ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ: ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ;

Λιγότερο από μισό αιώνα πριν, η ζωή ήταν εντελώς διαφορετική. Είχε επιβληθεί δικτατορία-η λεγόμενη “χούντα”- η οποία είχε στερήσει πολλές από τις ελευθερίες των πολιτών στην Ελλάδα: Λογοκρισία, σωματική βία, φυλακίσεις, εξορίες, γενικά όποιος και ό, τι απαντούσε στην αυταρχική εξουσία αντιμετωπιζόταν άμεσα. Εκατοντάδες φοιτητές κατέλαβαν τη σχολή της Νομικής στην αρχή και αργότερα το Πολυτεχνείο και άλλες σχολές σε όλη την Ελλάδα, ζητώντας τη διακοπή αυτών των πρακτικών της δικτατορίας. Η δικτατορία διαλύθηκε και παραιτήθηκαν από την εξουσία οι πρωτεργάτες της.
Τα συμβάντα του Πολυτεχνείου είναι γνωστά. Πλήθος αποτελούν και οι ερμηνείες που τα σχολιάζουν. Ως γεγονός , το Πολυτεχνείο εκπέμπει ελευθερίας φως κι αντίστασης σε κάθε καταπίεση. Είναι ο συλλογικός εκφραστής του δικαιώματος ανυπακοής στην ανελευθερία. Ταυτίζεται με τον αγώνα για καλύτερη ζωή.
Αυτά τα γεγονότα θυμόμαστε και γιορτάζουμε σήμερα. Την αυτοθυσία των φοιτητών αυτών, που με αυταπάρνηση πάλεψαν για ένα διαφορετικό μέλλον, όχι μόνο γι' αυτούς, αλλά και για όλους εμάς. Τι αντιπροσωπεύουν όμως οι σημερινές ιστορικές επέτειοι και πώς συνδέονται με τα πραγματικά ανεπανάληπτα γεγονότα της εποχής εκείνης; Πέρα από τον καθαρά σημασιολογικό χαρακτήρα τους, δηλαδή την ανάμνηση, απόδοση τιμής και αναγνώριση προσφοράς των φοιτητών και των πράξεων που καθόρισαν τη ζωή που έχουμε σήμερα, υπάρχει σίγουρα κι ένας άλλος χαρακτήρας. Αυτόν τον οποίο αντιλαμβάνεται ο κάθε μαθητής, ο κάθε νέος άνθρωπος, όταν φέρνει στο μυαλό του το Πολυτεχνείο. Είναι αυτό που πρεσβεύει μεταφορικά το Πολυτεχνείο, η αντίσταση σε κάθε μορφή εξουσίας η οποία καταπιέζει, φιμώνει, κλείνει σε ένα στενό κλοιό την ελευθερία του ανθρώπου, τον βάζει στα δικά της καλούπια, της παγκοσμιοποίησης και της ισοπέδωσης κάθε διαφοράς. Αυτή η θέληση για αντίσταση υπάρχει και σήμερα, ακριβώς γιατί υπάρχει και μια ανάλογη καταπίεση. Δεν είναι πλέον η αυταρχικότητα και η φίμωση άμεση, αλλά έμμεση. Όχι πλέον σωματική βία, αλλά ψυχολογική. ΜΜΕ, καταιγισμός μηνυμάτων, εξοντωτικές ρουτίνες, στενοκέφαλα καταπιεστικά εκπαιδευτικά συστήματα, δημαγωγοί κάθε μορφής και εξουσίας, αποφάσεις κοροϊδίες στα μούτρα των πολιτών... ο κατάλογος είναι μακρύς.
Μια ανάλογη μορφή διαμαρτυρίας είναι και οι καταλήψεις. Κατάληψη (κατά + λαμβάνω= το να καταλαμβάνει κανείς ένα χώρο, εμποδίζοντας τη λειτουργία του, ως τρόπος διαμαρτυρίας). Αυτό το μέσο αντίστασης χρησιμοποιήθηκε από τους φοιτητές του '73 απέναντι σε μορφές βίας και καταπίεσης. Και σήμερα, στον “παράλογο” κόσμο που ζούμε, η κατάληψη αποτελεί ένα ισχυρό μήνυμα στο κατεστημένο από τους μαθητές. Με τη σημερινή καταπίεση όμως να είναι έμμεση και με την τωρινή μορφή των καταλήψεων, είναι σίγουρο ότι το μόνο που δεν γίνεται είναι να ενοχλείται το κατεστημένο. 'Έτσι, χάνει κάθε νόημα ύπαρξης, υποβαθμίζεται ο σκοπός της, αγνοούνται τα αιτήματα, και τελικά ο ίδιος ο αγώνας. Κανείς δε διαφωνεί με τη διαμαρτυρία, όλοι όμως διαφωνούν με τον τρόπο που πραγματοποιείται. Γιατί τι έχουν προσφέρει οι καταλήψεις στην βελτίωση της κατάστασης; Γίνονται κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια και όμως πολλά από τα προβλήματα παραμένουν ανεπίλυτα. Άρα, είτε κάνουν κάτι λάθος οι μαθητές, ή δεν τους παίρνουν στα σοβαρά οι “μεγάλοι”. Πώς όμως να γίνει αυτό, όταν οι καταλήψεις αναμένονται σαν ένα εποχικό φαινόμενο, όπως τα πρωτοβρόχια; Εξάλλου, εάν τελικά αποφασιστεί να γίνει κατάληψη -συλλογικά, όχι από ένα πυρήνα 5-10 ατόμων- δεν γίνεται με την υποστήριξη των υπολοίπων. Όλοι σχεδόν, μέχρι και καθηγητές, κανονίζουν τις δουλειές τους με βάση τον χρόνο των καταλήψεων. Οι μόνοι που ζημιώνονται από την κατάσταση αυτή, είναι οι ίδιοι οι μαθητές που μένουν στο κλειδωμένο σχολείο, και, που όταν πια ανοίξει, έχουν μείνει πολύ πίσω σε σχέση με τα πράγματα και την ύλη των μαθημάτων. Το αποκορύφωμα είναι βέβαια, ότι κάποιοι επιδιώκουν να γίνουν καταλήψεις, κανείς όμως δεν παίρνει την πρωτοβουλία για κάτι τέτοιο, παρά κρύβονται πίσω από τους “τολμηρούς”.
Σε καμία περίπτωση δεν εξισώνουμε τα αξιομνημόνευτα γεγονότα του '73 με την σημερινή εποχή, απλά τα χρησιμοποιούμε ως αφορμή για να προβληματιστούμε για την σημερινή κατάσταση. Λέει ένας από τους τότε φοιτητές του Πολυτεχνείου: “Είναι σφάλμα να προσπαθήσουμε να αντλήσουμε νόημα από το Πολυτεχνείο για το σήμερα. Με το να μένεις πιστός στο γράμμα του Πολυτεχνείου , το προδίδεις.”. Το πολυτεχνείο ζει βαθιά μέσα στη συνείδηση του καθενός, και για να είμαστε αντάξιοι της κληρονομιάς αυτής, πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποιες πρακτικές. Ένα ανοικτό σχολείο ισούται με μια κλειστή φυλακή. Ένα κλειστό σχολείο; Ας αναλογιστούμε ποιος ωφελείται στο τέλος από τις καταλήψεις με τη μορφή και το χαρακτήρα που έχουν σήμερα. Το οφείλουμε όχι μόνο σε εμάς αλλά και στον κόσμο που ονειρευόμαστε, εάν θέλουμε πράγματι να τιμήσουμε τους αγώνες και τους φοιτητές του Πολυτεχνείου.

Σύνταξη: Νίκος Καρπέτας

ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΦΟΒΟΥ

Τον Απρίλιο του 2009 ξέσπασε στην Αμερική και στο Μεξικό μια επιδημία, γνωστή ως νέα γρίπη ή γρίπη των χοίρων. Η ταχεία μετάδοση και αρκετοί θάνατοι προκάλεσαν παγκόσμιο πανικό. Επιπλέον η καθημερινή δραματική μετάδοση, μέσω των Μ.Μ.Ε., για την εξέλιξη της νόσου δημιούργησαν το φόβο και προκάλεσαν ανησυχία σε όλους μας.
Επιπλέον η υπερπροβολή αυτή περισσότερο μας τρομοκρατεί παρά μας βοηθάει στην εύρεση αποτελεσματικών τρόπων αντιμετώπισης και λύσεων. Αρχικά πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο ιός αυτός μπορεί να μεταδοθεί από άνθρωπο σε άνθρωπο με το βήχα ή το φτέρνισμα ακόμα και έμμεσα μέσω διαφόρων αντικειμένων που ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή. Ακίνδυνη όμως είναι η κατανάλωση χοιρινού κρέατος. Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό κέντρου Ελέγχου Πρόληψης Νοσημάτων(ECDC) κανένα επιστημονικά τεκμηριωμένο δεδομένο δε συμφωνεί με την άποψη ότι ο ιός είναι δυνατόν να μεταδοθεί μέσω της κατανάλωσης κρέατος. Ευτυχώς δηλαδή γιατί στο τέλος θα αρχίσω τη δίαιτα που συνέχεια αναβάλω. Επίσης είναι καλό να γνωρίζουμε ότι τα ταξίδια, ειδικά σε περιοχές όπου έχουν παρατηρηθεί κρούσματα προτιμότερο είναι να περιορίζονται ή να αποφεύγονται. Τώρα για όσους είναι ταξιδιάρηδες μόλις επιστρέψουν στην πατρίδα τους το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να κλειδαμπαρωθούν επτά ημέρες στο σπιτάκι τους να ξεκουραστούν από το πολύωρο ταξίδι τους και να βρίσκονται σε επιφυλακή.
Ό, τι και να λέμε όμως ο μεγάλος χαμός θα αρχίσει από το Νοέμβριο. Όχι ότι τώρα βέβαια είναι πιο ήρεμα τα πράγματα, καθώς έκλεισαν ήδη δύο σχολεία στην Αθήνα και δύο νηπιαγωγεία. Ο συνολικός αριθμός εργαστηριακά επιβεβαιωμένων κρουσμάτων νέας γρίπης Α(Η1Ν1)ν στην Ελλάδα μέχρι 28/9/2009 είναι 2.228 ενώ έχουν αναφερθεί τρεις θάνατοι. Οι εποχιακές ιώσεις έχουν ξεκινήσει και τα συμπτώματα είναι ο βήχας και το φτέρνισμα. Παρόμοια είναι και για τον Η1Ν1. Αιφνιδιαστικός πυρετός, πονοκέφαλος, βήχας, ρίγη, πόνος στο σώμα ακόμα και διάρροια και εμετός αποτελούν χαρακτηριστικά σημάδια νοσηρής κατάστασης. Το πιο πιθανό, όμως, είναι εμείς να αντιδράσουμε υστερικά παίρνοντας τηλέφωνο στο γιατρό μας τα μεσάνυχτα για να του ανακοινώσουμε ότι έχουμε…. μπούκωμα! Οι πιο σοβαρές διαφοροποιήσεις αφορούν θέματα επιπλοκών και θανατηφόρας έκβασης. Κυρίως σε ομάδες υψηλού κινδύνου πρέπει να υπάρχει ιδιαίτερη προσοχή όπως σε άτομα νεαρής ηλικίας 25-35 ετών, σε εγκύους, ηλικιωμένους και άτομα με προβλήματα ζαχαρώδους διαβήτη, σε καρδιοπαθείς, νεφροπαθείς, σε ανθρώπους με ανεπάρκειες του ανοσοποιητικού και καπνιστές. Άντε να δούμε τι θα τους φοβίσει να το κάψουν μαχαίρι αυτό το τσιγάρο επιτέλους.
Αν εμφανιστούν αυτά τα συμπτώματα επιβάλλεται να γνωρίζουμε πως θα τα αντιμετωπίσουμε. Η Ελλάδα προνόησε και πήρε μέτρα. Ενίσχυσε το ρόλο της πρωτοβάθμιας περίθαλψης(οικογενειακό γιατρό) δεδομένου ότι μόνο 2% των κρουσμάτων θα χρειαστεί νοσοκομειακή περίθαλψη. Καθιέρωσε ειδικούς χώρους για τους μαθητές που θα εκδηλώσουν συμπτώματα, τηλεφωνική και διαδικτυακή ενημέρωση ακόμα και εκπαιδευτική τηλεόραση που θα εκπέμπει εξ αποστάσεως μάθημα σε τηλεόραση και διαδίκτυο. Τι άλλο να κάνουν κι αυτοί οι έρμοι. Παράλληλα δημιουργήθηκαν τρία εμβόλια. Το ένα από αυτά δυστυχώς προκάλεσε παρενέργειες κυρίως σε παιδιά. Είναι λογικό όμως να καταγράφονται τέτοια γεγονότα αφού τα εμβόλια δεν έχουν δοκιμαστεί αρκετά. Με αυτό το αρνητικό κλίμα χάνουμε και εμείς την εμπιστοσύνη μας.
Ταυτόχρονα όμως με τη βοήθεια της πολιτείας και με τη δική μας υπευθυνότητα κάτι μπορεί να γίνει. Είναι απαραίτητο να ακολουθούμε τα μέτρα πρόληψης για το δικό μας καλό. Να πλένουμε δηλαδή με ζεστό νερό και σαπούνι τα χέρια μας, να καλύπτουμε το στόμα και τη μύτη με χαρτομάντιλο και να το πετάμε στον κάδο απορριμμάτων. Αν δεν έχουμε χαρτομάντιλο, μη μου ανησυχείτε θα φτερνιστούμε στον αγκώνα μας. Επίσης πρέπει να αποφεύγουμε το συνωστισμό. Πράγμα που είναι ανέφικτο για μας του μαθητές ειδικά το πρωί που ερχόμαστε σχολείο με την αστική στην οποία ο ένας είναι κυριολεκτικά πάνω στον άλλον. Άσχετο, αλλά δεν μπορεί να γίνει κάτι επιτέλους με αυτό από το δήμο ή το αστικό ΚΤΕΛ;
Αν εκτελέσουμε τα παραπάνω υπάρχει περίπτωση να νικήσουμε την πανδημία του φόβου. Α, και να μην ξεχνάμε να κάνουμε την προσευχή μας…


Σύνταξη:Ελένη Καλλιώρα

ΠΥΡΙΝΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Δύο χρόνια μετά την καταστροφική πύρινη λαίλαπα του 2007 καλούμαστε να γίνουμε θεατές στο ίδιο έργο για ακόμη μια φορά. Όπως φαίνεται το πάθημα δε μας έγινε μάθημα. Η διάσταση που πήρε η πυρκαγιά φέτος το καλοκαίρι ήταν μεγαλύτερη και ο τρόμος που προκάλεσε συνεχώς αυξανόταν, καθώς κάθε πολύτιμο λεπτό που πέρναγε η φωτιά κατέστρεφε οτιδήποτε έβρισκε στο δρόμο της, προκαλώντας ασυλλόγιστες καταστροφές τόσο στον υλικό όσο και φυσικό κόσμο.
Η μεγάλη πυρκαγιά στην ανατολική Αττική ξεκίνησε το βράδυ 21 Αυγούστου, από την περιοχή του Γραμματικού και είχε διάρκεια τεσσάρων ημερών καίγοντας συνολικά 210.000 στρέμματα, κυρίως πευκοδάσους. Ειδικότερα 212.000 στρέμματα δάσους και καλλιεργειών έχουν καταστραφεί στην Αττική, 54 χιλιάδες στρέμματα στην Κάρυστο, 23.970 στρέμματα στην Εύβοια και 14.000 στρέμματα στην Ζάκυνθο. Όσον αφορά στις υλικές ζημιές, σύμφωνα με την πρώτη καταγραφή του ΥΠΕΧΩΔΕ, σημαντικές φθορές παρουσιάζουν περίπου 150 σπίτια στη Β.Α. Αττική. Ευτυχώς φέτος δεν υπήρχαν ανθρώπινες απώλειες αντίθετα με την πυρκαγιά του 2007 όπου τα θύματα της φωτιάς ξεπέρασαν τα 60. Χαρακτηριστικά, εκκενώθηκαν αρκετές περιοχές τόσο στην Αθήνα όσο και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας καθώς και νοσοκομεία και κατασκηνώσεις. Γενικά εκτιμάται ότι στην Ελλάδα κάηκαν 313.680 στρέμματα δασικής γης από τα οποία στην Αττική ανήκαν συνολικά τα 235.490 στρέμματα.
Βέβαια η συμβολή όλων των πολιτών καθώς και των αρμόδιων υπηρεσιών έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην αντιμετώπιση της πυρκαγιάς. Για την κατάσβεση των πυρκαγιών επιχείρησαν ισχυρές δυνάμεις με 130 οχήματα και 390 πυροσβέστες, 120 άτομα πεζοπόρο τμήμα, 12 αεροσκάφη, 8 ελικόπτερα, συνολικά 340 άνδρες του Στρατού, του Ναυτικού και της Αεροπορίας, 26 πυροσβεστικά οχήματα του Στρατού, 30 υδροφόρες από δήμους, 562 οχήματα ΟΤΑ και 16 εθελοντικά οχήματα. Ωστόσο το έργο των πυροσβεστών και των πολιτών για την κατάσβεση των πύρινων μετώπων δυσκόλεψαν οι ισχυροί άνεμοι οι οποίοι οδηγούσαν τις φωτιές προς τις κατοικημένες περιοχές.
Βέβαια οι υλικές καταστροφές δεν μπορούν να συγκριθούν με το πλήθος των φυσικών καταστροφών που όπως εκτιμάται θα προκαλέσουν πολλά προβλήματα στο άμεσο μέλλον από τα οποία πολλά είναι εμφανή και στις μέρες μας. Σοβαρές θα είναι οι επιπτώσεις στην ατμόσφαιρα καθώς η θερμοκρασία αναμένεται να αυξηθεί κατά 2- 6 βαθμούς σύμφωνα με εκτιμήσεις επιστημόνων σε ολόκληρη την χώρα. Επιπλέον η ρύπανση των υδάτινων πόρων, η απώλεια φυσικού φιλτραρίσματος του αέρα, η διάβρωση των εδαφών με τη δυσχερή αντιμετώπιση των βροχοπτώσεων και την πρακτικά αδύνατη αντιπλημμυρική θωράκιση των περιοχών που πλήγηκαν θα είναι μερικά από τα προβλήματα που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια. Επιπρόσθετα, ανυπολόγιστη είναι και η ζημιά στην πανίδα και μικροπανίδα που φιλοξενούταν στις περιοχές αυτές καθώς επίσης και η απώλεια βιοποικιλότητας.
Ολοκληρώνοντας , όλοι θα πρέπει να καταλάβουμε πως η καταστροφή του περιβάλλοντος αποτελεί το μεγαλύτερο λάθος του ανθρώπου γιατί η φύση αποτελεί το σπίτι του καθενός από εμάς και για αυτό θα πρέπει να μην το αμελούμε και να το φροντίζουμε καθημερινά και όχι όταν αυτό θα έχει φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι της καταστροφής του. Η αναδάσωση αποτελεί ένα μέτρο το οποίο όλοι μας πρέπει να λάβουμε σοβαρά και να υιοθετήσουμε ώστε μετά από αυτές τις τραγικές καταστροφές που έχει υποστεί η φύση να μπορούμε όλοι να ζήσουμε σε ένα καθαρό και ζωντανό περιβάλλον.
Σύνταξη-επιμέλεια: Αφροδίτη Γεωργακοπούλου
Πηγή: Διαδίκτυο

ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Η εκλογική περίοδος τελείωσε, και όπως οι περισσότερες, έτσι και αυτή αφήνει πολλά θέματα συζήτησης και σχολιασμού. Μέσα σε αυτά δεν είναι το αποτέλεσμα το οποίο είχε προβλεφθεί από τις διάφορες δημοσκοπήσεις, αλλά μια σειρά θεμάτων όπως η μεγάλη διαφορά δύναμης των κομμάτων και το ποσοστό αποχής.
Μπορεί το ποσοστό να μην ισοδυναμεί με αυτό των ευρωεκλογών αλλά και σε αυτή την περίπτωση αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο αριθμό πολιτών. Τι δηλώνει όμως αύτη η στάση και ποια τα αίτια;
Αδιαφορία και απαξίωση σε ένα διεφθαρμένο σύστημα τα μέλη του οποίου ενδιαφέρονται μόνο για να ανέλθουν στην εξουσία και να συμμετέχουν στην οικονομική καταστροφή των ταμείων και κάθε φορέα ο οποίος σχετίζεται με την οικονομία ή ένας νέος τρόπος διαμαρτυρίας; Όπως και νά ‘χει ένα ποσοστό τέτοιου μεγέθους δηλώνει πολλά… Δηλώνει ανάγκη για γρήγορες και ουσιώδεις αλλαγές, έτσι ώστε ο πολίτης να ξαναποκτήσει ενδιαφέρον για την πολιτική ζωή του τόπου. Γιατί όσο τραγική και εάν είναι η κατάσταση, η αδιαφορία ισοδυναμεί με συνενοχή. Ούτως ή άλλως όπως αποδεικνύεται, αφού οι πολιτικοί δυσκολεύονται να αφουγκραστούν τις επιθυμίες των πολιτών, το να ψηφίσει κανείς κάποιο άλλο κόμμα πέρα από τα κυβερνητικά θα ήταν ισχυρότερο μήνυμα σε αυτούς, αφού θα κινδύνευε αυτό για το οποίο όλα τα μέλη των κομμάτων αγωνίζονται, δηλαδή την αυτοδύναμη εξουσία.
Ωστόσο, παρά το ποσοστό αποχής υπήρχαν και αυτοί οι οποίοι ψήφισαν και καθόρισαν το αποτέλεσμα. Αυτή η μερίδα των ψηφοφόρων οι οποίοι πιστεύουν ότι πρέπει να ασχολούνται με την πολιτική, θέλουν να ελπίζουν σε ένα ευοίωνο μέλλον. Αναζητούν ικανούς πολιτικούς οι οποίοι μπορούν να ενσαρκώσουν τις επιθυμίες τους, να ξεπεράσουν τις δυσκολίες της εποχής και να βοηθήσουν στην πρόοδο της χώρας. Η επιθυμία τους αυτή συνοδεύεται από την απαίτηση τους για καταστολή της διαφθοράς και επικράτηση της αξιοκρατίας σε συνδυασμό με την τιμιότητα, διότι κατάλαβαν ότι οι συνήθειες του παρελθόντος, όπως οι λεγόμενες πελατειακές σχέσεις πολίτη και πολιτικού αργά ή γρήγορα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα λειτουργήσουν ως ανεπίστροφο.
Κλείνοντας, είναι φανερό πως η αδιαφορία δεν είναι πολιτική στάση αλλά υπάρχουν άλλες ορθότερες επιλογές και επιπλέον, πως όλοι εύχονται, ανεξαρτήτως πολιτικής ταυτότητας, η νέα κυβέρνηση να μας βγάλει από την κοινωνική και οικονομική κρίση της εποχής και πάνω απ’ όλα να στρέψει το βλέμμα της στην παιδεία, γιατί οι αλλαγές θα γίνουν πραγματικότητα αν αλλάξει η βάση αυτών και η νεολαία η οποία αποτελεί το μέλλον κάθε χώρας.

Σύνταξη: Βασίλης Θάνος

Όνειρα, ένας ουτοπικός κόσμος...

Στον ύπνο μας βρισκόμαστε σε μια άλλη μορφή ύπαρξης. Το σώμα χαλαρώνει και ανακτά τις δυνάμεις του. Σε μια δεύτερη φάση, μεγάλο μέρος από την ενέργεια που αποθηκεύτηκε, ξοδεύεται σε μια ιδιαίτερα ενεργοβόρα κατάσταση του εγκεφάλου, τη δημιουργία ονείρων. Τα όνειρα αναμφίβολα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ύπνου μας, χαράζοντας μια πορεία ίσως ανεξέλεγκτη από τα όρια του εαυτού μας. Όλοι ανεξαιρέτως βλέπουμε όνειρα κατά τη διάρκεια του ύπνου, όνειρα που έχουν φυσικά ξεχωριστή σημασία για τον καθένα από εμάς, αναλόγως των βιωμάτων και εμπειριών μας. Πηγή της δημιουργίας τους αποτελεί, σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες, το υποσυνείδητο, οι βαθιές σκέψεις και επιθυμίες που φοβόμαστε ακόμα και εμείς οι ίδιοι να δεχτούμε πως υπάρχουν.
Όνειρο είναι η βίωση μιας σειράς εικόνων, ήχων, ιδεών, συναισθημάτων και άλλων αισθήσεων κατά τη διάρκεια του ύπνου. Το περιεχόμενο των ονείρων είναι συχνά αδύνατο ή έστω απίθανο να συμβεί στη φυσική πραγματικότητα και είναι πέρα από την εποπτεία αυτού που το βιώνει.
Στα όνειρα ζούμε σε μια άλλη πραγματικότητα, αυτή του εσωτερικού μας κόσμου που δεν έχει κανόνες χωροχρονικούς και αιτιότητας σαν αυτούς που γνωρίζουμε και βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Αλλά η εμπειρία μας μέσα στο όνειρο είναι το ίδιο πραγματική. Τα όνειρα θεωρούνται ως έκφραση της ψυχικής ζωής και τρόπος προσέγγισης του βαθύτερου ψυχισμού των ανθρώπων. Μια άλλη λειτουργία που επιτελούν τα όνειρα είναι αυτή της λύσης προβλημάτων. Και δεν εννοούμε μόνο απλών καθημερινών προβλημάτων αλλά και προσωπικών, επαγγελματικών ή και επιστημονικών. Πολλές φορές, μετά από έναν καλό και ξεκούραστο ύπνο ξυπνάμε με τη λύση του προβλήματος μέσα στο μυαλό μας, ή βλέπουμε ένα αντίστοιχο όνειρο. Φαίνεται πως κάθε μας όνειρο έχει ένα νόημα, πότε παράξενο, πότε συμβολικό, αλλά πάντα απόλυτα προσωπικό για τον καθένα μας.
Αξίζει να σημειώσουμε, πως τα όνειρα διαχωρίζονται ανάλογα με τα συναισθήματα και τις σκέψεις που μας προκαλούν. Από τη μια πλευρά, λοιπόν, βρίσκονται τα όνειρα που χαρίζουν στον άνθρωπο μια αίσθηση ψυχικής ευφορίας και ευχαρίστησης. Συχνά, το πρόσωπο ή η συγκεκριμένη κατάσταση που ονειρευόμαστε μας αγγίζει συναισθηματικά, αφυπνώντας μια ιδιαίτερη πτυχή του εαυτού μας, ευαίσθητη ή δυναμική. Άλλωστε σε ποιόν από εμάς δεν έχει συμβεί να αρνείται υποσυνείδητα να ξυπνήσει εξαιτίας ενός όμορφου ονείρου. Έπειτα, από την άλλη απαντώνται οι εφιάλτες, δυσάρεστα όνειρα που προκαλούν έντονα συναισθήματα φόβου, άγχους, ανασφάλειας, τρόμου ή ενοχών και πολλές φορές επιφέρουν πανικό. Οι εφιάλτες συνήθως δημιουργούνται από το καθημερινό στρες τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ή τα συναισθήματα που αδυνατούμε να εξωτερικεύσουμε, στις απλούστερες περιπτώσεις, έως και από τραυματικές εμπειρίες που έχουμε βιώσει και έχουν σημαδεύσει τον ψυχισμό μας.
Ο ανθρώπινος νους είναι ένας πολύ βαθύς ωκεανός γεμάτος μυστικά και πολυπλοκότητα. Γι' αυτό, τα όνειρα δεν πρέπει να λαμβάνονται ως τα πραγματικά αισθήματα του συνειδητού μυαλού αλλά ως ένα “παράθυρο” στο υποσυνείδητο, εφόσον κάποιοι ειδικοί υποστηρίζουν πως κρύβουν απωθημένα. Άλλωστε, καθώς τα όμορφα όνειρα συνήθως αντικατοπτρίζουν αυτά που θα θέλαμε να συμβούν στην πραγματικότητα, προφανώς δε θα είχαμε κανένα λόγο να ονειρευόμαστε αν η αλήθεια ήταν καλύτερη από το ψέμα. Κλείνοντας να πούμε ότι όνειρα δεν είναι μόνο αυτά που έχουμε όταν κοιμόμαστε. Είναι και εκείνα που δε μας αφήνουν να κοιμηθούμε...


Σύνταξη-επιμέλεια: Ελένη Σταυροπούλου

ΜΗΠΩΣ Η ΤΡΟΜΠΕΤΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΟΛΙ?

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί ο ήχος της κιθάρας που γρατζουνάει ο φίλος σας ακούγεται ευχάριστα ή δυσάρεστα? Γιατί η τρομπέτα δεν ακούγεται σαν βιολί? Παρόμοια φαινόμενα, μπορούμε να τα αντιληφθούμε πρακτικά, δεν έχουμε όμως αναζητήσει ποτέ την αιτία που τα προκαλεί και τα φέρνει στην επιφάνεια αλλά και τί κρύβεται πίσω από αυτά.
Πρώτος ο Πυθαγόρας τον 6ο αι. π.X. ερευνά και διατυπώνει μαθηματικές σχέσεις που αφορούν τις μουσικές αρμονικές σχέσεις. Έχοντας ως μουσικό όργανο την επτάχορδη λύρα ή τον κανόνα και πατώντας σε διάφορα σημεία μια χορδή, διαπιστώνει πως παράγονται διάφορα διαστήματα, νότες, ανάλογα με το σημείο όπου εφαρμόζουμε την πίεση. Για παράδειγμα, ο μαθηματικός λόγος ½ δηλώνει την οκτάβα (από το ντο οκτώ νότες διαδοχικά στη σειρά)όπου είναι το μέσο της χορδής. Ώστε συγκεκριμένοι λόγοι μηκών παράγουν συγκεκριμένες νότες. Η ακρίβεια στην τήρηση και στον υπολογισμό του σωστού μήκους που αντιστοιχεί στη νότα είναι εκείνο το στοιχείο που διασφαλίζει εάν ο ήχος που θα παραχθεί θα είναι ευχάριστος ή φάλτσος.
Τα μουσικά όμως όργανα, καθώς και η ανθρώπινη φωνή, δεν ακούγονται το ίδιο, αλλά διαφέρουν σε χροιά, ένταση, διαύγεια. Αυτό το γεγονός οφείλεται σε περίπλοκες δομικές διαφορές, στον τρόπο δηλαδή με τον οποίο παράγεται, αντηχεί και ενισχύεται ο ήχος. Σε κάθε όργανο ξεχωριστά, έρχονται στην επιφάνεια κάποιες νότες περισσότερο από άλλες και τονίζονται δίνοντας ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ηχόχρωμα. Προκύπτει συνεπώς μια εκτενής ποικιλία των παραγόμενων ήχων τους, διασφαλίζοντας πως η τρομπέτα θα ακούγεται πάντα σαν τρομπέτα και το βιολί πάντα σαν βιολί.
Η μουσική λοιπόν φαίνεται να συνδέεται με τους αριθμητικούς αλλά και νόμους που συναντώνται γενικότερα στη φύση. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που επιχείρησαν να διεισδύσουν βαθύτερα στο μυστήριο που ξετυλίγεται μπροστά μας σιγά σιγά.
Μεταξύ άλλων πνευματικοί, φιλόσοφοι, διανοούμενοι κατά το πέρασμα των αιώνων μελετούν και συνδέουν τα μουσικά διαστήματα με την κοσμική διάταξη, τους πλανήτες.

Κατά τον Πλίνιο
Γη ντο
Σελήνη ρε
Ερμής μι ύφεση
Αφροδίτη μι
Ήλιος σολ
Άρης λα
Δίας σι ύφεση
Κρόνος σι
Άστρα ρε

16ος αι. μ.Χ. Κέπλερ : υπολογίζει «πλανητική συγχορδία», μεταφέροντας τις αναλογίες των ταχυτήτων των πλανητών στη γλώσσα των μουσικών διαστημάτων.
Ντο Ερμής
Σολ Αφροδίτη
Μι Γη
Ντο Άρης
Ντο Δίας
Σολ Κρόνος

Θα λέγαμε συνεπώς πως υπάρχει τάξη στο σύμπαν, ομορφιά και αρμονία στη φύση, την οποία είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε, αλλά και να αισθανθούμε. Η μουσική έχει τη μοναδική ιδιότητα να μας μεταφέρει σε επίπεδο αισθήσεων ακουστικά την ομορφιά αυτή, μαγεύοντας τον ψυχικό μας κόσμο, εγείροντας συναισθήματα, κάνοντάς μας τελικά να αισθανόμαστε ζωντανοί. Γιατί όσο βαθιά κι αν προσπαθήσει να ψάξει κανείς, η ουσία της μούσας των αρχαίων Ελλήνων παραμένει η ίδια, να ζεσταίνει την καρδιά. Να μας κάνει να αγαπάμε να παθιαζόμαστε. Να ξεσηκωνόμαστε, να μελαγχολούμε υφαίνοντας αριστοτεχνικά το σημαντικότερο ίσως κομμάτι της ψυχικής υπόστασής μας, δείχνοντάς μας ποιο είναι το ομορφότερο πρόσωπο της ζωής.
Κάπου εδώ λοιπόν, τελειώνουν τα λόγια... Σειρά έχει η μουσική !

Σύνταξη: Βασιλική Αναγνωστοπούλου

Ροκ το ελληνικό

Η μουσική είχε ανέκαθεν μία άμεση επίδραση στον ψυχικό κόσμο και στην κουλτούρα των ανθρώπων, ιδιαίτερα στους εφήβους. Ωστόσο κανένα άλλο είδος μουσικής δεν άσκησε τόσο βαθειά επίδραση στους νέους όσο η rock τον περασμένο αιώνα. Η rock μουσική γεννήθηκε σταδιακά και αναπτύχθηκε στην Αμερική τη δεκαετία του 1950,με έντονες επιδράσεις από τη blues και country, ενώ καθιερώθηκε ως μόδα ή πιο εύστοχα ως κουλτούρα στα 60’s. Παρόλο που αυτό το είδος μουσικής είναι ξενόφερτο, η Ελλάδα έχει παρουσιάσει πολλούς εξαιρετικούς ροκ καλλιτέχνες, εξίσου αξιόλογους με τους ξένους εκπροσώπους του είδους. Γι’ αυτό, θα παρουσιάσω ένα σύντομο αφιέρωμα στην ελληνική ροκ σκηνή.
Καταρχάς, όταν μιλούμε για ελληνική ροκ, εννοούμε αποκλειστικά την ελληνόφωνη μουσική, όπου τα τραγούδια παρουσιάζουν μόνο ελληνικό στίχο. Και φυσικά θα ξεκινήσω με αυτόν που έχτισε τα θεμέλια αυτού του είδους στη χώρα μας, τον «Πρίγκιπα» του ελληνικού ροκ, τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Ο Παύλος είχε πάθος για τη μουσική και ήταν αυτός που καθιέρωσε τον ελληνικό στίχο στη μέχρι τότε αγγλόφωνη ροκ σκηνή. Μετά την πτώση της δικτατορίας, όπου οι συνθήκες πια ήταν ευνοϊκές εφόσον δεν υφίστατο πια λογοκρισία, ο Σιδηρόπουλος κυκλοφορεί το 1978 σε συνεργασία με το συγκρότημα Σπυριδούλα τον δίσκο-ορόσημο «Φλου», ο οποίος θεωρείται καθοριστικός για την ελληνική ροκ και περιέχει κλασσικά κομμάτια. Την ίδια εποχή, ο Νικόλας Άσιμος δημιουργεί κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου τραγούδια με το δικό του ιδιαίτερο στυλ και τους έξυπνους, αλληγορικούς του στίχους.
Περνώντας στη δεκαετία του 1980, η ροκ αρχίζει να έχει περισσότερη απήχηση στους νέους και εμφανίζονται νέοι καλλιτέχνες. Οι Τερμίτες του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας που εμφανίζονται αυτή την εποχή, αν και έχουν περισσότερο έντεχνες καταβολές, χαρακτηρίζονται και αξιόλογοι εκπρόσωποι του ελληνικού ροκ. Επίσης, ο αγαπητός σε όλους Βασίλης Παπακωνσταντίνου με μία σειρά από δυνατούς ροκ και περιοδείες δίσκους καθιερώνεται ως ο ένας και μοναδικός Βασίλης. Παράλληλα, ο Παύλος Σιδηρόπουλος ξεδιπλώνει το μοναδικό του ταλέντο, ένα ταλέντο που μόνο η εξάρτηση από τα ναρκωτικά μπορούσε να καταστρέψει. Πράγματι, ο «λευκός θάνατος» νίκησε τον Παύλο το Δεκέμβριο του 1990 και σήμερα είναι πια ένα είδωλο, ο θρύλος του Ελληνικού ροκ, ο Έλληνας Jim Morrison.
Παρά τον τραγικό θάνατο του Σιδηρόπουλου και την αυτοκτονία του Άσιμου, η δεκαετία του 1990 είναι σίγουρα η χρυσή εποχή για το ελληνόφωνο ροκ. Οι Τρύπες με τον καταπληκτικό Γιάννη Αγγελάκα γίνονται αυτή την εποχή το μεγαλύτερο ελληνικό ροκ συγκρότημα που υπήρξε ποτέ. Με τραγούδια-ύμνους της ροκ, οι Τρύπες χαρακτηρίστηκαν και πραγματικά ήταν οι ποιητές μιας ολόκληρης γενιάς. Παράλληλα τα Ξύλινα Σπαθιά με έναν υπέροχο συνδυασμό ποπ και ροκ, τα Διάφανα Κρίνα με τους σκοτεινούς ποιητικούς στίχους, τα Υπόγεια Ρεύματα, ο Πέτρος Θεοτοκάτος, οι Ενδελέχεια, οι Μπλε, οι Όναρ και πολλοί άλλοι απέδειξαν με την ευρεία απήχησή τους από το νεανικό κοινό ότι το ελληνικό ροκ έχει απεριόριστες δυνατότητες ως είδος μουσικής. Τέλος, οι γνωστοί σε όλους Πυξ Λαξ με τα υπέροχα τραγούδια τους αναπτύσσουν το εναλλακτικό ροκ και γίνονται οι κύριοι εκφραστές της ανήσυχης γενιάς του 90.
Φτάνοντας στην τρέχουσα δεκαετία του 2000, φαίνεται ότι η ροκ μουσική και κουλτούρα έχουν ήδη παρακμάσει, αφού οι κύριοι εκπρόσωποι του είδους (Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Πυξ Λαξ κτλ) δεν υφίστανται πια. Βέβαια υπάρχουν ακόμη αξιόλογοι ροκ καλλιτέχνες (Παυλίδης, Κίτρινα Ποδήλατα), οι οποίοι όμως δεν μπορούν να αναπληρώσουν την παλιά χαμένη δόξα. Επιπλέον, αυτή η γενική κάμψη και η έλλειψη αληθινής ποιότητας παρατηρείται σε όλο το φάσμα της σύγχρονης μουσικής. Τα εμπορικά τραγούδια, προϊόντα φυσικά του marketing και όχι κάποιας αυθεντικής τέχνης, κυριαρχούν στους καταλόγους επιτυχιών, εκτοπίζοντας στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις καθετί αξιόλογο ή ποιοτικό. Πού πήγε άραγε η αληθινή καλή μουσική που μιλούσε κατευθείαν στην ψυχή σου; Ιδού η απάντηση: η καλή μουσική ακόμη υπάρχει. Όχι φυσικά στις επιτυχίες του κάθε mega star.Το μόνο που αρκεί για να την ανακαλύψεις είναι απλά λίγο παραπάνω ψάξιμο. Ένα όμως είναι το σίγουρο: η αληθινή μουσική δεν πεθαίνει ποτέ ακριβώς επειδή είναι αυθεντική.


Σύνταξη: Αντώνης Μαντής

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΑΙΜΑ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ

Δε θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ο Γάλλος Ζοζέφ Κινιόν όταν το έτος 1770 κατασκεύασε ένα ατμοκίνητο όχημα, το οποίο θεωρείται το πρώτο αυτοκίνητο του κόσμου, ότι αυτό, με την τεχνολογική εξέλιξη θα αποτελούσε το βασικότερο μέσο μεταφοράς, το οποίο θα διευκόλυνε σε σημαντικό βαθμό τη ζωή στον πλανήτη μας. Δεν μπόρεσε παράλληλα να προβλέψει πως η τρομακτική αύξηση του αριθμού των οχημάτων θα παρουσίαζε ορισμένα αρνητικά χαρακτηριστικά, όπως τα κυκλοφοριακά προβλήματα, η μόλυνση του περιβάλλοντος και κυρίως τα τροχαία ατυχήματα.
Τα τελευταία τείνουν να μετατραπούν σε «ενδέκατη πληγή», για την ελληνική κοινωνία. Σύμφωνα δε με επίσημα στατιστικά στοιχεία αποτελούν την τρίτη αιτία θανάτου μετά τις καρδιοπάθειες και τον καρκίνο. Για την πατρίδα μας τα στατιστικά στοιχεία είναι θλιβερά, αφού κάθε χρόνο, σε σύνολο 20.000 ατυχημάτων χάνουν την ζωή τους 1.500 περίπου άνθρωποι, 2.500 περίπου τραυματίζονται σοβαρά, από τους οποίους πολλοί μένουν ανάπηροι, και 20.000 περίπου τραυματίζονται ελαφρά Συγκεκριμένα μόνο στο νομό Φθιώτιδος το έτος 2008 συνέβησαν 284 τροχαία ατυχήματα από τα οποία 34 άτομα έχασαν την ζωή τους, 43 τραυματίστηκαν σοβαρά και 384 ελαφρά.
Για να μπορέσουμε όμως να καταπολεμήσουμε την οδυνηρότατη αυτή μάστιγα της εποχής μας πρέπει ν’ αναλογισθούμε τα αίτια και να επωμισθούμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Τα αίτια λοιπόν των τροχαίων ατυχημάτων συνοψίζονται στο τρίπτυχο : ΑΝΘΡΩΠΟΣ (με την τριπλή ιδιότητα του οδηγού, του πεζού και του επιβάτη), ΟΧΗΜΑ, ΟΔΙΚΗ ΥΠΟΔΟΜΗ-ΟΔΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ. Είναι γεγονός πάντως πως το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης ( 85-92%) βαρύνει τον παράγοντα «άνθρωπος» και μόλις το 4% τους άλλους δύο παράγοντες.
Στην άσφαλτο παρατηρείται η ανευθυνότητα του Έλληνα οδηγού σε όλο της το μεγαλείο. Αγνοεί επιδεικτικά τις σημάνσεις ή τους φωτεινούς σηματοδότες και είναι έκδηλη η ευχαρίστησή του όταν κερδίζει το στοίχημα που έχει βάλει με τον εαυτό του να περάσει με κόκκινο. Στην άσφαλτο μια ακατανόητη βιασύνη μαστίζει τους οδηγούς που διογκώνεται και μετατρέπεται σε εκνευρισμό και επιθετικότητα. Δεν θα ήταν υπερβολή λοιπόν να πούμε πως ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας υφίσταται τυπικά για ορισμένους και έτσι πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες ενός νέου τροχαίου δυστυχήματος. Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία των ακόμα πιο ανεύθυνων που επιχειρούν να οδηγήσουν υπό την επήρεια οινοπνευματωδών και τοξικών ουσιών, βαδίζοντας με μαθηματική ακρίβεια στην εντατική ή τον θάνατο.
Δεν είναι λίγα βέβαια και τα ατυχήματα εις βάρος πεζών καθώς και αυτά που προκαλούνται από οδηγούς δίτροχων μοτοσικλετών και μοτοποδηλάτων, κυρίως νεαρής ηλικίας οι οποίοι δεν εφαρμόζουν τον ΚΟΚ και εκμεταλλευόμενοι το πλεονέκτημα της ευελιξίας επιδίδονται σε επικίνδυνους ελιγμούς.
Συνεπώς τα νούμερα μέρα με τη μέρα θα αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς όσο εμείς εφησυχάζουμε και θεωρούμε τον κίνδυνο μακριά μας. Αυτός ο καθημερινός φόρος αίματος πρέπει να σταματήσει. Όχι λοιπόν άλλα θύματα. Όχι άλλοι άτυχοι νέοι που δεν προλαβαίνουν να ονειρευτούν, να ζήσουν, να δημιουργήσουν καθώς στην άσφαλτο κόβεται το νήμα της ζωής τους. Σε ένα τέτοιο δράμα μπορούμε ακόμα να μένουμε θεατές;!!

Σύνταξη : Δέσποινα Παπαματθαίου

ΜΙΣΟΑΔΕΙΟ ή ΜΙΣΟΓΕΜΑΤΟ;

Μισοάδειο ή μισογεμάτο; Αισιοδοξία ή απαισιοδοξία; Αναμφίβολα ο μέσος σύγχρονος Έλληνας θα έτεινε προς το πρώτο χωρίς δεύτερη σκέψη. Και αυτό γιατί; Διότι ζούμε σε μια κοινωνία που μας ωθεί να σκεφτόμαστε πεσιμιστικά. Άγχος, ανασφάλεια, ανεργία, βία, πείνα μας κατακλύζουν από παντού αφαιρώντας μας το δικαίωμα να δούμε και την άλλη όψη του ποτηριού, τη μισογεμάτη, η οποία με λίγη προσπάθεια και υπομονή μπορεί να ξεχειλίσει από χαρά, από ζωή, από γέλιο, από ελπίδες. Τι ελπίδες όμως είναι δυνατόν να τρέφει ένας μεσήλικας που δε διαθέτει τα προς το ζην ή ένας νέος που βλέπει τα όνειρά του ένα ένα να γκρεμίζονται μέσα σε μια απρόσωπη, σκληρή και στενόμυαλη κοινωνία;
Κι όμως τίποτα στη ζωή δεν είναι άσπρο-μαύρο. Πάντα υπάρχει το ενδιάμεσο, αυτό το γλυκό και μελαγχολικό συγχρόνως γκρι, που εξομαλύνει την κατάσταση. Γιατί όσο αδιέξοδη κι αν μας φαίνεται η κατάσταση που επικρατεί στη σημερινή πραγματικότητα, όσες δυσκολίες κι αν βιώνουμε καθημερινά, είναι καλό να αφήνουμε κι ένα παραθυράκι για να μπορέσουμε να χαρούμε το ουράνιο τόξο που έρχεται πάντα μετά τη βροχή. Μερικοί βέβαια ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει. Η απάντηση είναι πως υπάρχει, απλώς δεν μπορούν εκείνοι να το δουν. Ίσως δεν έχουν ψάξει αρκετά να το βρουν, ίσως πάλι να μην του έδωσαν τη δέουσα σημασία όταν βγήκε.
Όπως και νά ‘χει, τα πάντα στη ζωή εναλλάσσονται. Είναι αυτό που λένε μερικοί χαρακτηριστικά «Ρόδα είναι και γυρίζει». Όπως η θάλασσα τη μια είναι φουρτουνιασμένη και την άλλη ήρεμη, έτσι και στη ζωή η χαρά διαδέχεται τη λύπη και το αντίστροφο. Η χαρά βέβαια ενδεχομένως ν’ αργήσει να έρθει, όμως δεν αξίζει να το βάλουμε κάτω ποτέ και για τίποτα . Γιατί αν το πιστεύεις πραγματικά μπορείς ν’ αλλάξεις τα πάντα. Μπορείς να είσαι εσύ ο παίκτης και όχι το πιόνι στο παιχνίδι της ζωής. Τι είναι προτιμότερο λοιπόν, να παραδοθείς στην τύχη σου ή να τα παίξεις όλα για όλα αλλά να ξέρεις ότι θα είσαι νικητής ή ηττημένος από δική σου επιλογή;
Κανείς ωστόσο σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι ‘ηττημένος’ όσο είναι σε θέση ν’ ανασαίνει, να βλέπει τον ήλιο το πρωί, να νιώθει τον αέρα στο πρόσωπό του, να ελπίζει, να ερωτεύεται, να υπάρχει. Όλα αυτά τα απλά και καθημερινά αλλά ταυτόχρονα τόσο σημαντικά πράγματα δεν μπορεί να μας τα στερήσει καμία κοινωνία, όσο δυσμενείς κι αν είναι οι συνθήκες στις οποίες ζούμε. Αν αρχίσουμε λοιπόν από αύριο να ζούμε με ένταση την κάθε στιγμή, όλα τα προβλήματα θα μας φανούν μικρότερα, πιο ασήμαντα και μάλιστα ίσως κάποια και γελοία.
Αυτό δε σημαίνει ότι είναι σωστό ν’ αδιαφορούμε για ό, τι συμβαίνει στους γύρω μας και σ’ εμάς. Τα προβλήματα εξάλλου είναι μέρος της ζωής μας και έχουν σκοπό να μας κάνουν πιο δυνατούς και να δοκιμάσουν ταυτόχρονα τις πνευματικές και σωματικές αντοχές μας. Γι’ αυτό αν παρατηρήσουμε θα δούμε ότι άνθρωποι που έχουν περάσει κάποιο σοβαρό πρόβλημα(κυρίως υγείας), έπειτα αλλάζουν εντελώς στάση και αντίληψη για τη ζωή. Τα πάντα τους φαίνονται στο εξής πιο ευχάριστα, πιο ευνοϊκά και πολλές φορές μετανιώνουν γιατί τόσα χρόνια έβλεπαν μόνο την αρνητική πλευρά της ζωής.
Ποιος ο λόγος λοιπόν να καταπιανόμαστε από την παραμικρή δυσκολία και να βιαζόμαστε να κρίνουμε αποφατικά τη ζωή όταν υπάρχουν τόσες χαρές τριγύρω μας που δεν έχουμε προλάβει ή δεν έχουμε θελήσει πραγματικά να ζήσουμε ακόμα; Την επόμενη φορά λοιπόν που θα μας τεθεί το ερώτημα τύπου: «μισοάδειο ή μισογεμάτο» ας σκεφτούμε όλα τα παραπάνω πριν απαντήσουμε και ίσως μερικοί από μας ν΄ αλλάξουμε γνώμη….!!

Σύνταξη: Μαρία Καραγιώργου

INTERNET: ΠΛΟΗΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ;

Οι πρώτες απόπειρες για τη δημιουργία ενός διαδικτύου ξεκίνησαν στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Δημιουργήθηκε με σκοπό την επιβίωση σε μια ενδεχόμενη πυρηνική επίθεση.
Εγκαταστάθηκε και λειτούργησε για πρώτη φορά το 1969 με 4 κόμβους μέσω των οποίων συνδέονται 4 μίνι υπολογιστές (mini computers12k): του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στη Σάντα Μπάρμπαρα, του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες , του SRI στο Στάφορντ και του πανεπιστημίου της Γιούτα. Η ταχύτητα του δικτύου έφθανε τα 50 kbps και έτσι επιτεύχθηκε η πρώτη dial up σύνδεση μέσω γραμμών τηλεφώνου. Μέχρι το 1972 οι συνδεδεμένοι στο ARPANET υπολογιστές έχουν φτάσει τους 23, οπότε και εφαρμόζεται για πρώτη φορά το σύστημα διαχείρισης ηλεκτρονικού ταχυδρομείου(e-mail).
Από τότε μέχρι σήμερα ωστόσο εκτός από ωφελήματα δημιουργήθηκαν και πολλοί κίνδυνοι στην πλοήγηση του διαδικτύου.
Αυτοί είναι:
• Ιδιωτική Ζωή: τα παιδιά μπορεί να εμπιστεύονται το Internet και να παρέχουν προσωπικές πληροφορίες χωρίς ενδοιασμούς.
• Ασφάλεια: όταν είναι online, τα παιδιά μπορεί να εκτίθενται σε ιούς (κακόβουλα προγράμματα που προκαλούν βλάβες σε υπολογιστικά συστήματα) και hackers (άνθρωποι που προσπαθούν να εισβάλουν σε υπολογιστικά συστήματα).
• Ανάρμοστο περιεχόμενο: τα παιδιά μπορεί να εκτεθούν σε υλικό που είναι ανάρμοστο και μπορεί να περιλαμβάνει πορνογραφία, διαφημιστικό υλικό, βία, εχθρότητα και εξτρεμιστικές ομάδες όπως και διακίνηση videos προσωπικών σχέσεων.
• Online απάτες: απάτες που πραγματοποιούνται online όπως γίνονται και στον πραγματικό κόσμο, μόνο που οι απατεώνες συνήθως δεν ενδιαφέρονται για την ηλικία του ατόμου που εξαπατούν - ενδιαφέρονται μόνο για αυτά που θα αποκομίσουν.
• Ψυχολογικά προβλήματα: τα παιδιά μπορούν να εθιστούν στο Internet και να αποκτήσουν προβλήματα όσο αφορά την κοινωνικότητά τους με άλλους ανθρώπους είτε στο σχολείο είτε στο σπίτι.
• Identity theft: κάποιο άλλο άτομο μπορεί να κλέψει την ταυτότητα ενός παιδιού και να εκτελέσει παράνομες online δραστηριότητες.
• Dialers: Απατεώνες που χρησιμοποιούν πρόγραμμα που εγκαθίσταται στον υπολογιστή μας εν άγνοια μας και μεταφέρουν τη σύνδεσή μας σε γραμμές υψηλής χρέωσης είτε χρησιμοποιούν τη γραμμή μας για κλήσεις στο εξωτερικό.
• Παιδική πορνογραφία
• Ρατσισμός
• Σατανισμός
• Τυχερά παιχνίδια-παράνομο στοίχημα
• Προσβολές και Εκμετάλλευση γενετήσιας αξιοπρέπειας

Επιμέλεια: Κλάρα Αγκόλλι

Εθισμός στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές

Είναι γνωστό πλέον ότι στις μέρες μας είμαστε κατά κάποιο τρόπο εξαρτημένοι από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Όλοι διαθέτουμε τουλάχιστον έναν υπολογιστή που πολλές φορές δεν μας αρκεί και τρέχουμε να αγοράσουμε έναν δεύτερο για να είμαστε πιο σίγουροι ότι ακολουθούμε το ρεύμα της εποχής. Σύμφωνα όμως
με έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί το μεγαλύτερο ποσοστό που ασχολείται τις περισσότερες ώρες με τον υπολογιστή είναι άτομα ηλικίας από 12-18 ετών! Πολλά από τα άτομα αυτής της ηλικίας ασχολούνται με παιχνίδια στον υπολογιστή, προτιμώντας να ασχολούνται με τους εικονικούς τους ήρωες παρά να αξιοποιήσουν το χρόνο τους με κάποια άλλη δραστηριότητα που χωρίς να το ξέρουν, μπορεί να τους ευχαριστεί ακόμα περισσότερο. Πολλοί έφηβοι παραμελούν τα μαθήματά τους για να παίξουν τα «ιερά» παιχνίδια, που πέρα από την ελάχιστη ψυχαγωγία που τους προσφέρουν δεν έχουν καμία άλλη χρησιμότητα.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός δεκατετράχρονου Βρετανού που κινδύνεψε παίζοντας στον υπολογιστή. Το αγόρι έπαιζε ήδη αρκετές ώρες με τον υπολογιστή όταν οι γονείς του φεύγοντας για έναν γάμο επισήμαναν στο αγόρι ότι έπαιζε ήδη πολλές ώρες και έπρεπε να κλείσει τον υπολογιστή. Το αγόρι όπως ήταν φυσικό τους παράκουσε, με αποτέλεσμα όταν οι γονείς του αγοριού γύρισαν στο σπίτι πίστευαν ότι το αγόρι διάβαζε για το σχολείο. Οι γονείς όταν ρώτησαν κάτι το αγόρι και αυτό δεν απάντησε πήγαν στο δωμάτιό του για να δουν τι είχε συμβεί και το αγόρι δεν απαντούσε. Όταν μπήκαν στο δωμάτιό του βρήκαν το αγόρι μπροστά στον υπολογιστή κοιτώντας την οθόνη και δεν αντέδρασε ούτε μετά το άγγιγμα της μητέρας του. Τότε οι γονείς μετέφεραν αμέσως το παιδί στο νοσοκομείο, όπου και διαπιστώθηκε ότι τι αγόρι ήταν τρομερά αφυδατωμένο και είχε υποθερμία.
Σίγουρα αυτό είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή και σίγουρα όχι προς μίμηση. Σύμφωνα με ειδικούς λοιπόν: δεν πρέπει να παίζουμε στον υπολογιστή όταν είμαστε κουρασμένοι, να κάνουμε πολλά διαλλείματα όταν παίζουμε πολλές ώρες με τον υπολογιστή και η απόσταση ανάμεσα σε εμάς και τη οθόνη του υπολογιστή μας να είναι τουλάχιστον 70cm. Όλοι έχουμε το δικαίωμα να ασχολούμαστε και να παίζουμε με τον υπολογιστή μας, αλλά όχι σε βάρος της υγείας μας!

Επιμέλεια: Μαριάντζελα Μακρή