Ένας αλλιώτικος Δεκέμβρης…

Διανύουμε τον τελευταίο μήνα του έτους 2009. Δεκέμβριος…Εποχή που συχνά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το πνεύμα των Χριστουγέννων, την για πολλούς εποχή της αγάπης(!) Ακριβώς πριν ένα χρόνο όμως, τα πράγματα φαινόταν και ήταν πολύ πιο διαφορετικά. Τα Χριστούγεννα φάνταζαν κάτι μακρινό. Όλοι ξέρουμε τι συνέβη. Η άδικη εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από έναν εν υπηρεσία ειδικό φρουρό, τάχα γιατί νόμισε ότι θα δεχόταν επίθεση. Ακολούθησε η νεανική εξέγερση, μία εξέγερση που αντικατόπτρισε χαρακτηριστικά τα αισθήματα και τις ανησυχίες μας. Οργή, αγανάκτηση, φόβος για το αύριο και μία ακατάπαυστη βούληση να χτίσουμε εμείς το δικό μας μέλλον και να ζήσουμε σε ένα κόσμο αληθινό και πιο ανθρώπινο. Μπορεί ο κόσμος να μην άλλαξε με τις πορείες μας, μπορεί τα ΜΜΕ να προσποιούνται ότι δε συνέβη απολύτως τίποτε, όμως για εμάς, όλα αυτά είχαν ένα ευρύτερο νόημα για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον κόσμο και τη θέση μας στην κοινωνία.
Για ποιο βαθύτερο νόημα όμως, αξίζει να μιλάμε, όταν οι αγώνες και τα οράματα των νέων αμαυρώνονται από άνανδρες πράξεις κάποιας ισχνής μειονότητας υποτιθέμενων «αγωνιστών»; Ο κόσμος δυστυχώς σιχάθηκε τους κοινωνικούς αγώνες γιατί τους έχει ταυτίσει με τα διάφορα φαινόμενα βίας. Οι γνωστοί-άγνωστοι έχουν πάντα την πρώτη θέση στα δελτία ειδήσεων, τα οποία τους παρουσιάζουν ως το σύγχρονο εφιάλτη της κοινωνίας, σπέρνοντας αβάσιμους φόβους και πανικό όταν γίνεται λόγος π.χ. για πορείες διαμαρτυρίας. Όλα όμως από κάπου πηγάζουν. Και αυτή η έξαρση βίας σίγουρα πηγάζει από τη σημερινή κατάσταση της κοινωνίας. Ανασφάλεια για το μέλλον, με την ανεργία να φτάνει στα ύψη, ένα τραγικό εκ-παιδευτικό σύστημα που αδυνατεί να παρέχει ανθρώπινη μόρφωση και πάνω από όλα, ολική αδιαφορία από τους πολιτικούς που αγωνιούν για το μέλλον της παράταξής τους παρά για τη μοίρα του τόπου. Οι νέοι πληγώνονται, απελπίζονται, αφήνουν τα οράματά τους για να ακολουθήσουν τον πιο συμβατικό δρόμο της σύγχρονης ρομποτικής ζωής, εξοργίζονται και κυρίως ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ. Αντιδρούν με όποιο τρόπο και όποιο μέσο μπορούν, ακόμη και με τη βία.
Η βία όμως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι γεννά ακρότητες και πότε δε φέρνει λύσεις. Αντίθετα, έτσι οι κοινωνικοί αγώνες χάνουν το νόημα τους, αφού κανένας από μας δεν επιθυμεί την εξάπλωση της βίας. Τα περσινά ακραία επεισόδια που σημειώθηκαν δεν εκφράζουν κανένα όραμα και κανέναν από τους ευσυνείδητους νέους που κατέβαιναν στους δρόμους με τους πιο αγνούς σκοπούς. Άλλωστε τι φταίει το περίπτερο ενός φτωχού μεροκαματιάρη, όταν το πρόβλημα έγκειται φυσικά αλλού; Μάλιστα είναι άξιο προβληματισμού αν αυτή η μερίδα των δήθεν αντιεξουσιαστών είχαν κάποια πολιτική συνείδηση, αφού τα πιστεύω του αναρχισμού κάθε άλλο παρά με τις πράξεις τους ταυτίζονται. Παρόλα αυτά, τα ΜΜΕ επιμένουν να συνδέουν κάθε αίτημα για κοινωνική αλλαγή με αυτά τα περιστατικά και να τους αποκαλούν γνωστούς-αγνώστους, αν και οι αρχές μάλλον ξέρουν περί τίνος πρόκειται.
Περνώντας σε μια άλλη πτυχή της έξαρσης της βίας, η τρομοκρατία, ένα χρόνο μετά τις εξεγέρσεις των νέων, φαίνεται να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Η επίθεση στο αστυνομικό τμήμα της Αγίας Παρασκευής στις 27/10, με τον παραλίγο θανάσιμο τραυματισμό έξι αστυνομικών αλλά και πολλά άλλα ανάλογα περιστατικά, είναι το λιγότερο, πράξεις καταδικαστέες και δεν εκφράζουν καμιά ιδεολογία, κανένα αίτημα για κοινωνική αλλαγή και κανέναν από μας τους νέους που θέλουμε να αλλάξουμε έστω και ελάχιστα τον κόσμο. Αντικατοπτρίζουν όμως τον κοινωνικό ξεπεσμό αλλά και την οργή που αναβλύζει από κάθε τάξη.
Έτσι, λοιπόν όπως και ο περσινός, έτσι και ο φετινός Δεκέμβρης προβληματίζει ιδιαίτερα εμάς τους νέους για το ποια είναι η θέση μας μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις και γενικότερα στην κοινωνία. Μπορείς να εκφράσεις όποια άποψη θέλεις, όπως κι εγώ, που παραθέτω τις δικές μου σκέψεις, αγαπητέ φίλε νέε. Μην αφήνεις το μέλλον σου στα χέρια των άλλων διότι αυτοί δε σου δίνουν καμία σημασία, αφού τα όνειρά σου δε μεταφράζονται σε χρήμα. Μην υποτάσσεσαι στη βούληση των μεγάλων, κυνήγησε τα όνειρά σου, αγωνίσου πάντα για το καλύτερο, ακόμη και για το ιδανικό (τίποτε δεν πάει χαμένο, όπως λέει και ένα παλιό γνωστό άσμα) μα ποτέ μην υποπέσεις στη βία, γιατί όταν την ασκείς στους άλλους, τότε βιαιοπραγείς πάνω στον ίδιο σου τον εαυτό. Και μην θεωρείς την παραμικρή αλλαγή του κόσμου κάτι ουτοπικό ή ανέφικτο. Η αλλαγή είναι στο χέρι σου, βρίσκεται μέσα σου, αρκεί να την επιδιώξεις...

Σύνταξη: Αντώνης Μαντής