρήσει κάποιες απόψεις και βλέπω γενικά τους ανθρώπους πολύ διαφορετικά. Εξάλλου, όταν προσπαθείς και καταφέρνεις να δημιουργήσεις μια ενιαία ομάδα από Έλληνες, Αθίγγανους, Αλβανούς και άλλους είναι φυσικό να ξεχνάς τέτοιου είδους διαχωρισμούς.
- Μιλώντας γενικότερα για τη μόρφωση, θεωρείτε ότι το ελληνικό κράτος προσφέρει ουσιαστική παιδεία στους σημερινούς νέους;
- Καταρχάς, να τονίσω πως το κράτος είμαστε εμείς! Εμείς κρατάμε τις τύχες στα χέρια μας, οπότε μπορεί να ευθύνεται και η πολιτεία, φταίμε όμως και εμείς. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν είναι και από τα καλύτερα ούτε και από τα χειρότερα, όμως πρέπει πρώτα, κατά τη γνώμη μου, να αναθεωρήσουμε τι ζητάμε από το σημερινό σχολειό και πού στοχεύουμε. Γιατί, είναι πραγματικά επικίνδυνο να θεωρούμε για παράδειγμα το φροντιστήριο πιο απαραίτητο από το σχολείο.
- Κάποιο σχόλιο ή άποψη για τη «Νεανική Ματιά»;
- Πραγματικά, έχω μείνει έκπληκτος! Τα άρθρα είναι όλα εύστοχα και επίκαιρα και χωρίς καμία υπερβολή ή υποκειμενικότητα, τη θεωρώ καλύτερη από άλλα καθημερινά ή εβδομαδιαία έντυπα της περιοχής μας. Συνεχίστε ακάθεκτοι και με αμείωτο το ενδιαφέρον σας για δραστηριότητες. Συγχαρητήρια σε όλη τη συντακτική ομάδα!
- Σας ευχαριστώ πολύ για την ενδιαφέρουσα συζήτησή μας!
- Εγώ σας ευχαριστώ. Είστε πραγματικοί μικροί δημοσιογράφοι.


Επιμέλεια συνέντευξης: Αντώνης Μαντής

ΛΑΜΙΑ: ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ;

Η Λαμία είναι μια ιδιαίτερη πόλη. Όμως χωρίς το σεβασμό και το ενδιαφέρον των πολιτών της δεν μπορεί να αναδείξει την ομορφιά της. Κι αυτό είναι ένα από τα σημερινά-και ίσως το μεγαλύτερο- πρόβλημα: η έλλειψη σεβασμού των κατοίκων της απέναντι στην πόλη την ίδια αλλά και στους συμπολίτες τους.
Υπάρχουν πολλά θέματα στα οποία λείπει ο σεβασμός. Ένα από αυτά είναι το θέμα των σκουπιδιών. Γιατί να βρίσκονται τα σκουπίδια έξω και γύρω από τους κάδους και όχι μέσα σε αυτούς, ταλαιπωρώντας έτσι τους εργάτες του Δήμου, αλλά δημιουργώντας και εστία μόλυνσης; Εισιτήρια μέσων μαζικής μεταφοράς, πακέτα τσιγάρων, κάθε είδους συσκευασίες, πετιούνται συχνά εκτός των κάδων. Μισοάδεια ποτηράκια του καφέ και πλαστικά μπουκάλια ή τενεκεδάκια αναψυκτικών εκσφενδονίζονται από τα παράθυρα αυτοκινήτων και συχνά σακούλες σκουπιδιών πετιούνται από τα μπαλκόνια πολυκατοικιών(!). Απλές κινήσεις, όπως το πέταγμα άχρηστων πραγμάτων σε κάδους σκουπιδιών, που θα έπρεπε να εκτελούνται αντανακλαστικά, σχεδόν μηχανικά, αγνοούνται παντελώς.
Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι το κυκλοφοριακό. Θέσεις πάρκινγκ, οι οποίες χρησιμεύουν για φόρτωση ή εκφόρτωση από τους εμπόρους, καταλαμβάνονται από ιδιώτες. Αυτοκίνητα και μηχανάκια περνούν ανενόχλητα μέσα από πεζόδρομους, ακόμη και πλατείες, παρκάρουν πάνω σε πεζοδρόμια ή πιάνουν δύο θέσεις πάρκινγκ, επιβαρύνοντας την υπάρχουσα κατάσταση. Χρειάζεται πράγματι ένα αυτοκίνητο πολλών κυβικών για μετακινήσεις μέσα στην πόλη; Καταλαμβάνει περισσότερο χώρο πάρκινγκ, και επιβαρύνει πιο πολύ την κίνηση, για να μην αναφέρουμε την ηχορύπανση και την εκπομπή καυσαερίων που προκαλεί.
Συν τοις άλλοις, η Λαμία είναι μια πόλη με πολλές ανηφόρες. Είναι δύσκολο για τους πολίτες της να κυκλοφορήσουν με άνεση, πόσo μάλλον για τους ανθρώπους με προβλήματα. Και εδώ μπαίνει το πρόβλημα των υποδομών. Δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική υποδομή για ανθρώπους με αναπηρία. Σπασμένα πλακάκια στα πεζοδρόμια που με την πρώτη βροχή μετατρέπονται σε κρυφές και συχνά επικίνδυνες παγίδες για τους πεζούς. Παρτέρια εγκαταλελειμμένα, τα οποία μετατρέπονται σε τασάκια για αποτσίγαρα. Αφίσες και διαφημιστικά που ξεχάστηκαν να μαζευτούν. Πάμπολλες καφετέριες που χρησιμοποιούν το μεγαλύτερο μέρος των πεζοδρομίων και των πεζοδρόμων. Σε ορισμένες περιπτώσεις η χρήση του πεζοδρομίου είναι αδύνατη, καθώς τα τραπεζάκια “απαγορεύουν “ τη διέλευση.
Δέντρα στην άκρη του δρόμου “σκοντάφτουν” πάνω στην κακοήθεια μερικών που όχι μόνο δεν τα φροντίζουν, αλλά ξεσπούν την οργή τους (;) τη μαγκιά τους(;) πάνω τους σπάζοντάς τα.
Αδιαφορία, απαξίωση , απερισκεψία, έλλειψη αγωγής, παιδείας και μέριμνας για καλύτερη ποιότητα ζωής; Σαν να είναι η πόλη ένα ξένο σώμα που εισέβαλε στη ζωή μας και μας ενοχλεί. Σχεδόν κανείς δε δραστηριοποιείται, για θέματα που αφορούν τον ίδιο του τον εαυτό. Είτε επιρρίπτουν την ευθύνη σε κάποιον άλλο, είτε περιμένουν κινητοποιήσεις από άλλους, θεωρώντας ότι το πρόβλημα θα λυθεί από τρίτους. Χρειάζονται δραστικά μέτρα, όχι μόνο από το Δήμο, ο οποίος προσπαθεί να λύσει όποια προβλήματα μπορεί, αλλά και από τους ίδιους τους πολίτες. Η ευθύνη για την πόλη που ζούμε επιφορτίζει όλους μας. Καλύτερα να μη ρωτάμε τι κάνουν οι άλλοι για μας, παρά τι κάνουμε εμείς για αυτούς.
Ας το θεωρήσουμε ως μια πολιτιστική πρόκληση και ας σεβαστούμε το δικαίωμα του καθενός από μας να χαίρεται μια καθαρή και νοικοκυρεμένη πόλη.




ΥΓ: Θα ήταν άδικο να μην αναφερθούν οι όποιες φιλότιμες προσπάθειες έχουν γίνει για τον εξωραϊσμό και την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης στην πόλη μας, όμως το παρόν άρθρο σκοπό έχει να προβληματίσει και να βελτιώσει την υφιστάμενη κατάσταση.

Σύνταξη: Καρπέτας Νίκος

«ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ "ΤΕΛΟΣ" ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΩΝ ΜΑΡΜΑΡΩΝ»

Δυναμισμός και επιμονή!

Αυτές ήταν οι δυο λέξεις που είχαμε στο μυαλό μας όταν ξεκινήσαμε το πρόγραμμα μας. Η πολιτιστική ομάδα του 2ου Λυκείου Λαμίας και συγκεκριμένα η τάξη Β1 δεν παραδίδει εύκολα τα όπλα της και συνεχίζει αυτό που ξεκίνησε ως μια απλή ιδέα και έπειτα σε κάτι περισσότερο από λόγια. Αναφερόμαστε φυσικά στο πρόγραμμα «Ελευθερώστε το πνεύμα μας (Release our Spirit)» που αποσκοπεί στην επανένωση των μαρμάρων του Παρθενώνα .
Εμείς είμαστε ακόμα τα παιδιά της διπλανής αίθουσας που ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες καταφέραμε τόσο πολλά σε τόσο λίγο διάστημα. Το πρόγραμμά μας φέτος είναι πολλά υποσχόμενο με περισσότερες ενέργειες αυτή τη φορά.
Πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί επιλέξαμε αυτό το θέμα εξαρχής. Τα μάρμαρα του Παρθενώνα και όχι «Ελγίνεια» όπως ονομάζονται από μερικούς, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής κληρονομιάς όλων μας. Έχετε ποτέ αναρωτηθεί πότε θα έρθει η μέρα όπου θα τα ξανά βαφτίσουμε Ελληνικά; Πότε θα σταματήσει αυτή η άδικη εξορία από τον τόπο τους; Πότε θα γυρίσουν και θα τοποθετηθούνε στη θέση που τους αναλογεί; Πότε θα αγκαλιάσουν τον Παρθενώνα με λαχτάρα παιδιού που το χωρίσανε από τη μάνα του;
Εμείς καθίσαμε και τα σκεφτήκαμε όλα αυτά και καταλήξαμε σε ένα μόνο συμπέρασμα: Τα μάρμαρα θα επιστρέψουν όχι μόνο με τα ευχολόγια μας αλλά με την δράση μας. Όταν όμως ο Έλληνας ενηλικιωθεί πραγματικά και ωριμάσει τότε μόνο θα κατανοήσει τι έχασε από τον τόπο του. Έπρεπε να ξενιτευτούνε για να καταλάβουμε την αξία τους, τη σημαντική τους σημασία για την πολιτιστική αλλά και την εθνική μας κληρονομιά.
Όταν η συνείδηση μας αφυπνιστεί από τον βαθύ λήθαργο που έχει πέσει, όταν κατανοήσουμε βαθιά αυτή τη σημαντική αξία τους στην ψυχή και την καρδιά μας και τη μετατρέψουμε σε δράση, σε κραυγή, σε φωνή γεμάτη πάθος τότε τα μάρμαρα θα πάρουν εισιτήριο επιστροφής και θα στέκουν αγέρωχα στο δυνατό τους σημείο θυμίζοντας μας γιατί πραγματικά μας ανήκουν.
Φέτος συνεχίζουμε με ακόμη πιο μεγάλη επιμονή την προσπάθεια μας διότι έχουμε έναν λόγο παραπάνω να συνεχίσουμε τον αγώνα μας και αυτός δεν είναι άλλος από το νέο μουσείο της Αθήνας που εγκαινιάστηκε στις 20 Ιουνίου 2009.
Εκ μέρους όλων την μαθητών της ομάδας θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους τους ανθρώπους που μας στήριξαν σε αυτόν τον αγώνα και προπάντων τις καθηγήτριες :κα Κραββαρίτου Ελένη και την κα Βαμβακίδου Ερμιόνη .
Αν πραγματικά ενδιαφέρεστε για το πρόγραμμά μας μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας: www.releasethespirit.blogspot.com, και να μάθετε περισσότερα για εμάς και τις ενέργειες που κάναμε την περίοδο 2008-2009. Δεν θα αποκαλύψουμε ακόμα τίποτα για όσα σχεδιάζουμε να κάνουμε στο άμεσο μέλλον αλλά να είστε σίγουροι ότι δεν θα μείνουμε άπραγοι.
Ας βγούμε λοιπόν από τη δική μας μοναξιά, ας αναλάβουμε δράση, γιατί μόνο έτσι θα πάψει να υπάρχει η μοναξιά των μαρμάρων στον ανήλιαγο χώρο του Βρετανικού Μουσείου. Μόνο με τη συλλογική δράση θα αντικρίσουν επιτέλους τα μάρμαρα τον Παρθενώνα, τον αττικό ουρανό και θα επιστρέψουν οριστικά στη γενέθλια γη.


Σύνταξη: Δημητρίου Μαρίλια-Αγκόλλι Κλάρα
μέλη της πολιτιστικής ομάδας του 2ου Λυκείου Λαμίας, Β' τάξη

Ιστορίες λογοκρισίας

Μπορεί η νέα ταινία του Λαρς φον Τριερ «Antichrist» να λογοκριθεί αυστηρά προτού βγει στις αίθουσες, δεν είναι όμως το μοναδικό θύμα της «κοπτοραπτικής» τέχνης της λογοκρισίας.
Η πρώτη επίσημα λογοκριμένη ταινία είναι το φιλμ «Η γέννηση ενός έθνους» (1915) του D.W. Griffith, που απαγορεύτηκε σε πολλές πόλεις της Αμερικής γιατί θεωρήθηκε ρατσιστική και ο ίδιος ο πρόεδρος των Η.Π.Α, W. Wilson, την περιέγραψε με την φράση «Είναι σαν να γράφεις την ιστορία με κεραυνό».
Το πρώτο σύστημα λογοκρισίας ήταν ο λεγόμενος «κώδικας Χέιζ». Η πρώτη ταινία που λογοκρίθηκε με αυτό το σύστημα ήταν η «Τρέλες Γυναικών» (1922) του Erich von Stroheim. Πρόκειται για μια περίπτωση εκτενέστατης λογοκρισίας, αφού το υλικό που αφαιρέθηκε ήταν διάρκειας τεσσάρων ωρών. Τρία χρόνια αργότερα, κυκλοφόρησε το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» (1925) του S. M. Eisenstein, που θεωρήθηκε κομμουνιστική προπαγάνδα και ως αποτέλεσμα απαγορεύτηκε σε όλες τις πολιτείες των Η.Π.Α. Ο Todd Browning, γύρισε το 1932 την ταινία «Freaks», η οποία επικρίθηκε αυστηρότατα διότι ο σκηνοθέτης είχε προσλάβει αληθινά «φρικιά» για να ερμηνεύσουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Από τα νύχια των λογοκριτών δεν γλίτωσε ούτε ο Ντίσνεϊ! Μπορεί να ακούγεται σαν κακό αστείο, αλλά η ταινία «Η Χιονάτη και οι 7 νάνοι» (1937) έπεσε θύμα του «ψαλιδιού». Η σκηνή όπου η ηρωίδα τρέχει μέσα στο τρομακτικό δάσος κόπηκε, γιατί θεωρήθηκε πολύ τρομακτική για τα παιδιά.
Στη Ρωσία, υπό καθεστώς Στάλιν, ο Eisenstein γύρισε το δεύτερο μέρος της διλογίας «Ιβάν ο Τρομερός» (1944). Ο Στάλιν απαγόρευσε αμέσως την ταινία γιατί τη θεώρησε ως κριτική στον δικό του δεσποτισμό. Η ταινία «Το αλάτι της γης» (1953) απαγορεύτηκε στις Η.Π.Α. επειδή θεωρήθηκε κομμουνιστική προπαγάνδα. Εκείνη την εποχή πολλοί ηθοποιοί και σκηνοθέτες είχαν μπει στη λεγόμενη «Μαύρη Λίστα», θεωρούνταν δηλαδή δάκτυλοι των κομμουνιστών.
Το 1966 ο κωδικός Χέιζ πέρασε στην ιστορία και το νέο σύστημα λογοκρισίας ήταν ηλικιακό. Τρία χρόνια αργότερα, η ταινία «Midnight Cowboy» (1969) του J. Schlesinger, που είχε χαρακτηριστεί αυστηρώς ακατάλληλη, κέρδισε το Oscar καλύτερης ταινίας. Επίσης, «Ο Εξορκιστής» (1973) του W. Friedkin είχε μεν χαρακτηριστεί ακατάλληλος, βραβεύτηκε όμως με Oscar σεναρίου και ήχου.
Η δεκαετία του '70 γέννησε μερικές από τις πιο «μισητές» ταινίες, αρχής γενομένης με τα «Αδέσποτα Σκυλιά» του Peckinpah, ταινία που στο Ηνωμένο Βασίλειο απαγορεύτηκε για 30 χρόνια! Το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» (1971) του Kubrick απαγορεύτηκε στην Αγγλία από τον ίδιο τον σκηνοθέτη επειδή διαπράχτηκαν εγκληματικές πράξεις προς μίμηση σκηνών της ταινίας. Το slasher αριστούργημα του Hooper, «The Texas Chainsaw Massacre» (1974), παρά την εισαγωγή της αυθεντικής κόπιας στο μουσείο μοντέρνας τέχνης, απαγορεύτηκε σε Βρετανία και Γερμανία επειδή σόκαρε τους θεατές. Η διαβόητη ταινία «Καλιγούλας» (1979) απαγορεύτηκε παγκοσμίως. Το περιοδικό Variety την χαρακτήρισε ως «ηθικό ολοκαύτωμα». Την ίδια χρονιά, η ταινία «Life of Brian» των Monty Python απαγορεύτηκε σε 35(!) χώρες διότι θεωρήθηκε βλάσφημη προς τον χριστιανισμό. Παρόμοια τύχη είχε και η ταινία του Scorsese «Τελευταίος Πειρασμός» (1998).
Η πιο μισητή ταινία που γυρίστηκε ποτέ: Το αριστούργημα του Pasolini «Σαλό» (1975), το οποίο βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Μαρκησίου ντε Σαντ. Η Καθολική Εκκλησία έσπευσε να αφορίσει τον σκηνοθέτη και την ταινία, ενώ ίδιος δολοφονήθηκε λίγους μήνες μετά υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Η λογοκρισία εξυπηρετεί την ανάγκη των ανώτερων αρχών να ελέγχουν τη μάζα και αυτός είναι ο βασικός λόγος στον οποίο οφείλει τόσο την ύπαρξή της όσο και την επιβίωσή της. Ωστόσο, παραφράζοντας το γνωστό απόφθεγμα του Wilde, καλό θα ήταν να θυμόμαστε πως «οι ταινίες που ο κόσμος αποκαλεί ανήθικες είναι αυτές που δείχνουν στον κόσμο τη δική του αισχρότητα».

Σύνταξη: Παναγιώτα Αργυρίου

16άρηδες οι πιο σκληρά εργαζόμενοι Έλληνες!

Εργάζεται ογδόντα ώρες την εβδομάδα, πληρώνει αντί να τον πληρώνουν και είναι μόνο 16 χρόνων. Όπως προκύπτει από έρευνες, ο πιο σκληρά εργαζόμενος Έλληνας είναι ο μαθητής και μάλιστα της Β' Λυκείου. Κι όμως έχει συγκριτικά λιγότερες ώρες σχολείου από την πλειονότητα των Ευρωπαίων συνομηλίκων του (αλλά στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα φροντιστηριακά μαθήματα εντάσσονται στο σχολικό πρόγραμμα).
Σύμφωνα με στοιχεία του Δικτύου Πληροφόρησης για την Εκπαίδευση στην Ευρώπη (Eurodice), οι Έλληνες έφηβοι περνούν 788 ώρες τον χρόνο στο Λύκειο ενώ ο μέσος όρος στις χώρες. της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 865 ώρες. Εκτός από τις 32 ώρες την εβδομάδα που είναι το σχολικό πρόγραμμα για το Λύκειο στη χώρα μας, οι μαθητές επιβαρύνονται με 25-28 ώρες επιπλέον παρακολούθησης στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών και ελληνικών μαθημάτων. Συνεπώς δεν είναι παράξενο ότι οχτώ στους δέκα μαθητές της Β' Λυκείου δηλώνουν ότι δεν έχουν καθόλου ελεύθερο χρόνο. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι εξωσχολικές δραστηριότητες ξεκινούν ήδη από την Α' Δημοτικού ενώ στην Γ τάξη το 60% των μικρών μαθητών κάνει τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα. Το ποσοστό αυξάνεται από τάξη σε τάξη ενώ σταδιακά προστίθεται ο χορός και η μουσική. Ήδη από το Γυμνάσιο αλλά κυρίως στο Λύκειο το πρόγραμμα των νέων έχει φορτωθεί και με 15-20 ώρες φροντιστηριακών μαθημάτων (συμπληρωματικών προς τη σχολική ύλη). Όλα όσα θα έπρεπε να γίνονται στο σχολείο οι νέοι τα κάνουν στα φροντιστήρια. Τείνουν έτσι να θεωρούν το σχολείο ασήμαντο και κάποιες φόρες να το μισούν.
Στα 15 τα παιδιά δεν έχουν χρόνο να είναι πια παιδιά. Τα ανταγωνιστικά πρότυπα έχουν κάνει τους νέους να χάσουν την εφηβεία τους, δημιουργώντας μια νευρωσική παθολογική κατάσταση όπου το υπερφορτωμένο πρόγραμμα θεωρείται κάτι φυσιολογικό. Οι γονείς επιζητούν από τα παιδιά τους τη πρωτιά που φυσικά δεν είναι πάντα εφικτή, η απογοήτευση από μία ενδεχόμενη αποτυχία παίρνει διαστάσεις απόρριψης. Ο νέος που ζει με αυτούς τους ρυθμούς είναι ο αυριανός ενήλικος που σίγουρα θα χρειαστεί ψυχολογική υποστήριξη. Η έντονη ανταγωνιστικότητα που αναπτύσσεται κάνει τους νέους εχθρικούς, μειώνοντας έτσι την κοινωνική επαφή. Το πτυχίο, οι ξένες γλώσσες και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές μπορεί να είναι εφόδια απαραίτητα στην αγορά εργασίας αλλά, αυτά δεν αρκούν για την επαγγελματική επιτυχία. Ο νέος εργαζόμενος πρέπει να συνεργάζεται να είναι κοινωνικός και να έχει αυτοπεποίθηση.
Η πίεση χρόνου ξεκινά ήδη από την Α' τάξη του Δημοτικού. Περίπου ένας στους τέσσερις 6χρονους μαθητές διαβάζει τρεις ή και περισσότερες ώρες την ημέρα.
"Αν θες να μπεις στο Πανεπιστήμιο, δεν γίνεται να κάθεσαι", λένε χαρακτηριστικά μαθητές της Α' τάξης εξηγώντας γιατί είναι φορτωμένο το πρόγραμμα των παιδιών τόσο στην Α' τάξη αλλά κυρίως στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Οι μαθητές, παρ' όλο που αφιερώνουν αρκετό από τον χρόνο τους για φροντιστήρια ξένων γλωσσών και άλλες δραστηριότητες, φαίνεται ότι έχουν συνηθίσει σε αυτούς τους ρυθμούς και είναι προετοιμασμένοι για το περισσότερο φορτωμένο πρόγραμμα στις επόμενες τάξεις του Λυκείου. Πολλοί είναι και οι μαθητές οι όποιοι εξ αίτιας του υπερφορτωμένου προγράμματος δεν προλαβαίνουν να δουν τους γονείς τους.
Άραγε ποιος είναι ο στόχος της παιδείας σήμερα, να εκπαιδεύσει η να μας παιδεύσει;

Επιμέλεια: Βασίλης Παπαπάνος

ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ: ΕΝΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΘΡΥΛΟΣ

Τη χαρακτήρισαν “τελευταία Ελληνίδα θεά” και “γυναίκα - φλόγα”. Όλη της η ζωή, όνειρα, ελπίδες αγωνίες και αγώνες. Η Μελίνα Μερκούρη ήταν μία από τις σημαντικότερες Ελληνίδες του 20ού αιώνα. Πολύμορφη προσωπικότητα. Κορυφαία αγωνίστρια της Δημοκρατίας στον αγώνα κατά της Χούντας. Σπουδαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου με διεθνή καριέρα και ερμηνείες που έχουν καταγραφεί στις σελίδες της Έβδομης Τέχνης. Πολιτικός που σημάδεψε με την παρουσία της τον πολιτισμό της Ελλάδας, τον έφερε στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων . Πίστευε ακράδαντα ότι ο πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας. Η Μελίνα Μερκούρη (Μελίνα-Αμαλία Μερκούρη) γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 18 Οκτωβρίου του 1920. Γεννήθηκε μέσα σε ένα έντονα πολιτικό και καλλιτεχνικό περιβάλλον , αφού ο πατέρας της Σταμάτης Μερκούρης υπήρξε βουλευτής από την ηλικία των 22 ετών, ενώ και ο παππούς της ήταν ο Σπύρος Μερκούρης, ένας από τους σπουδαιότερους δημάρχους της Αθήνας.

Όταν έδωσε εξετάσεις στη Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου , έγινε δεκτή πανηγυρικά. Αποφοιτά το 1944. Εντάσσεται στο δυναμικό του Εθνικού θεάτρου, όπου ερμηνεύει μικρούς ρόλους. Το 1945 ερμηνεύει τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο “Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα”. Η πρώτη της όμως μεγάλη επιτυχία έρχεται με το “Λεωφορείον ο πόθος”. Το 1955 πρωταγωνιστεί στην κινηματογραφική ταινία “Στέλλα” του Μιχάλη Κακογιάννη. Η εμφάνιση της σ' αυτήν θα είναι μοιραία, αφού εκεί θα γνωρίσει τον Γάλλο σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν , κατοπινό σύντροφό της δια βίου. Συνολικά έχει πρωταγωνιστήσει σε 19 ταινίες.
Ταξιδεύει στην Αμερική. Η διεθνής αναγνώριση είναι πλέον γεγονός. Τα μεσάνυχτα της 21ης Απριλίου 1967, ο Μάνος Χατζιδάκις τηλεφωνεί σε εκείνη και στον Ζυλ για να τους πει ότι στην Ελλάδα έγινε στρατιωτικό πραξικόπημα. Η Μελίνα κάνει δηλώσεις στις τηλεοπτικές κάμερες των αμερικανικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. “Σας παρακαλώ μην πάτε στη χώρα μου” λέει κλαίγοντας. Για τις δηλώσεις αυτές, η χούντα θα της αφαιρέσει την Ελληνική ιθαγένεια στις 12 Ιουλίου του ίδιου χρόνου. Εκείνη θα απαντήσει με το ιστορικό πλέον: “Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο Παττακός γεννήθηκε φασίστας και θα πεθάνει φασίστας”. Από το Νοέμβριο του 1967 και επί τρεις μήνες το FBI την παρακολουθεί παντού. Υπάρχει προειδοποίηση ότι θα γίνει δολοφονική απόπειρα εναντίον της. Το σύνθημα για την αντιδικτατορική δράση έχει δοθεί. Η Μελίνα θα γίνει ο εφιάλτης της χούντας. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς θα γνωρίσει και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Θα συμμετάσχει σε διαδηλώσεις, απεργίες πείνας, συναυλίες και πολιτικές εκδηλώσεις. Η Μελίνα δίνει συνεντεύξεις, κάνει ομιλίες, τραγουδά ενάντια στους συνταγματάρχες. Η χούντα αντιδρά ακόμα, απαγορεύει στην Ελλάδα τα τραγούδια της και δεσμεύει την περιουσία της. Στις 26 Ιουλίου του 1974, δύο μόλις μέρες μετά την πτώση της χούντας, επιστρέφει στην Ελλάδα. Στο αεροδρόμιο γίνεται διαδήλωση, θα κατέβει από το αεροπλάνο κάνοντας το σήμα της νίκης και θα χαθεί στις αγκαλιές των αγαπημένων της.
Όταν το ΠΑΣΟΚ κερδίζει τις εκλογές τον Οκτώβριο του 1981, η Μελίνα Μερκούρη ορίζεται Υπουργός Πολιτισμού και παραμένει στη θέση αυτή και τα οκτώ χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από το κόμμα. Κατά τη διάρκεια της θητείας της θα φέρει, με τις πολιτικές της πρωτοβουλίες και τα πολιτικά της οράματα, τον πολιτισμό στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων. Ως Υπουργός εφάρμοσε μία έντονη εξωτερική πολιτιστική πολιτική. Οργάνωσε πολλές και σημαντικές εκθέσεις σε μουσεία του εξωτερικού, καθώς και εκδηλώσεις ουσίας. Ένα από τα σημαντικότερα , υπήρξε η επιστροφή στην Ελλάδα των Μαρμάρων του Παρθενώνα, που σύλησε και απέσπασε τον προηγούμενο αιώνα ο λόρδος Έλγιν και που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. Έθεσε το θέμα επίσημα για πρώτη φορά ως Υπουργός Πολιτισμού τον Ιούλιο του 1982 στο Μεξικό, στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO και δεν σταμάτησε να αγωνίζεται γι' αυτό μέχρι το θάνατό της. “Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα γι μας”, έλεγε. “Είναι το καμάρι μας. Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομα μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας”. Και “Αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λέω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δεν ζω πια , θα ξαναγεννηθώ”. Δεν έπαυσε να επαναλαμβάνει ότι η Ελλάδα ζητούσε μόνο την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα και όχι και των άλλων αριστουργημάτων που βρίσκονται σε ξένα μουσεία. Κι αυτό επειδή τα Μάρμαρα του Παρθενώνα αποτελούν μέρος ενός μοναδικού μνημείου.
Για να υποβοηθηθεί το αίτημα της επιστροφής, συνέλαβε την ιδέα ενός νέου Μουσείου Ακροπόλεως. Παράλληλα, έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στις εργασίες αναστήλωσης των μνημείων της Ακρόπολης και στην ανάδειξη της πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Έτσι ξεκίνησε ο θεσμός των Πολιτιστικών Πρωτευουσών της Ευρώπης. Ως Υπουργός Πολιτισμού πίστευε στην πολιτιστική αποκέντρωση και δημιούργησε σε διάφορες πόλεις τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα.
Έφυγε στις 6 Μαρτίου 1994, στο νοσοκομείο “Memorial” της Νέας Υόρκης και κηδεύτηκε στις 10 Μαρτίου με τιμές Πρωθυπουργού. Η κηδεία της ήταν πάνδημη.
Η Μελίνα Μερκούρη υπήρξε η πλέον διάσημη και προβεβλημένη προσωπικότητα της Ελλάδας. Ένας σπουδαίος άνθρωπος, τιμήθηκε με μετάλλια και διακρίσεις για το έργο της, για τις ευεργεσίες της για το γεγονός πως ήταν ο εαυτός της. Γιατί η Μελίνα Μερκούρη ήταν, είναι και θα παραμείνει για πάντα η αγαπημένη του ελληνικού λαού. Και σήμερα, δεν είναι μια ανάμνηση, είναι απλά καθημερινά μαζί μας.

Πηγή: www.melinamercourifoundation.org.gr

Επιμέλεια: Σταυροπούλου Ελένη

Χαμένοι όλοι στην καταστροφή του περιβάλλοντος

Μια δυσάρεστη, μα πέρα για πέρα αληθινή, διαπίστωση είναι πως ο μόνος υπαίτιος για τα προβλήματα του περιβάλλοντος είναι ο άνθρωπος και η λογική που ακολούθησε στην προσπάθεια του για ανάπτυξη και καταξίωση. Επεδίωξε μονομερώς την οικονομική ανάπτυξη και το κέρδος αδιαφορώντας για τη φύση και κατ' επέκταση για τον ίδιο τον άνθρωπο.
Μόλις κατάφερε μέσω της επιστήμης να αποκρυπτογραφήσει τη φυσική νομοτέλεια της φύσης, τη χρησιμοποίησε προς όφελος του με τη νοοτροπία του δούλου που έγινε αφέντης. Απομύζησε τις πηγές ενέργειας, εξάντλησε το φυσικό περιβάλλον και τώρα πληρώνει το τίμημα. Έτσι ο άνθρωπος σήμερα κινδυνεύει από το ίδιο του το έργο και την απληστία του. Γι' αυτό κι εύστοχα έχει ειπωθεί ότι επειδή εμείς δεν σκεφτόμαστε για τις μελλοντικές γενεές, αυτές δεν θα μας ξεχάσουν ποτέ.....
Συνεχείς έρευνες δείχνουν πως στην Αρκτική η δραματική απώλεια των θαλάσσιων πάγων, λόγω της αύξησης της θερμοκρασίας στη περιοχή, η οποία σημειώνεται με ρυθμό σχεδόν διπλάσιο από τον υπόλοιπο κόσμο, θα επηρεάσει την κυκλοφορία του αέρα και το κλίμα στην περιοχή και όχι μόνο. Εκτιμάται ότι θα επηρεαστούν επίσης η θερμοκρασία και οι βροχοπτώσεις στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική με επιπτώσεις στη γεωργία, τη δασοπονία και τα αποθέματα νερού.
Η πικρή ειρωνεία όμως είναι πως τις κλιματικές αυτές αλλαγές θα υποστούν άμεσα οι φτωχότεροι και οι πιο αδύναμοι παρόλο που στις περισσότερες περιπτώσεις η συμμετοχή τους στην μόλυνση του περιβάλλοντος είναι συγκριτικά μικρότερη.
Έρευνες μάλιστα αποδεικνύουν πως είναι πιθανότερος ο θάνατος γυναικών και παιδιών λόγο των φυσικών καταστροφών και πως το χάσμα είναι ακόμη ευρύτερο στις φτωχότερες κοινωνίες, όπου η θέση και οι συνθήκες ζωής των γυναικών είναι κατώτερη.
Αυτό οφείλετε και στο γεγονός πως σε πολλές χώρες οι γυναίκες αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό του αγροτικού δυναμικού κι έτσι είναι άμεσα εκτεθειμένες στα φαινόμενα διάβρωσης του εδάφους, στην ερημοποίηση, στη λειψυδρία, στις ξηρασίες και τις πλημμύρες. Ακόμα στις υποανάπτυκτες κοινωνίες η μετανάστευση είναι κυρίως αντρική υπόθεση κι έτσι οι γυναίκες μένουν πίσω με τα παιδιά και τους ηλικιωμένους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός πως στο τσουνάμι το 2004, πολλές γυναίκες πνίγηκαν στα σπίτια τους καθώς δεν ήταν έγκαιρα ενημερωμένες για το πελώριο κύμα. Μα ακόμη και αυτές που κατάφεραν να απεγκλωβιστούν πνίγηκαν αφού δεν ήξεραν να κολυμπούν, παρόλο που κατοικούσαν δίπλα στη θάλασσα.
Είναι λοιπόν φανερό πως στη σύνοδο της Κοπεγχάγης που αναμένεται να γίνει θα πρέπει να ληφθούν αποφάσεις και κυρίως μέτρα που θα αποτρέψουν την καταστροφή του πλανήτη , μα και όλων των ζωντανών οργανισμών που ζουν σε αυτόν.
Άλλωστε δεν κληρονομούμε τη γη από τους προγόνους μας αλλά την δανειζόμαστε από τους απογόνους μας.

Επιμέλεια - σύνταξη: Έλενα Βλαχάκη

ΦΙΛΙΑ - άμεση ή μέσω facebook;

Οι φίλοι είναι για όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους ένα πολύτιμο κομμάτι της ζωής που δεν μπορεί κανείς να απολέσει χωρίς να έχει και σοβαρές συναισθηματικές απώλειες. O καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται τη φιλία με πολύ διαφορετικό τρόπο, αλλά το σίγουρο είναι ότι ο τρόπος που τη βιώνουμε αλλάζει καθώς μεγαλώνουμε. Στην ηλικία ανάμεσα στην εφηβεία και την ενήλικη ζωή όλα βρίσκονται σε ένα μεταβατικό στάδιο. Πώς επηρεάζονται τότε οι φιλίες; Αλλάζουν οι φίλοι μας ;
Λίγο πριν την ενήλικη ζωή..
Φαίνεται λογικό, στις ηλικίες που υπάρχει αβεβαιότητα, η εμπειρία της φιλίας να είναι πιο ασταθής από κάθε άλλη ηλικία. Είναι εκείνο το σημείο της ζωής των ανθρώπων που το κοινωνικό περιβάλλον αλλάζει με τρομερή ταχύτητα. Οι παιδικοί φίλοι χάνονται σταδιακά, μιας και ο καθένας παίρνει διαφορετικό δρόμο. Πολλοί έχουν φύγει για σπουδές σε άλλη πόλη ή στο εξωτερικό, άλλοι ξεκινούν να δουλεύουν και ορισμένοι ξεκινούν δική τους οικογένεια, χάνοντας την παλαιότερη ρουτίνα του σχολείου ή της σχολής, που προσέφερε ένα σταθερό κοινωνικό περίγυρο και κοινές εμπειρίες.

Μπορώ να στηριχθώ σε διαδικτυακούς φίλους ;
Στις μέρες μας η φιλία καθημερινά δοκιμάζεται. Στρες, δουλειά, σχολείο, αλλαγή τρόπου ζωής φίλων , αδιαφορία κλπ..είναι μερικοί απ τους λόγους που οδηγούν τη φιλία στο γκρεμό-θάνατο. Όλοι μας έχουμε τέτοια παραδείγματα και εμπειρίες!
Η γνωριμία μέσω διαδικτύου δεν συνεπάγεται τη γέννηση φιλίας , αλλά δεν την αποκλείει και σε κάποιες περιπτώσεις! Χρειάζεται όμως πολύς χρόνος, υπομονή και δια ζώσης γνωριμία για να φτάσει κανείς να μιλά για φιλία...
...και φυσικά ας μην παραβλέπουμε το πως ο καθένας εννοεί τη φιλία... (το γνωστός συγχέεται με το φίλος)
Η εικονική φιλία δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αληθινή και πραγματική φιλία! Μην ξεγελιόμαστε!
Υπάρχουν περιπτώσεις που μέσω διαδικτύου αναπτύχθηκαν φιλίες και εξελίχτηκαν σε αληθινές! Ελάχιστες όμως! Οι περισσότερες αποδεικνύονται φούσκες, πρόσκαιρες και δήθεν...
Όμως και στις δια ζώσης σχέσεις δεν έχει αποδειχθεί πολλές φορές η φιλία ψεύτικη και χωρίς βάσεις;
Αν δεν μπορείς να δεις τον άλλον, τα μάτια του, το χαμόγελό του, την αύρα του και αν απλά τον φαντάζεσαι για ποια φιλία μιλάμε; Δε θα διαφωνήσω με το γεγονός βέβαια ότι οι περισσότεροι από εμάς ασχολούμαστε καθημερινά με το διαδίκτυο και έχουμε και λογαριασμό σε κάποιες σελίδες (facebook, hi5, myspace, msn κτλ), αλλά έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί σπαταλάμε τόσες ώρες από την ζωή μας σε ένα κουτί; Μήπως κάτι μας λείπει; Μήπως προσπαθούμε να αναπληρώσουμε κάποια κενά; Μήπως προσπαθούμε να εκφράσουμε ορισμένα συναισθήματα μας με διάφορους τρόπους; Η απάντηση φυσικά είναι διαφορετική για τον καθένα…Αλλά πιστεύω θα συμφωνήσουμε όλοι με το παρακάτω : τις ατέλειωτες ώρες που σπαταλάμε στον Η/Υ θα μπορούσαμε να τις περνάμε με αγαπημένα πρόσωπα και να αντικρίζουμε την πραγματική ζωή κατάματα….Όπως επίσης τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν, να τολμάμε να τα εκφράζουμε στα μάτια του άλλου και να μην θεωρούμε κατόρθωμα τις ατέλειωτες δημοσιεύσεις μας στο facebook για κάτι που μας ενδιαφέρει…….Τελικά η φιλία για τον κάθε σύγχρονο νέο είναι ένας μαγικός και ολότελα παράξενος δρόμος, ο οποίος τον οδηγεί σε βαθείς προβληματισμούς και ανησυχίες για το μέλλον του και την προσωπικότητα του……. Δεν θα προτείνω το καλύτερο είδος φιλίας γιατί δεν μπορούμε να περιοριστούμε σε ένα…….. Θα προτρέψω όμως όλους σας ότι είδους συναίσθημα σας κυριεύει να το εκδηλώνετε άφοβα με τις αισθήσεις σας και όχι με το πληκτρολόγιο του υπολογιστή σας….!!! Γιατί όπως λέει και το γνωστό άσμα…..ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ……..!

Σύνταξη : Βάσια Γαντζούδη

ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΝΕΡΟΥ ΣΤΗΝ ΣΕΛΗΝΗ

Ο ισχυρισμός ότι η σελήνη είναι ένα στεγνό και ερημωμένο μέρος έπαψε πια να ισχύει μετά την ανακάλυψη που πραγματοποίησε η NASA στις 9 Οκτωβρίου 2009 όταν το διαστημικό σκάφος LCROSS ( LUNAR CRATER OBSERVATION AND SENSING SATELITE) προσέκρουσε μετά από προγραμματισμένη πτήση στην σκοτεινή πλευρά της σελήνης και συγκεκριμένα στον κρατήρα CABEUS ο οποίος βρίσκεται στον νότιο πόλο της σελήνης.
Μέχρι τώρα η επιστημονική κοινότητα έκανε διάφορες υποθέσεις για τις μεγάλες ποσότητες υδρογόνου που είχαν παρατηρηθεί στους πόλους της σελήνης . Το γεγονός της ανακάλυψης νερού έδωσε την ευκαιρία σε στελέχη της NASA να δηλώσουν πως «ξεκλειδώσαμε» τα μυστικά του πλησιέστερου γείτονά μας και κατ’ επέκταση του ηλιακού μας συστήματος. Η μόνιμα σκοτεινή πλευρά της σελήνης πιθανόν να «κρατά» τα μυστικά και την ιστορία από την εξέλιξη μέχρι σήμερα καθώς σύμφωνα με πηγές της NASA η σκοτεινή πλευρά της σελήνης λειτουργεί σαν μια μορφή παγίδας η οποία συγκεντρώνει και συντηρεί πλήθος υλικού για δισεκατομμύρια χρόνια.
Για την ιστορία το διαστημικό σκάφος LCROSS το οποίο βρίσκονταν στο επάνω μέρος ενός πυραύλου ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ εκτοξεύτηκε στις 18 Ιουνίου του 2009 και μετά από ταξίδι 113 ημερών και σχεδόν 9.000.000 Χλμ έπεσε με ταχύτητα βολίδας στην επιφάνεια της σελήνης και 4 λεπτά αργότερα ακολούθησε το τμήμα LRO το οποίο και ανέλυσε τα στοιχεία της σύγκρουσης πριν και αυτό καταστραφεί με την σειρά του στην επιφάνεια της σελήνης.
Η ανάλυση των στοιχείων έγινε με την βοήθεια φασματογράφων οι οποίοι παρέχουν και τα πιο ακριβή στοιχεία για την ύπαρξη νερού στην σελήνη.
Να θυμηθούμε ότι ένας φασματογράφος καταγράφει την απορρόφηση ή την εκπομπή του φωτός από τα υλικά και με τον τρόπο αυτό μπορούμε να καθορίσουμε την σύνθεσή τους.
Βέβαια η ανάλυση των στοιχείων από τους επιστήμονες θα συνεχιστεί για πολύ καιρό προκειμένου να εξετασθούν με προσοχή όλα τα στοιχεία που προέκυψαν μετά την σύγκρουση και τα οποία ανοίγουν ένα νέο κεφάλαιο στην κατανόηση της σελήνης.

Επιμέλεια: Βασίλης Θάνος

Χριστούγεννα: ημέρες ''αγάπης'' και...κατανάλωσης!!‏

Και ναι, έφτασαν επιτέλους! Είναι γεγονός! Δε χρειάζεται να σβήνουμε μία τις ημέρες από το ημερολόγιό μας ή να θέλουμε να στολίσουμε το δέντρο από το Νοέμβριο για να μπούμε στην ατμόσφαιρα της γιορτής. Ήρθε η στιγμή οι εργαζόμενοι να αποδράσουν για λίγο από το άγχος της καθημερινότητας μαθητές να ηρεμήσουν και να ανακτήσουν δυνάμεις και οι ηλικιωμένοι να χαρούν τα εγγονάκια τους και να τους κάνουν όσα χατίρια δεν πρόλαβαν τον υπόλοιπο χρόνο. Και όλα αυτά μέσα στο κλίμα ''αγάπης'' των ημερών..
Τα Χριστούγεννα είναι η εποχή που ξαφνικά όλοι γινόμαστε φιλάνθρωποι. Νοιαζόμαστε για τον άπορο που ζητιανεύει, για τους άστεγους που δε μπορούν να χαρούν τη ζεστασιά του σπιτιού ή για τα παιδιά που βρίσκονται σε ιδρύματα και δεν έχουν να μοιραστούν με κανέναν τη χαρά των ημερών. Οι περισσότεροι από εμάς λοιπόν θα δώσουμε χρήματα στον άπορο, φαγητό και ρούχα στον άστεγο, παιχνίδια και δώρα στα παιδιά. Πώς γίνεται όμως το πνεύμα φιλανθρωπίας να εκλείπει τις υπόλοιπες 350 ημέρες του χρόνου; Μήπως τελικά η καλοσύνη αυτή είναι επιφανειακή; Κάτι σαν έθιμο που έχει επικρατήσει και αυτό μέσα στα υπόλοιπα των Χριστουγέννων. Μετά τη λήξη των εορτών όλοι χανόμαστε στις έγνοιες της καθημερινότητας, στα προβλήματα της ζωής και δε μπορούμε ή και δε θέλουμε να αφήσουμε μια χαραμάδα ανοιχτή για τους συνανθρώπους μας.
Άλλωστε, κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων είμαστε αρκετά απασχολημένοι για να ασχοληθούμε με τους άλλους. Όλους μας διακατέχει μια μανία καταναλωτισμού. Τρέχουμε ασταμάτητα από το πρωί ως το βράδυ στα καταστήματα αγοράζοντας ό,τι μπορεί να διανοηθεί ο ανθρώπινος νους, από στολίδια για το σπίτι και δώρα για φίλους και συγγενείς έως και εδέσματα για το γιορτινό τραπέζι. Ξεχωριστή βέβαια κατηγορία σε όλα τα παραπάνω αποτελούν αναμφίβολα τα δώρα των παιδιών. Ο Αϊ-βασίλης πρέπει να έχει τουλάχιστον εισόδημα επιχειρηματία για να εκπληρώσει τις επιθυμίες τους .Αν μάλιστα τα πάρεις μαζί σου στην αγορά θα σου ζητήσουν τουλάχιστον τρία δώρα το καθένα, ο αριθμός ένα δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους. Μήπως όμως δε φταίνε τα παιδιά για αυτήν την κατάσταση ;Γιατί όταν βλέπουν τους μεγαλύτερους να ψωνίζουν ασταμάτητα, φυσικό δεν είναι να θέλουν να τους μιμηθούν; Άλλωστε και να μην ήθελαν, τους επιβάλλεται αυτό το υλιστικό πνεύμα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία διαφημίζουν από το πρωί ως το βράδυ παιχνίδια-ειδικά σε περίοδο εορτών.
Ας ηρεμήσουμε λοιπόν όλοι λίγο και ας σκεφτούμε ότι τα καταστήματα δε φεύγουν, η μαγεία όμως των Χριστουγέννων ναι! Αν θέλουμε τώρα πάση θυσία να διοχετεύσουμε κάπου τα χρήματά μας, ας το κάνουμε για καλό σκοπό...
Καλές γιορτές!!!

Σύνταξη: Μαρία Καραγώργου

Η γνώση των εκπαιδευτικών σήμερα!

Για να γίνει κάποιος καλός εκπαιδευτικός χρειάζεται να κατέχει τις βασικές θεωρητικές γνώσεις των παιδαγωγικών επιστημών(ψυχολογία, κοινωνιολογία και φιλοσοφία), αλλά και να διαθέτει εμπειρία που συνοδεύεται από αναστοχασμό. Οι παιδαγωγικές επιστήμες θα τον βοηθήσουν να κατανοήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά, να κατανοήσει τις διαδικασίες και τα κίνητρα μάθησης, να κατανοήσει τον εαυτό του και τον κόσμο έτσι ώστε να μεγιστοποιήσει την αποτελεσματικότητά του ως άτομο και να αποκτήσει επίγνωση των ηλικιακών ομάδων στις οποίες διδάσκει. Από την άλλη πλευρά, ο αναστοχασμός της διδακτικής του πράξης θα τον βοηθήσει να διαμορφώσει τη δική του προσωπική θεωρία, η οποία θα τον βοηθήσει να βελτιώσει τη διδακτική του πράξη. Έτσι, μέσω των παιδαγωγικών θεωριών όσο και της στοχαστοκριτικής του σκέψης για τον τρόπο που διδάσκει και γενικά οργανώνει και διευθύνει τη σχολική τάξη, θα μπορέσει να γνωρίσει τη δυναμική της ομάδας και να έχει επίγνωση του τρόπου με τον οποίο θα μπορέσει να καλλιεργήσει ένα θετικό ψυχοκοινωνικό-συναισθηματικό κλίμα στην τάξη. Έτσι, εγώ θέτω το ερώτημα: ''Στην Ελλάδα, όλοι οι καθηγητές που κατέχουν τον τίτλο του εκπαιδευτικού, που συνάμα είναι ένα σημαντικό προνόμιο, έχουν τις γνώσεις για να διδάξουν έναν μαθητή της ηλικίας 13-18 χρονών; 'Η το Υπουργείο Παιδείας θα πρέπει να κάνει κάτι με το θέμα αυτό, ώστε να επιλυθεί και το θέμα των μη διορισμένων καινούργιων εκπαιδευτικών; Τα συμπεράσματα δικά σας...

Επιμέλεια-Σύνταξη: Ιωάννης Παπανικολάου

ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΖΩΩΝ

Μπορεί κανείς να βγάλει πολλά συμπεράσματα και να κρίνει μια κοινωνία, από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ζώα. Είναι γεγονός ότι η κακοποίηση των ζώων είναι ένα συνηθισμένο και ειδεχθές φαινόμενο που ενέχει ποικίλες μορφές. Χαρακτηριστικά της είναι η κακομεταχείρισή τους στο τσίρκο, η χρήση τους σε πειράματα, η εξαιρετικά βίαιη αφαίρεση της γούνας τους, όπως επίσης και το αλόγιστο κυνήγι εις βάρος τους. Και σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι εχθροπραξίες εναντίων τους, αμέτρητα ζώα εγκαταλείπονται χωρίς τροφή και φροντίδα, βασανίζονται και δηλητηριάζονται, τη στιγμή που ενώ ως πράξη θεωρείται παράνομη, οι εγκληματίες δεν διώκονται ούτε τιμωρούνται.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες όσον αφορά στα ζώα δεν σταματούν στην αδιαφορία και στην αμέλεια, αλλά συνεχίζουν σε ακραίες καταστάσεις. Το χειρότερο είναι η κακοποίηση και τα βασανιστήρια που υφίστανται αυτά τα αθώα πλάσματα. Και δυστυχώς, είναι σίγουρο ότι τα περιστατικά είναι πολλά και συνεχώς πληθαίνουν. Είναι θλιβερό το γεγονός ότι η κακοποίηση των ζώων απαντάται σε μεγάλο βαθμό σε πολλούς τομείς της ζωής μας. Αναφορικά, στην δημιουργία προϊόντων καλλωπισμού, στην εύρεση φαρμάκων και στην εξάσκηση των ιατρικών επιστημών, στην παροχή υπηρεσιών στο τσίρκο αλλά και στην ανακάλυψη μηχανισμών που αποσκοπούν στο «καλό της ανθρωπότητας», τα ζώα χρησιμοποιούνται ως πειραματόζωα και πλάσματα κατώτερης βαθμίδας από τον άνθρωπο, χωρίς δικαιώματα… Συγκεκριμένα, πάνω από 115.000.000 πειραματόζωα χρησιμοποιούνται το χρόνο, παγκοσμίως, για την εξυπηρέτηση των «αναγκών» ομορφιάς , καλλωπισμού και κυρίως της μακροζωίας του ανθρώπου. Μέσα από διάφορα αρρωστημένα περιστατικά αδικαιολόγητης βίας, εναντίον αδύναμων ζώων, οι άνθρωποι δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Ένα πρόσωπο σκληρότητας και απανθρωπιάς…
Πρόσφατα, σε ένα αγρόκτημα στη Σητεία της Κρήτης, βρήκαν κρεμασμένα πέντε σκυλιά από ένα δέντρο. Ο γιατρός είπε ότι ήταν κρεμασμένα με τέτοιο τρόπο που τα πόδια τους πατούσαν λίγο στο έδαφος, με αποτέλεσμα να βασανίζονται για πάνω από οχτώ ώρες πριν πνιγούν. Οι κάτοικοι καταγγέλλουν ότι είναι συχνό φαινόμενο όταν τα κυνηγόσκυλα δεν μπορούν πια να κυνηγήσουν, οι ιδιοκτήτες τα παρατάνε ή τα σκοτώνουν. Επίσης, μέσα στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, στο Ρέθυμνο, έναν χώρο που υποτίθεται είναι χώρος πολιτισμού, μόρφωσης και εκπαίδευσης, δηλητηρίασαν και σκότωσαν 6 μικρά κουτάβια. Ακόμη στον Βόλο, άγνωστος έριξε καυτό λάδι σε σκύλο. Τα τραύματα ήταν στην κοιλιά του, που σημαίνει ότι το έκανε ή την ώρα που κοιμόταν ο σκύλος, ή όταν είχε γυρίσει ανάποδα για χάδια. Πρόσφατα στην Καβάλα κάποιος που θέλει να λέγεται «άνθρωπος», έδεσε από το πόδι ένα σκύλο και τον έσερνε με το αυτοκίνητο του μέχρι θανάτου. Στην Κεφαλονιά, Δημοτικός υπάλληλος αντί να πάει χτυπημένο ζώο στον κτηνίατρο, εκείνος το πέταξε σε χαντάκι!! Είναι λογικό, ότι άμα ξεκινήσουμε να απαριθμούμε όλα τα περιστατικά που γίνονται καθημερινά σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, είναι σίγουρα ότι θα μας πάρει ώρες…
Για να πετύχουμε την βελτίωση αυτής της αρνητικής κατάστασης και να σταματήσουμε να βλέπουμε ζώα νεκρά ή πεταμένα στο δρόμο και στους κάδους χωρίς καμία φροντίδα , ακρωτηριασμένα, τυφλά, δηλητηριασμένα, και πάνω απ' όλα φοβισμένα από τη βιαιότητα και την αδιαφορία μας, η αλλαγή της νομοθεσίας προς σκληρότερες τιμωρίες για τους βασανιστές ζώων είναι μονόδρομος. Ωστόσο, κάποιες ανθρώπινες πρωτοβουλίες δείχνουν ότι υπάρχουν ακόμα δείγματα ευαισθησίας για τους τετράποδους φίλους μας. Στα Χανιά αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο νόμιμα ιδιωτικά σωματεία: η «Προστασία των ζώων» και η «Μικρή Κιβωτός του Νώε». Επίσης υπάρχει και το «Σωματείο Προστασίας και Περίθαλψης αδέσποτων ζώων Stray.Gr» το οποίο έχει βοηθήσει πολλά αδέσποτα ζώα, κυρίως στην περιοχή της Αττικής και ενίοτε και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Σκεφτείτε ότι τα ζώα είναι τόσο αβοήθητα... όσο είναι και το νεογέννητο μωρό σας. Θα το αφήνατε ποτέ ανυπεράσπιστο;

Σύνταξη-Επιμέλεια: Αφροδίτη Γεωργακοπούλου

Michael Jackson, Η ζωή ενός θρύλου

Περιγραφή:
Στις 29 Αυγούστου 1958, στο Γκάρι της Ινδιάνα γεννιέται ο Μάικλ Τζάκσον, ένα μαύρο παιδί που θα γινόταν ένας από τους πιο επιτυχημένους καλλιτέχνες στην ιστορία της μουσικής.

Στις 25 Ιουνίου του 2009, στο Λος Άντζελες πεθαίνει ο Μάικλ Τζάκσον, το παγκόσμιο ίνδαλμα που μετατράπηκε σε θρύλο.

Η ζωή του αμφιλεγόμενου Πίτερ Παν της ποπ ήταν γεμάτη αντιφάσεις: Ήταν το παιδί-θαύμα που του έκλεψαν την παιδική του ηλικία. Το μαύρο είδωλο που έσπασε τις φυλετικές διακρίσεις των μουσικών τσαρτ και των τηλεοπτικών σταθμών. Ο πενηντάχρονος που αρνούταν να μεγαλώσει. Ένας άντρας που η μουσική του μπορούσε να γίνει απαλή σαν τη φωνή του ή σκοτεινή σαν τις ταινίες τρόμου με τις οποίες είχε ψύχωση.

Όποια οπτική κι αν υιοθετήσει κανείς, όμως, είναι αναμφισβήτητο το ότι η ιστορία του Μάικλ Τζάκσον ―η ιστορία ενός εκπληκτικού πρωτοποριακού ταλέντου― αποτελεί ένα συναρπαστικό παραμύθι της εποχής μας.

Τι κι αν σήμερα ο Βασιλιάς της Ποπ είναι νεκρός;

Ο θρύλος «Μάικλ Τζάκσον» παραμένει ζωντανός!

«Όπως δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος Φρεντ Αστέρ ή Τσακ Μπέρι ή Έλβις Πρίσλεϊ, έτσι δεν θα υπάρξει ποτέ κανείς που να μπορεί να συγκριθεί με τον Μάικλ Τζάκσον. Το ταλέντο του, το δέος που προκαλούσε και το μυστήριο που τον περιέβαλλε τον καθιστούν θρύλο».

Στίβεν Σπίλμπεργκ, σκηνοθέτης

«Δεν θα υπάρξει ποτέ δεύτερος Μάικλ Τζάκσον. Ο κόσμος έχασε ένα ανεπανάληπτο είδωλο.»

Σοφία Λόρεν, ηθοποιός

«Εκπληκτικός στη σκηνή», «είδωλο»

Μπάρακ Ομπάμα, πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών


Επιμέλεια: Wendy Ukah

Οι Συμμορίες των νέων

Οι συμμορίες είναι μια μάστιγα της σημερινής εποχής. Μια μάστιγα που βασανίζει τόσο την κοινωνία όσο και τα άτομα που έχουν ενταχθεί μέσα στις «ομάδες αυτές. Συμμορία για κάποιους σημαίνει φόβος, για άλλους δύναμη. Σύμφωνα με ειδικούς τα περισσότερα μέλη μιας συμμορίας εντάχθηκαν σε αυτή λόγω ψυχολογικών προβλημάτων. Θεωρούν τον εαυτό τους κατώτερο και ανάξιο και μέσα από την ένταξη τους σε αυτές τις «ομάδες» νιώθουν ικανοί, δυνατοί, νιώθουν ότι αξίζουν, ότι ανήκουν κάπου. Βλάπτουν όμως πρώτα τον εαυτό τους, αφού παραμορφώνουν το χαρακτήρα τους σύμφωνα με τους κανόνες της συμμορίας και στο τέλος καταλήγουν να χάσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Το ερώτημα είναι: ποιος ευθύνεται γι' αυτή τη μάστιγα που όσο περνάει ο καιρός εδραιώνεται όλο και περισσότερο; Η οικογένεια, οι κακές παρέες ή οι ίδιοι; Και το κυριότερο: υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος αυτού; Άλλοι υποστηρίζουν πως υπάρχουν, ενώ άλλοι όχι. Εγώ πιστεύω πως υπάρχει λύση, αρκεί να ψάξουμε βαθιά μέσα μας και να εκτιμήσουμε πρώτα τον ίδιο μας τον εαυτό και να στραφούμε στους αληθινούς φίλους που έχουμε γύρω μας!
Σύνταξη: Αγκόλλι Κλάρα

Προς τον εντιμότατο κύριο Υπουργό της Οικονομίας

Αγαπητέ μου Υπουργέ, υγεία έχω, λεφτά δεν έχω.
Είμαι ένας απλός συνταξιούχος με σύνταξη 48 χιλιάδων δραχμών. Η σύζυγός μου –η οποία με την ευκαιρία σας στέλνει τους πλέον εγκάρδιους χαιρετισμούς της- είναι και αυτή συνταξιούχος με 32 χιλιάδες το μήνα. Δηλαδή και οι δύο μαζί φέρνουμε στο σπίτι 80 χιλιάδες δραχμές. Ο μεγάλος μας γιος τέλειωσε το Πανεπιστήμιο με άριστα και αμέσως διορίστηκε νυχτοφύλακας σε βιομηχανία, η οποία έκλεισε ως προβληματική πριν ενάμισι χρόνο και έτσι έκτοτε δεν εργάζεται. Αυτός έκανε ξεχωριστή φορολογική δήλωση. Η κόρη μου παρομοίως αριστούχος του Πολυτεχνείου, με το που πήρε το δίπλωμά της έπιασε αυθημερόν δουλειά ως ωρομίσθια μέχρι που τη σταμάτησαν.
Είναι πολύ πικρό, κύριε υπουργέ, να δουλεύει το ρολόι και να μη δουλεύει το παιδί μου!
Οι μανούβρες της ζωής, η ακρίβεια, τα νοίκια, τα τρόφιμα, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ και όλα τα σχετικά, μας φέρνουν πάτσι και πόστα με τα λεφτά που βγάζουμε. Διότι αυτό είναι το κακό με τους χαμηλόμισθους. Όλο βγάζουμε και ποτέ δεν μπάζουμε. Στο μεταξύ, ο γιος μας μη έχοντας να πληρώσει, χρωστάει στην Εφορία 110 χιλιάδες δραχμές, χωρίς τις προσαυξήσεις και 101.501 η κόρη μου, επίσης χωρίς τις προσαυξήσεις. Λόγω όμως που έχω αναλάβει και πάλι τη διατροφή τους, βρίσκομαι να χρωστάω κι εγώ στην Εφορία άλλες 107.109 δραχμές.
Προχτές το βράδυ συγκάλεσα οικογενειακό συμβούλιο και τους ανήγγειλα την απόφασή σας να οδηγούνται στη φυλακή όσοι έχουν οφειλές προς το Δημόσιο άνω των 100 χιλιάδων δραχμών.
Επειδή, φίλτατε κύριε Υπουργέ, τα λεφτά που βγάζουμε δε μας φτάνουν για να ζήσουμε και επειδή ταυτόχρονα αδυνατούμε ειλικρινά να ξοφλήσουμε τα χρέη μας προς την Πατρίδα, θερμά σας παρακαλούμε στείλτε να μας πιάσουν και να μας πάνε στη φυλακή της αρεσκείας σας, έτσι ώστε και εσείς να ευχαριστηθείτε και εμείς να μην έχουμε προβλήματα επιβίωσης, αν όχι μέχρι τη συντέλεια των αιώνων, τουλάχιστον, μέχρι την ανάκαμψη της οικονομίας. Έκτός και αν προηγηθεί η συντέλεια των αιώνων και ακολουθήσει η ανάκαμψη της οικονομίας. Αλλά και πάλι θα κάνουμε κουράγιο…

Με σεβασμό και εκτίμηση
Οικογένεια Αναπαραδιά


Επιμέλεια : Δέσποινα Παπαματθαίου

Χαρακτηρισμός του Έλληνα

(Από τον Αμερικανό δικαστή Kelly)

Μπροστά στο δικαστήριο της αδέκαστης ιστορίας, αποκαλύφθηκε ο έλληνας εξαρχής κατώτερος των περιστάσεων, αν και κατείχε ιδιαίτερη θέση από άποψη δυνατοτήτων.

Ο Έλληνας είναι:
Ευφυέστατος αλλά και αλαζόνας.
Δραστήριος αλλά και αμέθοδος.
Φιλότιμος αλλά και γεμάτος προλήψεις.
Ανυπόμονος αλλά και πολεμιστής.
Έχτισε τον Παρθενώνα και τον άφησε αργότερα να μεταβληθεί σε ερείπια.
Ανέδειξε τον Σωκράτη, για να τον καταδικάσει να πιει το κώνειο.
Θαύμαζε τον Θεμιστοκλή και τον εξόρισε.
Ανακήρυξε δίκαιο τον Αριστείδη, αλλά τον εξοστράκισε.
Δημιούργησε το Βυζάντιο και το άφησε να πέσει στους Τούρκους.
Έκανε την επανάσταση του 1821 και τη διακινδύνευσε.
Κάλεσε τον Καποδίστρια και τον δολοφόνησε.
Δημιούργησε το 1909 και το λησμόνησε.
Τριπλασίασε την Ελλάδα και την εξέθεσε στον κίνδυνο να τη χάσει.
Κόβεται τη μια στιγμή για την αλήθεια και την άλλη στιγμή μισεί αυτόν που αρνείται να υπηρετήσει το ψέμα.
Παράδοξο πλάσμα, ατίθασο, ημίκακο, αβέβαιων διαθέσεων, σοφόμωρο και εγωπαθές.
Αν θέλετε, θαυμάστε τον. Αν προτιμάτε, λυπηθείτε τον. Αν μπορείτε, ταξινομήστε τον …


Επιμέλεια: Δέσποινα Παπαματθαίου

ΜΟΔΑ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ

Αν προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε την μόδα με βάση την λατινική ετυμολογία της (modus: μέτρο, ένταση, τρόπος) θα δούμε ότι σημαίνει αρχικά τον τρόπο. Τον τρόπο με τον οποίο κυριαρχούν πρότυπα σε μια κοινωνία. Η μόδα όμως δεν ξεκίνησε έτσι! Σε όλες τις κοινωνίες, στις απαρχές τους, η μόδα είναι μια ιερή δραστηριότητα. Η εξέλιξη της είναι σαν το ξετύλιγμα της ζωής, σαν το μέλλον που έρχεται αναπόφευκτα. Η πραγματική επανάσταση στη μόδα, ίσως και η γέννηση της, πάντως σίγουρα η ιστορία της αποτυπώνεται απ’ τη μέρα που κάποιος τολμά να κόψει το ύφασμα διακινδυνεύοντας έτσι να διαχωρίσει τα νήματα και να δημιουργήσει το κάτι παραπάνω. Η ανάγκη για το νέο έχει το ανάλογο της μοναχά στην αγωνία της ακινησίας που βιώνεται θανατηφόρα και είναι αυτή που παράγει τη μόδα. Οι προκλητικές και επαναστατικές της τάσεις δε συγκρίνονται παρά μόνο με την ικανότητα για νέες συνθέσεις που θα μας δώσουν την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να υπολογίσουμε σε ένα ένδυμα και μια ταυτότητα αθανάτου. Η μόδα παρελαύνει τρέχοντας στις πασαρέλες του Παρισιού, επιδεικνύει περήφανα την δύναμη της και προχωρεί ! Δεν μπορεί να σταματήσει! Η πορεία είναι τρελή, η βραδύτητα επικίνδυνη ! Το ιερό νήμα κόπηκε… Η ισορροπία ασταθής και το παιχνίδι μόλις άρχισε… Ευτυχώς ή δυστυχώς φτάσαμε στον 21ο αιώνα και όλα δείχνουν πως εκτός από άλλα πρόκειται και για τον αιώνα της απόλυτης επιφάνειας. Οι άνθρωποι στην προσπάθεια τους να κάνουν τα πάντα εύκολα και γρήγορα, σχηματίζουν άποψη και άλλοτε ακόμα εντυπωσιάζονται από το «περιτύλιγμα». Δίνεται, οπότε χώρος στη μόδα και αυτή επιβάλλεται πιο αυστηρά , πιο δυναμικά. Κάθε κοινωνική ομάδα πλέον ξεχωρίζει από τα ρούχα, ακολουθεί την αντίστοιχη τάση στη μόδα με τα ‘’in’’ aξεσουάρ και τα επίσης ‘’in’’ μαλλιά. Γινόμαστε χωρίς να το καταλάβουμε καταναλωτικοί όμηροι της μόδας, που ανανεώνουν την γκαρνταρόμπα τους και σιγά χάνουν τον εαυτό τους. Οι όμηροι της μόδας δεν είναι λίγοι . Είναι νέοι, έφηβοι που κυκλοφορούν ανάμεσα μας, παιδιά σαν και μας που δείχνουν όλο και πιο μαγεμένοι από αυτή. Δεν αντιλαμβάνονται τις παρενέργειες της, την περίεργη κοινωνική τους συμπεριφορά και τις ψυχολογικές διαταραχές τους. Μιμούνται πρότυπα που αντικαθιστούν πρότυπα προσπάθειας , ευφυΐας και γνώσης. Σ’αυτο το σημείο βρισκόμαστε σήμερα. Η μόδα μας έχει υποδουλώσει για τα καλά και όλοι μας παλεύουμε για να βρούμε το χαμένο μας εαυτό σε έναν αγώνα που φαντάζει άνισος απέναντι στην μόδα αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι χαμένος!

Επιμέλεια-σύνταξη: Ελευθερία Βάρσου

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ: ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ;

Λιγότερο από μισό αιώνα πριν, η ζωή ήταν εντελώς διαφορετική. Είχε επιβληθεί δικτατορία-η λεγόμενη “χούντα”- η οποία είχε στερήσει πολλές από τις ελευθερίες των πολιτών στην Ελλάδα: Λογοκρισία, σωματική βία, φυλακίσεις, εξορίες, γενικά όποιος και ό, τι απαντούσε στην αυταρχική εξουσία αντιμετωπιζόταν άμεσα. Εκατοντάδες φοιτητές κατέλαβαν τη σχολή της Νομικής στην αρχή και αργότερα το Πολυτεχνείο και άλλες σχολές σε όλη την Ελλάδα, ζητώντας τη διακοπή αυτών των πρακτικών της δικτατορίας. Η δικτατορία διαλύθηκε και παραιτήθηκαν από την εξουσία οι πρωτεργάτες της.
Τα συμβάντα του Πολυτεχνείου είναι γνωστά. Πλήθος αποτελούν και οι ερμηνείες που τα σχολιάζουν. Ως γεγονός , το Πολυτεχνείο εκπέμπει ελευθερίας φως κι αντίστασης σε κάθε καταπίεση. Είναι ο συλλογικός εκφραστής του δικαιώματος ανυπακοής στην ανελευθερία. Ταυτίζεται με τον αγώνα για καλύτερη ζωή.
Αυτά τα γεγονότα θυμόμαστε και γιορτάζουμε σήμερα. Την αυτοθυσία των φοιτητών αυτών, που με αυταπάρνηση πάλεψαν για ένα διαφορετικό μέλλον, όχι μόνο γι' αυτούς, αλλά και για όλους εμάς. Τι αντιπροσωπεύουν όμως οι σημερινές ιστορικές επέτειοι και πώς συνδέονται με τα πραγματικά ανεπανάληπτα γεγονότα της εποχής εκείνης; Πέρα από τον καθαρά σημασιολογικό χαρακτήρα τους, δηλαδή την ανάμνηση, απόδοση τιμής και αναγνώριση προσφοράς των φοιτητών και των πράξεων που καθόρισαν τη ζωή που έχουμε σήμερα, υπάρχει σίγουρα κι ένας άλλος χαρακτήρας. Αυτόν τον οποίο αντιλαμβάνεται ο κάθε μαθητής, ο κάθε νέος άνθρωπος, όταν φέρνει στο μυαλό του το Πολυτεχνείο. Είναι αυτό που πρεσβεύει μεταφορικά το Πολυτεχνείο, η αντίσταση σε κάθε μορφή εξουσίας η οποία καταπιέζει, φιμώνει, κλείνει σε ένα στενό κλοιό την ελευθερία του ανθρώπου, τον βάζει στα δικά της καλούπια, της παγκοσμιοποίησης και της ισοπέδωσης κάθε διαφοράς. Αυτή η θέληση για αντίσταση υπάρχει και σήμερα, ακριβώς γιατί υπάρχει και μια ανάλογη καταπίεση. Δεν είναι πλέον η αυταρχικότητα και η φίμωση άμεση, αλλά έμμεση. Όχι πλέον σωματική βία, αλλά ψυχολογική. ΜΜΕ, καταιγισμός μηνυμάτων, εξοντωτικές ρουτίνες, στενοκέφαλα καταπιεστικά εκπαιδευτικά συστήματα, δημαγωγοί κάθε μορφής και εξουσίας, αποφάσεις κοροϊδίες στα μούτρα των πολιτών... ο κατάλογος είναι μακρύς.
Μια ανάλογη μορφή διαμαρτυρίας είναι και οι καταλήψεις. Κατάληψη (κατά + λαμβάνω= το να καταλαμβάνει κανείς ένα χώρο, εμποδίζοντας τη λειτουργία του, ως τρόπος διαμαρτυρίας). Αυτό το μέσο αντίστασης χρησιμοποιήθηκε από τους φοιτητές του '73 απέναντι σε μορφές βίας και καταπίεσης. Και σήμερα, στον “παράλογο” κόσμο που ζούμε, η κατάληψη αποτελεί ένα ισχυρό μήνυμα στο κατεστημένο από τους μαθητές. Με τη σημερινή καταπίεση όμως να είναι έμμεση και με την τωρινή μορφή των καταλήψεων, είναι σίγουρο ότι το μόνο που δεν γίνεται είναι να ενοχλείται το κατεστημένο. 'Έτσι, χάνει κάθε νόημα ύπαρξης, υποβαθμίζεται ο σκοπός της, αγνοούνται τα αιτήματα, και τελικά ο ίδιος ο αγώνας. Κανείς δε διαφωνεί με τη διαμαρτυρία, όλοι όμως διαφωνούν με τον τρόπο που πραγματοποιείται. Γιατί τι έχουν προσφέρει οι καταλήψεις στην βελτίωση της κατάστασης; Γίνονται κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια και όμως πολλά από τα προβλήματα παραμένουν ανεπίλυτα. Άρα, είτε κάνουν κάτι λάθος οι μαθητές, ή δεν τους παίρνουν στα σοβαρά οι “μεγάλοι”. Πώς όμως να γίνει αυτό, όταν οι καταλήψεις αναμένονται σαν ένα εποχικό φαινόμενο, όπως τα πρωτοβρόχια; Εξάλλου, εάν τελικά αποφασιστεί να γίνει κατάληψη -συλλογικά, όχι από ένα πυρήνα 5-10 ατόμων- δεν γίνεται με την υποστήριξη των υπολοίπων. Όλοι σχεδόν, μέχρι και καθηγητές, κανονίζουν τις δουλειές τους με βάση τον χρόνο των καταλήψεων. Οι μόνοι που ζημιώνονται από την κατάσταση αυτή, είναι οι ίδιοι οι μαθητές που μένουν στο κλειδωμένο σχολείο, και, που όταν πια ανοίξει, έχουν μείνει πολύ πίσω σε σχέση με τα πράγματα και την ύλη των μαθημάτων. Το αποκορύφωμα είναι βέβαια, ότι κάποιοι επιδιώκουν να γίνουν καταλήψεις, κανείς όμως δεν παίρνει την πρωτοβουλία για κάτι τέτοιο, παρά κρύβονται πίσω από τους “τολμηρούς”.
Σε καμία περίπτωση δεν εξισώνουμε τα αξιομνημόνευτα γεγονότα του '73 με την σημερινή εποχή, απλά τα χρησιμοποιούμε ως αφορμή για να προβληματιστούμε για την σημερινή κατάσταση. Λέει ένας από τους τότε φοιτητές του Πολυτεχνείου: “Είναι σφάλμα να προσπαθήσουμε να αντλήσουμε νόημα από το Πολυτεχνείο για το σήμερα. Με το να μένεις πιστός στο γράμμα του Πολυτεχνείου , το προδίδεις.”. Το πολυτεχνείο ζει βαθιά μέσα στη συνείδηση του καθενός, και για να είμαστε αντάξιοι της κληρονομιάς αυτής, πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποιες πρακτικές. Ένα ανοικτό σχολείο ισούται με μια κλειστή φυλακή. Ένα κλειστό σχολείο; Ας αναλογιστούμε ποιος ωφελείται στο τέλος από τις καταλήψεις με τη μορφή και το χαρακτήρα που έχουν σήμερα. Το οφείλουμε όχι μόνο σε εμάς αλλά και στον κόσμο που ονειρευόμαστε, εάν θέλουμε πράγματι να τιμήσουμε τους αγώνες και τους φοιτητές του Πολυτεχνείου.

Σύνταξη: Νίκος Καρπέτας

ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΦΟΒΟΥ

Τον Απρίλιο του 2009 ξέσπασε στην Αμερική και στο Μεξικό μια επιδημία, γνωστή ως νέα γρίπη ή γρίπη των χοίρων. Η ταχεία μετάδοση και αρκετοί θάνατοι προκάλεσαν παγκόσμιο πανικό. Επιπλέον η καθημερινή δραματική μετάδοση, μέσω των Μ.Μ.Ε., για την εξέλιξη της νόσου δημιούργησαν το φόβο και προκάλεσαν ανησυχία σε όλους μας.
Επιπλέον η υπερπροβολή αυτή περισσότερο μας τρομοκρατεί παρά μας βοηθάει στην εύρεση αποτελεσματικών τρόπων αντιμετώπισης και λύσεων. Αρχικά πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο ιός αυτός μπορεί να μεταδοθεί από άνθρωπο σε άνθρωπο με το βήχα ή το φτέρνισμα ακόμα και έμμεσα μέσω διαφόρων αντικειμένων που ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή. Ακίνδυνη όμως είναι η κατανάλωση χοιρινού κρέατος. Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό κέντρου Ελέγχου Πρόληψης Νοσημάτων(ECDC) κανένα επιστημονικά τεκμηριωμένο δεδομένο δε συμφωνεί με την άποψη ότι ο ιός είναι δυνατόν να μεταδοθεί μέσω της κατανάλωσης κρέατος. Ευτυχώς δηλαδή γιατί στο τέλος θα αρχίσω τη δίαιτα που συνέχεια αναβάλω. Επίσης είναι καλό να γνωρίζουμε ότι τα ταξίδια, ειδικά σε περιοχές όπου έχουν παρατηρηθεί κρούσματα προτιμότερο είναι να περιορίζονται ή να αποφεύγονται. Τώρα για όσους είναι ταξιδιάρηδες μόλις επιστρέψουν στην πατρίδα τους το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να κλειδαμπαρωθούν επτά ημέρες στο σπιτάκι τους να ξεκουραστούν από το πολύωρο ταξίδι τους και να βρίσκονται σε επιφυλακή.
Ό, τι και να λέμε όμως ο μεγάλος χαμός θα αρχίσει από το Νοέμβριο. Όχι ότι τώρα βέβαια είναι πιο ήρεμα τα πράγματα, καθώς έκλεισαν ήδη δύο σχολεία στην Αθήνα και δύο νηπιαγωγεία. Ο συνολικός αριθμός εργαστηριακά επιβεβαιωμένων κρουσμάτων νέας γρίπης Α(Η1Ν1)ν στην Ελλάδα μέχρι 28/9/2009 είναι 2.228 ενώ έχουν αναφερθεί τρεις θάνατοι. Οι εποχιακές ιώσεις έχουν ξεκινήσει και τα συμπτώματα είναι ο βήχας και το φτέρνισμα. Παρόμοια είναι και για τον Η1Ν1. Αιφνιδιαστικός πυρετός, πονοκέφαλος, βήχας, ρίγη, πόνος στο σώμα ακόμα και διάρροια και εμετός αποτελούν χαρακτηριστικά σημάδια νοσηρής κατάστασης. Το πιο πιθανό, όμως, είναι εμείς να αντιδράσουμε υστερικά παίρνοντας τηλέφωνο στο γιατρό μας τα μεσάνυχτα για να του ανακοινώσουμε ότι έχουμε…. μπούκωμα! Οι πιο σοβαρές διαφοροποιήσεις αφορούν θέματα επιπλοκών και θανατηφόρας έκβασης. Κυρίως σε ομάδες υψηλού κινδύνου πρέπει να υπάρχει ιδιαίτερη προσοχή όπως σε άτομα νεαρής ηλικίας 25-35 ετών, σε εγκύους, ηλικιωμένους και άτομα με προβλήματα ζαχαρώδους διαβήτη, σε καρδιοπαθείς, νεφροπαθείς, σε ανθρώπους με ανεπάρκειες του ανοσοποιητικού και καπνιστές. Άντε να δούμε τι θα τους φοβίσει να το κάψουν μαχαίρι αυτό το τσιγάρο επιτέλους.
Αν εμφανιστούν αυτά τα συμπτώματα επιβάλλεται να γνωρίζουμε πως θα τα αντιμετωπίσουμε. Η Ελλάδα προνόησε και πήρε μέτρα. Ενίσχυσε το ρόλο της πρωτοβάθμιας περίθαλψης(οικογενειακό γιατρό) δεδομένου ότι μόνο 2% των κρουσμάτων θα χρειαστεί νοσοκομειακή περίθαλψη. Καθιέρωσε ειδικούς χώρους για τους μαθητές που θα εκδηλώσουν συμπτώματα, τηλεφωνική και διαδικτυακή ενημέρωση ακόμα και εκπαιδευτική τηλεόραση που θα εκπέμπει εξ αποστάσεως μάθημα σε τηλεόραση και διαδίκτυο. Τι άλλο να κάνουν κι αυτοί οι έρμοι. Παράλληλα δημιουργήθηκαν τρία εμβόλια. Το ένα από αυτά δυστυχώς προκάλεσε παρενέργειες κυρίως σε παιδιά. Είναι λογικό όμως να καταγράφονται τέτοια γεγονότα αφού τα εμβόλια δεν έχουν δοκιμαστεί αρκετά. Με αυτό το αρνητικό κλίμα χάνουμε και εμείς την εμπιστοσύνη μας.
Ταυτόχρονα όμως με τη βοήθεια της πολιτείας και με τη δική μας υπευθυνότητα κάτι μπορεί να γίνει. Είναι απαραίτητο να ακολουθούμε τα μέτρα πρόληψης για το δικό μας καλό. Να πλένουμε δηλαδή με ζεστό νερό και σαπούνι τα χέρια μας, να καλύπτουμε το στόμα και τη μύτη με χαρτομάντιλο και να το πετάμε στον κάδο απορριμμάτων. Αν δεν έχουμε χαρτομάντιλο, μη μου ανησυχείτε θα φτερνιστούμε στον αγκώνα μας. Επίσης πρέπει να αποφεύγουμε το συνωστισμό. Πράγμα που είναι ανέφικτο για μας του μαθητές ειδικά το πρωί που ερχόμαστε σχολείο με την αστική στην οποία ο ένας είναι κυριολεκτικά πάνω στον άλλον. Άσχετο, αλλά δεν μπορεί να γίνει κάτι επιτέλους με αυτό από το δήμο ή το αστικό ΚΤΕΛ;
Αν εκτελέσουμε τα παραπάνω υπάρχει περίπτωση να νικήσουμε την πανδημία του φόβου. Α, και να μην ξεχνάμε να κάνουμε την προσευχή μας…


Σύνταξη:Ελένη Καλλιώρα

ΠΥΡΙΝΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Δύο χρόνια μετά την καταστροφική πύρινη λαίλαπα του 2007 καλούμαστε να γίνουμε θεατές στο ίδιο έργο για ακόμη μια φορά. Όπως φαίνεται το πάθημα δε μας έγινε μάθημα. Η διάσταση που πήρε η πυρκαγιά φέτος το καλοκαίρι ήταν μεγαλύτερη και ο τρόμος που προκάλεσε συνεχώς αυξανόταν, καθώς κάθε πολύτιμο λεπτό που πέρναγε η φωτιά κατέστρεφε οτιδήποτε έβρισκε στο δρόμο της, προκαλώντας ασυλλόγιστες καταστροφές τόσο στον υλικό όσο και φυσικό κόσμο.
Η μεγάλη πυρκαγιά στην ανατολική Αττική ξεκίνησε το βράδυ 21 Αυγούστου, από την περιοχή του Γραμματικού και είχε διάρκεια τεσσάρων ημερών καίγοντας συνολικά 210.000 στρέμματα, κυρίως πευκοδάσους. Ειδικότερα 212.000 στρέμματα δάσους και καλλιεργειών έχουν καταστραφεί στην Αττική, 54 χιλιάδες στρέμματα στην Κάρυστο, 23.970 στρέμματα στην Εύβοια και 14.000 στρέμματα στην Ζάκυνθο. Όσον αφορά στις υλικές ζημιές, σύμφωνα με την πρώτη καταγραφή του ΥΠΕΧΩΔΕ, σημαντικές φθορές παρουσιάζουν περίπου 150 σπίτια στη Β.Α. Αττική. Ευτυχώς φέτος δεν υπήρχαν ανθρώπινες απώλειες αντίθετα με την πυρκαγιά του 2007 όπου τα θύματα της φωτιάς ξεπέρασαν τα 60. Χαρακτηριστικά, εκκενώθηκαν αρκετές περιοχές τόσο στην Αθήνα όσο και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας καθώς και νοσοκομεία και κατασκηνώσεις. Γενικά εκτιμάται ότι στην Ελλάδα κάηκαν 313.680 στρέμματα δασικής γης από τα οποία στην Αττική ανήκαν συνολικά τα 235.490 στρέμματα.
Βέβαια η συμβολή όλων των πολιτών καθώς και των αρμόδιων υπηρεσιών έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην αντιμετώπιση της πυρκαγιάς. Για την κατάσβεση των πυρκαγιών επιχείρησαν ισχυρές δυνάμεις με 130 οχήματα και 390 πυροσβέστες, 120 άτομα πεζοπόρο τμήμα, 12 αεροσκάφη, 8 ελικόπτερα, συνολικά 340 άνδρες του Στρατού, του Ναυτικού και της Αεροπορίας, 26 πυροσβεστικά οχήματα του Στρατού, 30 υδροφόρες από δήμους, 562 οχήματα ΟΤΑ και 16 εθελοντικά οχήματα. Ωστόσο το έργο των πυροσβεστών και των πολιτών για την κατάσβεση των πύρινων μετώπων δυσκόλεψαν οι ισχυροί άνεμοι οι οποίοι οδηγούσαν τις φωτιές προς τις κατοικημένες περιοχές.
Βέβαια οι υλικές καταστροφές δεν μπορούν να συγκριθούν με το πλήθος των φυσικών καταστροφών που όπως εκτιμάται θα προκαλέσουν πολλά προβλήματα στο άμεσο μέλλον από τα οποία πολλά είναι εμφανή και στις μέρες μας. Σοβαρές θα είναι οι επιπτώσεις στην ατμόσφαιρα καθώς η θερμοκρασία αναμένεται να αυξηθεί κατά 2- 6 βαθμούς σύμφωνα με εκτιμήσεις επιστημόνων σε ολόκληρη την χώρα. Επιπλέον η ρύπανση των υδάτινων πόρων, η απώλεια φυσικού φιλτραρίσματος του αέρα, η διάβρωση των εδαφών με τη δυσχερή αντιμετώπιση των βροχοπτώσεων και την πρακτικά αδύνατη αντιπλημμυρική θωράκιση των περιοχών που πλήγηκαν θα είναι μερικά από τα προβλήματα που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια. Επιπρόσθετα, ανυπολόγιστη είναι και η ζημιά στην πανίδα και μικροπανίδα που φιλοξενούταν στις περιοχές αυτές καθώς επίσης και η απώλεια βιοποικιλότητας.
Ολοκληρώνοντας , όλοι θα πρέπει να καταλάβουμε πως η καταστροφή του περιβάλλοντος αποτελεί το μεγαλύτερο λάθος του ανθρώπου γιατί η φύση αποτελεί το σπίτι του καθενός από εμάς και για αυτό θα πρέπει να μην το αμελούμε και να το φροντίζουμε καθημερινά και όχι όταν αυτό θα έχει φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι της καταστροφής του. Η αναδάσωση αποτελεί ένα μέτρο το οποίο όλοι μας πρέπει να λάβουμε σοβαρά και να υιοθετήσουμε ώστε μετά από αυτές τις τραγικές καταστροφές που έχει υποστεί η φύση να μπορούμε όλοι να ζήσουμε σε ένα καθαρό και ζωντανό περιβάλλον.
Σύνταξη-επιμέλεια: Αφροδίτη Γεωργακοπούλου
Πηγή: Διαδίκτυο

ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Η εκλογική περίοδος τελείωσε, και όπως οι περισσότερες, έτσι και αυτή αφήνει πολλά θέματα συζήτησης και σχολιασμού. Μέσα σε αυτά δεν είναι το αποτέλεσμα το οποίο είχε προβλεφθεί από τις διάφορες δημοσκοπήσεις, αλλά μια σειρά θεμάτων όπως η μεγάλη διαφορά δύναμης των κομμάτων και το ποσοστό αποχής.
Μπορεί το ποσοστό να μην ισοδυναμεί με αυτό των ευρωεκλογών αλλά και σε αυτή την περίπτωση αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο αριθμό πολιτών. Τι δηλώνει όμως αύτη η στάση και ποια τα αίτια;
Αδιαφορία και απαξίωση σε ένα διεφθαρμένο σύστημα τα μέλη του οποίου ενδιαφέρονται μόνο για να ανέλθουν στην εξουσία και να συμμετέχουν στην οικονομική καταστροφή των ταμείων και κάθε φορέα ο οποίος σχετίζεται με την οικονομία ή ένας νέος τρόπος διαμαρτυρίας; Όπως και νά ‘χει ένα ποσοστό τέτοιου μεγέθους δηλώνει πολλά… Δηλώνει ανάγκη για γρήγορες και ουσιώδεις αλλαγές, έτσι ώστε ο πολίτης να ξαναποκτήσει ενδιαφέρον για την πολιτική ζωή του τόπου. Γιατί όσο τραγική και εάν είναι η κατάσταση, η αδιαφορία ισοδυναμεί με συνενοχή. Ούτως ή άλλως όπως αποδεικνύεται, αφού οι πολιτικοί δυσκολεύονται να αφουγκραστούν τις επιθυμίες των πολιτών, το να ψηφίσει κανείς κάποιο άλλο κόμμα πέρα από τα κυβερνητικά θα ήταν ισχυρότερο μήνυμα σε αυτούς, αφού θα κινδύνευε αυτό για το οποίο όλα τα μέλη των κομμάτων αγωνίζονται, δηλαδή την αυτοδύναμη εξουσία.
Ωστόσο, παρά το ποσοστό αποχής υπήρχαν και αυτοί οι οποίοι ψήφισαν και καθόρισαν το αποτέλεσμα. Αυτή η μερίδα των ψηφοφόρων οι οποίοι πιστεύουν ότι πρέπει να ασχολούνται με την πολιτική, θέλουν να ελπίζουν σε ένα ευοίωνο μέλλον. Αναζητούν ικανούς πολιτικούς οι οποίοι μπορούν να ενσαρκώσουν τις επιθυμίες τους, να ξεπεράσουν τις δυσκολίες της εποχής και να βοηθήσουν στην πρόοδο της χώρας. Η επιθυμία τους αυτή συνοδεύεται από την απαίτηση τους για καταστολή της διαφθοράς και επικράτηση της αξιοκρατίας σε συνδυασμό με την τιμιότητα, διότι κατάλαβαν ότι οι συνήθειες του παρελθόντος, όπως οι λεγόμενες πελατειακές σχέσεις πολίτη και πολιτικού αργά ή γρήγορα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα λειτουργήσουν ως ανεπίστροφο.
Κλείνοντας, είναι φανερό πως η αδιαφορία δεν είναι πολιτική στάση αλλά υπάρχουν άλλες ορθότερες επιλογές και επιπλέον, πως όλοι εύχονται, ανεξαρτήτως πολιτικής ταυτότητας, η νέα κυβέρνηση να μας βγάλει από την κοινωνική και οικονομική κρίση της εποχής και πάνω απ’ όλα να στρέψει το βλέμμα της στην παιδεία, γιατί οι αλλαγές θα γίνουν πραγματικότητα αν αλλάξει η βάση αυτών και η νεολαία η οποία αποτελεί το μέλλον κάθε χώρας.

Σύνταξη: Βασίλης Θάνος

Όνειρα, ένας ουτοπικός κόσμος...

Στον ύπνο μας βρισκόμαστε σε μια άλλη μορφή ύπαρξης. Το σώμα χαλαρώνει και ανακτά τις δυνάμεις του. Σε μια δεύτερη φάση, μεγάλο μέρος από την ενέργεια που αποθηκεύτηκε, ξοδεύεται σε μια ιδιαίτερα ενεργοβόρα κατάσταση του εγκεφάλου, τη δημιουργία ονείρων. Τα όνειρα αναμφίβολα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ύπνου μας, χαράζοντας μια πορεία ίσως ανεξέλεγκτη από τα όρια του εαυτού μας. Όλοι ανεξαιρέτως βλέπουμε όνειρα κατά τη διάρκεια του ύπνου, όνειρα που έχουν φυσικά ξεχωριστή σημασία για τον καθένα από εμάς, αναλόγως των βιωμάτων και εμπειριών μας. Πηγή της δημιουργίας τους αποτελεί, σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες, το υποσυνείδητο, οι βαθιές σκέψεις και επιθυμίες που φοβόμαστε ακόμα και εμείς οι ίδιοι να δεχτούμε πως υπάρχουν.
Όνειρο είναι η βίωση μιας σειράς εικόνων, ήχων, ιδεών, συναισθημάτων και άλλων αισθήσεων κατά τη διάρκεια του ύπνου. Το περιεχόμενο των ονείρων είναι συχνά αδύνατο ή έστω απίθανο να συμβεί στη φυσική πραγματικότητα και είναι πέρα από την εποπτεία αυτού που το βιώνει.
Στα όνειρα ζούμε σε μια άλλη πραγματικότητα, αυτή του εσωτερικού μας κόσμου που δεν έχει κανόνες χωροχρονικούς και αιτιότητας σαν αυτούς που γνωρίζουμε και βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Αλλά η εμπειρία μας μέσα στο όνειρο είναι το ίδιο πραγματική. Τα όνειρα θεωρούνται ως έκφραση της ψυχικής ζωής και τρόπος προσέγγισης του βαθύτερου ψυχισμού των ανθρώπων. Μια άλλη λειτουργία που επιτελούν τα όνειρα είναι αυτή της λύσης προβλημάτων. Και δεν εννοούμε μόνο απλών καθημερινών προβλημάτων αλλά και προσωπικών, επαγγελματικών ή και επιστημονικών. Πολλές φορές, μετά από έναν καλό και ξεκούραστο ύπνο ξυπνάμε με τη λύση του προβλήματος μέσα στο μυαλό μας, ή βλέπουμε ένα αντίστοιχο όνειρο. Φαίνεται πως κάθε μας όνειρο έχει ένα νόημα, πότε παράξενο, πότε συμβολικό, αλλά πάντα απόλυτα προσωπικό για τον καθένα μας.
Αξίζει να σημειώσουμε, πως τα όνειρα διαχωρίζονται ανάλογα με τα συναισθήματα και τις σκέψεις που μας προκαλούν. Από τη μια πλευρά, λοιπόν, βρίσκονται τα όνειρα που χαρίζουν στον άνθρωπο μια αίσθηση ψυχικής ευφορίας και ευχαρίστησης. Συχνά, το πρόσωπο ή η συγκεκριμένη κατάσταση που ονειρευόμαστε μας αγγίζει συναισθηματικά, αφυπνώντας μια ιδιαίτερη πτυχή του εαυτού μας, ευαίσθητη ή δυναμική. Άλλωστε σε ποιόν από εμάς δεν έχει συμβεί να αρνείται υποσυνείδητα να ξυπνήσει εξαιτίας ενός όμορφου ονείρου. Έπειτα, από την άλλη απαντώνται οι εφιάλτες, δυσάρεστα όνειρα που προκαλούν έντονα συναισθήματα φόβου, άγχους, ανασφάλειας, τρόμου ή ενοχών και πολλές φορές επιφέρουν πανικό. Οι εφιάλτες συνήθως δημιουργούνται από το καθημερινό στρες τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ή τα συναισθήματα που αδυνατούμε να εξωτερικεύσουμε, στις απλούστερες περιπτώσεις, έως και από τραυματικές εμπειρίες που έχουμε βιώσει και έχουν σημαδεύσει τον ψυχισμό μας.
Ο ανθρώπινος νους είναι ένας πολύ βαθύς ωκεανός γεμάτος μυστικά και πολυπλοκότητα. Γι' αυτό, τα όνειρα δεν πρέπει να λαμβάνονται ως τα πραγματικά αισθήματα του συνειδητού μυαλού αλλά ως ένα “παράθυρο” στο υποσυνείδητο, εφόσον κάποιοι ειδικοί υποστηρίζουν πως κρύβουν απωθημένα. Άλλωστε, καθώς τα όμορφα όνειρα συνήθως αντικατοπτρίζουν αυτά που θα θέλαμε να συμβούν στην πραγματικότητα, προφανώς δε θα είχαμε κανένα λόγο να ονειρευόμαστε αν η αλήθεια ήταν καλύτερη από το ψέμα. Κλείνοντας να πούμε ότι όνειρα δεν είναι μόνο αυτά που έχουμε όταν κοιμόμαστε. Είναι και εκείνα που δε μας αφήνουν να κοιμηθούμε...


Σύνταξη-επιμέλεια: Ελένη Σταυροπούλου

ΜΗΠΩΣ Η ΤΡΟΜΠΕΤΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΟΛΙ?

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί ο ήχος της κιθάρας που γρατζουνάει ο φίλος σας ακούγεται ευχάριστα ή δυσάρεστα? Γιατί η τρομπέτα δεν ακούγεται σαν βιολί? Παρόμοια φαινόμενα, μπορούμε να τα αντιληφθούμε πρακτικά, δεν έχουμε όμως αναζητήσει ποτέ την αιτία που τα προκαλεί και τα φέρνει στην επιφάνεια αλλά και τί κρύβεται πίσω από αυτά.
Πρώτος ο Πυθαγόρας τον 6ο αι. π.X. ερευνά και διατυπώνει μαθηματικές σχέσεις που αφορούν τις μουσικές αρμονικές σχέσεις. Έχοντας ως μουσικό όργανο την επτάχορδη λύρα ή τον κανόνα και πατώντας σε διάφορα σημεία μια χορδή, διαπιστώνει πως παράγονται διάφορα διαστήματα, νότες, ανάλογα με το σημείο όπου εφαρμόζουμε την πίεση. Για παράδειγμα, ο μαθηματικός λόγος ½ δηλώνει την οκτάβα (από το ντο οκτώ νότες διαδοχικά στη σειρά)όπου είναι το μέσο της χορδής. Ώστε συγκεκριμένοι λόγοι μηκών παράγουν συγκεκριμένες νότες. Η ακρίβεια στην τήρηση και στον υπολογισμό του σωστού μήκους που αντιστοιχεί στη νότα είναι εκείνο το στοιχείο που διασφαλίζει εάν ο ήχος που θα παραχθεί θα είναι ευχάριστος ή φάλτσος.
Τα μουσικά όμως όργανα, καθώς και η ανθρώπινη φωνή, δεν ακούγονται το ίδιο, αλλά διαφέρουν σε χροιά, ένταση, διαύγεια. Αυτό το γεγονός οφείλεται σε περίπλοκες δομικές διαφορές, στον τρόπο δηλαδή με τον οποίο παράγεται, αντηχεί και ενισχύεται ο ήχος. Σε κάθε όργανο ξεχωριστά, έρχονται στην επιφάνεια κάποιες νότες περισσότερο από άλλες και τονίζονται δίνοντας ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ηχόχρωμα. Προκύπτει συνεπώς μια εκτενής ποικιλία των παραγόμενων ήχων τους, διασφαλίζοντας πως η τρομπέτα θα ακούγεται πάντα σαν τρομπέτα και το βιολί πάντα σαν βιολί.
Η μουσική λοιπόν φαίνεται να συνδέεται με τους αριθμητικούς αλλά και νόμους που συναντώνται γενικότερα στη φύση. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που επιχείρησαν να διεισδύσουν βαθύτερα στο μυστήριο που ξετυλίγεται μπροστά μας σιγά σιγά.
Μεταξύ άλλων πνευματικοί, φιλόσοφοι, διανοούμενοι κατά το πέρασμα των αιώνων μελετούν και συνδέουν τα μουσικά διαστήματα με την κοσμική διάταξη, τους πλανήτες.

Κατά τον Πλίνιο
Γη ντο
Σελήνη ρε
Ερμής μι ύφεση
Αφροδίτη μι
Ήλιος σολ
Άρης λα
Δίας σι ύφεση
Κρόνος σι
Άστρα ρε

16ος αι. μ.Χ. Κέπλερ : υπολογίζει «πλανητική συγχορδία», μεταφέροντας τις αναλογίες των ταχυτήτων των πλανητών στη γλώσσα των μουσικών διαστημάτων.
Ντο Ερμής
Σολ Αφροδίτη
Μι Γη
Ντο Άρης
Ντο Δίας
Σολ Κρόνος

Θα λέγαμε συνεπώς πως υπάρχει τάξη στο σύμπαν, ομορφιά και αρμονία στη φύση, την οποία είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε, αλλά και να αισθανθούμε. Η μουσική έχει τη μοναδική ιδιότητα να μας μεταφέρει σε επίπεδο αισθήσεων ακουστικά την ομορφιά αυτή, μαγεύοντας τον ψυχικό μας κόσμο, εγείροντας συναισθήματα, κάνοντάς μας τελικά να αισθανόμαστε ζωντανοί. Γιατί όσο βαθιά κι αν προσπαθήσει να ψάξει κανείς, η ουσία της μούσας των αρχαίων Ελλήνων παραμένει η ίδια, να ζεσταίνει την καρδιά. Να μας κάνει να αγαπάμε να παθιαζόμαστε. Να ξεσηκωνόμαστε, να μελαγχολούμε υφαίνοντας αριστοτεχνικά το σημαντικότερο ίσως κομμάτι της ψυχικής υπόστασής μας, δείχνοντάς μας ποιο είναι το ομορφότερο πρόσωπο της ζωής.
Κάπου εδώ λοιπόν, τελειώνουν τα λόγια... Σειρά έχει η μουσική !

Σύνταξη: Βασιλική Αναγνωστοπούλου

Ροκ το ελληνικό

Η μουσική είχε ανέκαθεν μία άμεση επίδραση στον ψυχικό κόσμο και στην κουλτούρα των ανθρώπων, ιδιαίτερα στους εφήβους. Ωστόσο κανένα άλλο είδος μουσικής δεν άσκησε τόσο βαθειά επίδραση στους νέους όσο η rock τον περασμένο αιώνα. Η rock μουσική γεννήθηκε σταδιακά και αναπτύχθηκε στην Αμερική τη δεκαετία του 1950,με έντονες επιδράσεις από τη blues και country, ενώ καθιερώθηκε ως μόδα ή πιο εύστοχα ως κουλτούρα στα 60’s. Παρόλο που αυτό το είδος μουσικής είναι ξενόφερτο, η Ελλάδα έχει παρουσιάσει πολλούς εξαιρετικούς ροκ καλλιτέχνες, εξίσου αξιόλογους με τους ξένους εκπροσώπους του είδους. Γι’ αυτό, θα παρουσιάσω ένα σύντομο αφιέρωμα στην ελληνική ροκ σκηνή.
Καταρχάς, όταν μιλούμε για ελληνική ροκ, εννοούμε αποκλειστικά την ελληνόφωνη μουσική, όπου τα τραγούδια παρουσιάζουν μόνο ελληνικό στίχο. Και φυσικά θα ξεκινήσω με αυτόν που έχτισε τα θεμέλια αυτού του είδους στη χώρα μας, τον «Πρίγκιπα» του ελληνικού ροκ, τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Ο Παύλος είχε πάθος για τη μουσική και ήταν αυτός που καθιέρωσε τον ελληνικό στίχο στη μέχρι τότε αγγλόφωνη ροκ σκηνή. Μετά την πτώση της δικτατορίας, όπου οι συνθήκες πια ήταν ευνοϊκές εφόσον δεν υφίστατο πια λογοκρισία, ο Σιδηρόπουλος κυκλοφορεί το 1978 σε συνεργασία με το συγκρότημα Σπυριδούλα τον δίσκο-ορόσημο «Φλου», ο οποίος θεωρείται καθοριστικός για την ελληνική ροκ και περιέχει κλασσικά κομμάτια. Την ίδια εποχή, ο Νικόλας Άσιμος δημιουργεί κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου τραγούδια με το δικό του ιδιαίτερο στυλ και τους έξυπνους, αλληγορικούς του στίχους.
Περνώντας στη δεκαετία του 1980, η ροκ αρχίζει να έχει περισσότερη απήχηση στους νέους και εμφανίζονται νέοι καλλιτέχνες. Οι Τερμίτες του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας που εμφανίζονται αυτή την εποχή, αν και έχουν περισσότερο έντεχνες καταβολές, χαρακτηρίζονται και αξιόλογοι εκπρόσωποι του ελληνικού ροκ. Επίσης, ο αγαπητός σε όλους Βασίλης Παπακωνσταντίνου με μία σειρά από δυνατούς ροκ και περιοδείες δίσκους καθιερώνεται ως ο ένας και μοναδικός Βασίλης. Παράλληλα, ο Παύλος Σιδηρόπουλος ξεδιπλώνει το μοναδικό του ταλέντο, ένα ταλέντο που μόνο η εξάρτηση από τα ναρκωτικά μπορούσε να καταστρέψει. Πράγματι, ο «λευκός θάνατος» νίκησε τον Παύλο το Δεκέμβριο του 1990 και σήμερα είναι πια ένα είδωλο, ο θρύλος του Ελληνικού ροκ, ο Έλληνας Jim Morrison.
Παρά τον τραγικό θάνατο του Σιδηρόπουλου και την αυτοκτονία του Άσιμου, η δεκαετία του 1990 είναι σίγουρα η χρυσή εποχή για το ελληνόφωνο ροκ. Οι Τρύπες με τον καταπληκτικό Γιάννη Αγγελάκα γίνονται αυτή την εποχή το μεγαλύτερο ελληνικό ροκ συγκρότημα που υπήρξε ποτέ. Με τραγούδια-ύμνους της ροκ, οι Τρύπες χαρακτηρίστηκαν και πραγματικά ήταν οι ποιητές μιας ολόκληρης γενιάς. Παράλληλα τα Ξύλινα Σπαθιά με έναν υπέροχο συνδυασμό ποπ και ροκ, τα Διάφανα Κρίνα με τους σκοτεινούς ποιητικούς στίχους, τα Υπόγεια Ρεύματα, ο Πέτρος Θεοτοκάτος, οι Ενδελέχεια, οι Μπλε, οι Όναρ και πολλοί άλλοι απέδειξαν με την ευρεία απήχησή τους από το νεανικό κοινό ότι το ελληνικό ροκ έχει απεριόριστες δυνατότητες ως είδος μουσικής. Τέλος, οι γνωστοί σε όλους Πυξ Λαξ με τα υπέροχα τραγούδια τους αναπτύσσουν το εναλλακτικό ροκ και γίνονται οι κύριοι εκφραστές της ανήσυχης γενιάς του 90.
Φτάνοντας στην τρέχουσα δεκαετία του 2000, φαίνεται ότι η ροκ μουσική και κουλτούρα έχουν ήδη παρακμάσει, αφού οι κύριοι εκπρόσωποι του είδους (Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Πυξ Λαξ κτλ) δεν υφίστανται πια. Βέβαια υπάρχουν ακόμη αξιόλογοι ροκ καλλιτέχνες (Παυλίδης, Κίτρινα Ποδήλατα), οι οποίοι όμως δεν μπορούν να αναπληρώσουν την παλιά χαμένη δόξα. Επιπλέον, αυτή η γενική κάμψη και η έλλειψη αληθινής ποιότητας παρατηρείται σε όλο το φάσμα της σύγχρονης μουσικής. Τα εμπορικά τραγούδια, προϊόντα φυσικά του marketing και όχι κάποιας αυθεντικής τέχνης, κυριαρχούν στους καταλόγους επιτυχιών, εκτοπίζοντας στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις καθετί αξιόλογο ή ποιοτικό. Πού πήγε άραγε η αληθινή καλή μουσική που μιλούσε κατευθείαν στην ψυχή σου; Ιδού η απάντηση: η καλή μουσική ακόμη υπάρχει. Όχι φυσικά στις επιτυχίες του κάθε mega star.Το μόνο που αρκεί για να την ανακαλύψεις είναι απλά λίγο παραπάνω ψάξιμο. Ένα όμως είναι το σίγουρο: η αληθινή μουσική δεν πεθαίνει ποτέ ακριβώς επειδή είναι αυθεντική.


Σύνταξη: Αντώνης Μαντής

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΑΙΜΑ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ

Δε θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ο Γάλλος Ζοζέφ Κινιόν όταν το έτος 1770 κατασκεύασε ένα ατμοκίνητο όχημα, το οποίο θεωρείται το πρώτο αυτοκίνητο του κόσμου, ότι αυτό, με την τεχνολογική εξέλιξη θα αποτελούσε το βασικότερο μέσο μεταφοράς, το οποίο θα διευκόλυνε σε σημαντικό βαθμό τη ζωή στον πλανήτη μας. Δεν μπόρεσε παράλληλα να προβλέψει πως η τρομακτική αύξηση του αριθμού των οχημάτων θα παρουσίαζε ορισμένα αρνητικά χαρακτηριστικά, όπως τα κυκλοφοριακά προβλήματα, η μόλυνση του περιβάλλοντος και κυρίως τα τροχαία ατυχήματα.
Τα τελευταία τείνουν να μετατραπούν σε «ενδέκατη πληγή», για την ελληνική κοινωνία. Σύμφωνα δε με επίσημα στατιστικά στοιχεία αποτελούν την τρίτη αιτία θανάτου μετά τις καρδιοπάθειες και τον καρκίνο. Για την πατρίδα μας τα στατιστικά στοιχεία είναι θλιβερά, αφού κάθε χρόνο, σε σύνολο 20.000 ατυχημάτων χάνουν την ζωή τους 1.500 περίπου άνθρωποι, 2.500 περίπου τραυματίζονται σοβαρά, από τους οποίους πολλοί μένουν ανάπηροι, και 20.000 περίπου τραυματίζονται ελαφρά Συγκεκριμένα μόνο στο νομό Φθιώτιδος το έτος 2008 συνέβησαν 284 τροχαία ατυχήματα από τα οποία 34 άτομα έχασαν την ζωή τους, 43 τραυματίστηκαν σοβαρά και 384 ελαφρά.
Για να μπορέσουμε όμως να καταπολεμήσουμε την οδυνηρότατη αυτή μάστιγα της εποχής μας πρέπει ν’ αναλογισθούμε τα αίτια και να επωμισθούμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Τα αίτια λοιπόν των τροχαίων ατυχημάτων συνοψίζονται στο τρίπτυχο : ΑΝΘΡΩΠΟΣ (με την τριπλή ιδιότητα του οδηγού, του πεζού και του επιβάτη), ΟΧΗΜΑ, ΟΔΙΚΗ ΥΠΟΔΟΜΗ-ΟΔΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ. Είναι γεγονός πάντως πως το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης ( 85-92%) βαρύνει τον παράγοντα «άνθρωπος» και μόλις το 4% τους άλλους δύο παράγοντες.
Στην άσφαλτο παρατηρείται η ανευθυνότητα του Έλληνα οδηγού σε όλο της το μεγαλείο. Αγνοεί επιδεικτικά τις σημάνσεις ή τους φωτεινούς σηματοδότες και είναι έκδηλη η ευχαρίστησή του όταν κερδίζει το στοίχημα που έχει βάλει με τον εαυτό του να περάσει με κόκκινο. Στην άσφαλτο μια ακατανόητη βιασύνη μαστίζει τους οδηγούς που διογκώνεται και μετατρέπεται σε εκνευρισμό και επιθετικότητα. Δεν θα ήταν υπερβολή λοιπόν να πούμε πως ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας υφίσταται τυπικά για ορισμένους και έτσι πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες ενός νέου τροχαίου δυστυχήματος. Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία των ακόμα πιο ανεύθυνων που επιχειρούν να οδηγήσουν υπό την επήρεια οινοπνευματωδών και τοξικών ουσιών, βαδίζοντας με μαθηματική ακρίβεια στην εντατική ή τον θάνατο.
Δεν είναι λίγα βέβαια και τα ατυχήματα εις βάρος πεζών καθώς και αυτά που προκαλούνται από οδηγούς δίτροχων μοτοσικλετών και μοτοποδηλάτων, κυρίως νεαρής ηλικίας οι οποίοι δεν εφαρμόζουν τον ΚΟΚ και εκμεταλλευόμενοι το πλεονέκτημα της ευελιξίας επιδίδονται σε επικίνδυνους ελιγμούς.
Συνεπώς τα νούμερα μέρα με τη μέρα θα αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς όσο εμείς εφησυχάζουμε και θεωρούμε τον κίνδυνο μακριά μας. Αυτός ο καθημερινός φόρος αίματος πρέπει να σταματήσει. Όχι λοιπόν άλλα θύματα. Όχι άλλοι άτυχοι νέοι που δεν προλαβαίνουν να ονειρευτούν, να ζήσουν, να δημιουργήσουν καθώς στην άσφαλτο κόβεται το νήμα της ζωής τους. Σε ένα τέτοιο δράμα μπορούμε ακόμα να μένουμε θεατές;!!

Σύνταξη : Δέσποινα Παπαματθαίου