Η μουσική είχε ανέκαθεν μία άμεση επίδραση στον ψυχικό κόσμο και στην κουλτούρα των ανθρώπων, ιδιαίτερα στους εφήβους. Ωστόσο κανένα άλλο είδος μουσικής δεν άσκησε τόσο βαθειά επίδραση στους νέους όσο η rock τον περασμένο αιώνα. Η rock μουσική γεννήθηκε σταδιακά και αναπτύχθηκε στην Αμερική τη δεκαετία του 1950,με έντονες επιδράσεις από τη blues και country, ενώ καθιερώθηκε ως μόδα ή πιο εύστοχα ως κουλτούρα στα 60’s. Παρόλο που αυτό το είδος μουσικής είναι ξενόφερτο, η Ελλάδα έχει παρουσιάσει πολλούς εξαιρετικούς ροκ καλλιτέχνες, εξίσου αξιόλογους με τους ξένους εκπροσώπους του είδους. Γι’ αυτό, θα παρουσιάσω ένα σύντομο αφιέρωμα στην ελληνική ροκ σκηνή.
Καταρχάς, όταν μιλούμε για ελληνική ροκ, εννοούμε αποκλειστικά την ελληνόφωνη μουσική, όπου τα τραγούδια παρουσιάζουν μόνο ελληνικό στίχο. Και φυσικά θα ξεκινήσω με αυτόν που έχτισε τα θεμέλια αυτού του είδους στη χώρα μας, τον «Πρίγκιπα» του ελληνικού ροκ, τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Ο Παύλος είχε πάθος για τη μουσική και ήταν αυτός που καθιέρωσε τον ελληνικό στίχο στη μέχρι τότε αγγλόφωνη ροκ σκηνή. Μετά την πτώση της δικτατορίας, όπου οι συνθήκες πια ήταν ευνοϊκές εφόσον δεν υφίστατο πια λογοκρισία, ο Σιδηρόπουλος κυκλοφορεί το 1978 σε συνεργασία με το συγκρότημα Σπυριδούλα τον δίσκο-ορόσημο «Φλου», ο οποίος θεωρείται καθοριστικός για την ελληνική ροκ και περιέχει κλασσικά κομμάτια. Την ίδια εποχή, ο Νικόλας Άσιμος δημιουργεί κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου τραγούδια με το δικό του ιδιαίτερο στυλ και τους έξυπνους, αλληγορικούς του στίχους.
Περνώντας στη δεκαετία του 1980, η ροκ αρχίζει να έχει περισσότερη απήχηση στους νέους και εμφανίζονται νέοι καλλιτέχνες. Οι Τερμίτες του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας που εμφανίζονται αυτή την εποχή, αν και έχουν περισσότερο έντεχνες καταβολές, χαρακτηρίζονται και αξιόλογοι εκπρόσωποι του ελληνικού ροκ. Επίσης, ο αγαπητός σε όλους Βασίλης Παπακωνσταντίνου με μία σειρά από δυνατούς ροκ και περιοδείες δίσκους καθιερώνεται ως ο ένας και μοναδικός Βασίλης. Παράλληλα, ο Παύλος Σιδηρόπουλος ξεδιπλώνει το μοναδικό του ταλέντο, ένα ταλέντο που μόνο η εξάρτηση από τα ναρκωτικά μπορούσε να καταστρέψει. Πράγματι, ο «λευκός θάνατος» νίκησε τον Παύλο το Δεκέμβριο του 1990 και σήμερα είναι πια ένα είδωλο, ο θρύλος του Ελληνικού ροκ, ο Έλληνας Jim Morrison.
Παρά τον τραγικό θάνατο του Σιδηρόπουλου και την αυτοκτονία του Άσιμου, η δεκαετία του 1990 είναι σίγουρα η χρυσή εποχή για το ελληνόφωνο ροκ. Οι Τρύπες με τον καταπληκτικό Γιάννη Αγγελάκα γίνονται αυτή την εποχή το μεγαλύτερο ελληνικό ροκ συγκρότημα που υπήρξε ποτέ. Με τραγούδια-ύμνους της ροκ, οι Τρύπες χαρακτηρίστηκαν και πραγματικά ήταν οι ποιητές μιας ολόκληρης γενιάς. Παράλληλα τα Ξύλινα Σπαθιά με έναν υπέροχο συνδυασμό ποπ και ροκ, τα Διάφανα Κρίνα με τους σκοτεινούς ποιητικούς στίχους, τα Υπόγεια Ρεύματα, ο Πέτρος Θεοτοκάτος, οι Ενδελέχεια, οι Μπλε, οι Όναρ και πολλοί άλλοι απέδειξαν με την ευρεία απήχησή τους από το νεανικό κοινό ότι το ελληνικό ροκ έχει απεριόριστες δυνατότητες ως είδος μουσικής. Τέλος, οι γνωστοί σε όλους Πυξ Λαξ με τα υπέροχα τραγούδια τους αναπτύσσουν το εναλλακτικό ροκ και γίνονται οι κύριοι εκφραστές της ανήσυχης γενιάς του 90.
Φτάνοντας στην τρέχουσα δεκαετία του 2000, φαίνεται ότι η ροκ μουσική και κουλτούρα έχουν ήδη παρακμάσει, αφού οι κύριοι εκπρόσωποι του είδους (Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Πυξ Λαξ κτλ) δεν υφίστανται πια. Βέβαια υπάρχουν ακόμη αξιόλογοι ροκ καλλιτέχνες (Παυλίδης, Κίτρινα Ποδήλατα), οι οποίοι όμως δεν μπορούν να αναπληρώσουν την παλιά χαμένη δόξα. Επιπλέον, αυτή η γενική κάμψη και η έλλειψη αληθινής ποιότητας παρατηρείται σε όλο το φάσμα της σύγχρονης μουσικής. Τα εμπορικά τραγούδια, προϊόντα φυσικά του marketing και όχι κάποιας αυθεντικής τέχνης, κυριαρχούν στους καταλόγους επιτυχιών, εκτοπίζοντας στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις καθετί αξιόλογο ή ποιοτικό. Πού πήγε άραγε η αληθινή καλή μουσική που μιλούσε κατευθείαν στην ψυχή σου; Ιδού η απάντηση: η καλή μουσική ακόμη υπάρχει. Όχι φυσικά στις επιτυχίες του κάθε mega star.Το μόνο που αρκεί για να την ανακαλύψεις είναι απλά λίγο παραπάνω ψάξιμο. Ένα όμως είναι το σίγουρο: η αληθινή μουσική δεν πεθαίνει ποτέ ακριβώς επειδή είναι αυθεντική.
Σύνταξη: Αντώνης Μαντής
Καταρχάς, όταν μιλούμε για ελληνική ροκ, εννοούμε αποκλειστικά την ελληνόφωνη μουσική, όπου τα τραγούδια παρουσιάζουν μόνο ελληνικό στίχο. Και φυσικά θα ξεκινήσω με αυτόν που έχτισε τα θεμέλια αυτού του είδους στη χώρα μας, τον «Πρίγκιπα» του ελληνικού ροκ, τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Ο Παύλος είχε πάθος για τη μουσική και ήταν αυτός που καθιέρωσε τον ελληνικό στίχο στη μέχρι τότε αγγλόφωνη ροκ σκηνή. Μετά την πτώση της δικτατορίας, όπου οι συνθήκες πια ήταν ευνοϊκές εφόσον δεν υφίστατο πια λογοκρισία, ο Σιδηρόπουλος κυκλοφορεί το 1978 σε συνεργασία με το συγκρότημα Σπυριδούλα τον δίσκο-ορόσημο «Φλου», ο οποίος θεωρείται καθοριστικός για την ελληνική ροκ και περιέχει κλασσικά κομμάτια. Την ίδια εποχή, ο Νικόλας Άσιμος δημιουργεί κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου τραγούδια με το δικό του ιδιαίτερο στυλ και τους έξυπνους, αλληγορικούς του στίχους.
Περνώντας στη δεκαετία του 1980, η ροκ αρχίζει να έχει περισσότερη απήχηση στους νέους και εμφανίζονται νέοι καλλιτέχνες. Οι Τερμίτες του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας που εμφανίζονται αυτή την εποχή, αν και έχουν περισσότερο έντεχνες καταβολές, χαρακτηρίζονται και αξιόλογοι εκπρόσωποι του ελληνικού ροκ. Επίσης, ο αγαπητός σε όλους Βασίλης Παπακωνσταντίνου με μία σειρά από δυνατούς ροκ και περιοδείες δίσκους καθιερώνεται ως ο ένας και μοναδικός Βασίλης. Παράλληλα, ο Παύλος Σιδηρόπουλος ξεδιπλώνει το μοναδικό του ταλέντο, ένα ταλέντο που μόνο η εξάρτηση από τα ναρκωτικά μπορούσε να καταστρέψει. Πράγματι, ο «λευκός θάνατος» νίκησε τον Παύλο το Δεκέμβριο του 1990 και σήμερα είναι πια ένα είδωλο, ο θρύλος του Ελληνικού ροκ, ο Έλληνας Jim Morrison.
Παρά τον τραγικό θάνατο του Σιδηρόπουλου και την αυτοκτονία του Άσιμου, η δεκαετία του 1990 είναι σίγουρα η χρυσή εποχή για το ελληνόφωνο ροκ. Οι Τρύπες με τον καταπληκτικό Γιάννη Αγγελάκα γίνονται αυτή την εποχή το μεγαλύτερο ελληνικό ροκ συγκρότημα που υπήρξε ποτέ. Με τραγούδια-ύμνους της ροκ, οι Τρύπες χαρακτηρίστηκαν και πραγματικά ήταν οι ποιητές μιας ολόκληρης γενιάς. Παράλληλα τα Ξύλινα Σπαθιά με έναν υπέροχο συνδυασμό ποπ και ροκ, τα Διάφανα Κρίνα με τους σκοτεινούς ποιητικούς στίχους, τα Υπόγεια Ρεύματα, ο Πέτρος Θεοτοκάτος, οι Ενδελέχεια, οι Μπλε, οι Όναρ και πολλοί άλλοι απέδειξαν με την ευρεία απήχησή τους από το νεανικό κοινό ότι το ελληνικό ροκ έχει απεριόριστες δυνατότητες ως είδος μουσικής. Τέλος, οι γνωστοί σε όλους Πυξ Λαξ με τα υπέροχα τραγούδια τους αναπτύσσουν το εναλλακτικό ροκ και γίνονται οι κύριοι εκφραστές της ανήσυχης γενιάς του 90.
Φτάνοντας στην τρέχουσα δεκαετία του 2000, φαίνεται ότι η ροκ μουσική και κουλτούρα έχουν ήδη παρακμάσει, αφού οι κύριοι εκπρόσωποι του είδους (Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Πυξ Λαξ κτλ) δεν υφίστανται πια. Βέβαια υπάρχουν ακόμη αξιόλογοι ροκ καλλιτέχνες (Παυλίδης, Κίτρινα Ποδήλατα), οι οποίοι όμως δεν μπορούν να αναπληρώσουν την παλιά χαμένη δόξα. Επιπλέον, αυτή η γενική κάμψη και η έλλειψη αληθινής ποιότητας παρατηρείται σε όλο το φάσμα της σύγχρονης μουσικής. Τα εμπορικά τραγούδια, προϊόντα φυσικά του marketing και όχι κάποιας αυθεντικής τέχνης, κυριαρχούν στους καταλόγους επιτυχιών, εκτοπίζοντας στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις καθετί αξιόλογο ή ποιοτικό. Πού πήγε άραγε η αληθινή καλή μουσική που μιλούσε κατευθείαν στην ψυχή σου; Ιδού η απάντηση: η καλή μουσική ακόμη υπάρχει. Όχι φυσικά στις επιτυχίες του κάθε mega star.Το μόνο που αρκεί για να την ανακαλύψεις είναι απλά λίγο παραπάνω ψάξιμο. Ένα όμως είναι το σίγουρο: η αληθινή μουσική δεν πεθαίνει ποτέ ακριβώς επειδή είναι αυθεντική.
Σύνταξη: Αντώνης Μαντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου