Ένας αλλιώτικος Δεκέμβρης…

Διανύουμε τον τελευταίο μήνα του έτους 2009. Δεκέμβριος…Εποχή που συχνά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το πνεύμα των Χριστουγέννων, την για πολλούς εποχή της αγάπης(!) Ακριβώς πριν ένα χρόνο όμως, τα πράγματα φαινόταν και ήταν πολύ πιο διαφορετικά. Τα Χριστούγεννα φάνταζαν κάτι μακρινό. Όλοι ξέρουμε τι συνέβη. Η άδικη εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από έναν εν υπηρεσία ειδικό φρουρό, τάχα γιατί νόμισε ότι θα δεχόταν επίθεση. Ακολούθησε η νεανική εξέγερση, μία εξέγερση που αντικατόπτρισε χαρακτηριστικά τα αισθήματα και τις ανησυχίες μας. Οργή, αγανάκτηση, φόβος για το αύριο και μία ακατάπαυστη βούληση να χτίσουμε εμείς το δικό μας μέλλον και να ζήσουμε σε ένα κόσμο αληθινό και πιο ανθρώπινο. Μπορεί ο κόσμος να μην άλλαξε με τις πορείες μας, μπορεί τα ΜΜΕ να προσποιούνται ότι δε συνέβη απολύτως τίποτε, όμως για εμάς, όλα αυτά είχαν ένα ευρύτερο νόημα για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον κόσμο και τη θέση μας στην κοινωνία.
Για ποιο βαθύτερο νόημα όμως, αξίζει να μιλάμε, όταν οι αγώνες και τα οράματα των νέων αμαυρώνονται από άνανδρες πράξεις κάποιας ισχνής μειονότητας υποτιθέμενων «αγωνιστών»; Ο κόσμος δυστυχώς σιχάθηκε τους κοινωνικούς αγώνες γιατί τους έχει ταυτίσει με τα διάφορα φαινόμενα βίας. Οι γνωστοί-άγνωστοι έχουν πάντα την πρώτη θέση στα δελτία ειδήσεων, τα οποία τους παρουσιάζουν ως το σύγχρονο εφιάλτη της κοινωνίας, σπέρνοντας αβάσιμους φόβους και πανικό όταν γίνεται λόγος π.χ. για πορείες διαμαρτυρίας. Όλα όμως από κάπου πηγάζουν. Και αυτή η έξαρση βίας σίγουρα πηγάζει από τη σημερινή κατάσταση της κοινωνίας. Ανασφάλεια για το μέλλον, με την ανεργία να φτάνει στα ύψη, ένα τραγικό εκ-παιδευτικό σύστημα που αδυνατεί να παρέχει ανθρώπινη μόρφωση και πάνω από όλα, ολική αδιαφορία από τους πολιτικούς που αγωνιούν για το μέλλον της παράταξής τους παρά για τη μοίρα του τόπου. Οι νέοι πληγώνονται, απελπίζονται, αφήνουν τα οράματά τους για να ακολουθήσουν τον πιο συμβατικό δρόμο της σύγχρονης ρομποτικής ζωής, εξοργίζονται και κυρίως ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ. Αντιδρούν με όποιο τρόπο και όποιο μέσο μπορούν, ακόμη και με τη βία.
Η βία όμως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι γεννά ακρότητες και πότε δε φέρνει λύσεις. Αντίθετα, έτσι οι κοινωνικοί αγώνες χάνουν το νόημα τους, αφού κανένας από μας δεν επιθυμεί την εξάπλωση της βίας. Τα περσινά ακραία επεισόδια που σημειώθηκαν δεν εκφράζουν κανένα όραμα και κανέναν από τους ευσυνείδητους νέους που κατέβαιναν στους δρόμους με τους πιο αγνούς σκοπούς. Άλλωστε τι φταίει το περίπτερο ενός φτωχού μεροκαματιάρη, όταν το πρόβλημα έγκειται φυσικά αλλού; Μάλιστα είναι άξιο προβληματισμού αν αυτή η μερίδα των δήθεν αντιεξουσιαστών είχαν κάποια πολιτική συνείδηση, αφού τα πιστεύω του αναρχισμού κάθε άλλο παρά με τις πράξεις τους ταυτίζονται. Παρόλα αυτά, τα ΜΜΕ επιμένουν να συνδέουν κάθε αίτημα για κοινωνική αλλαγή με αυτά τα περιστατικά και να τους αποκαλούν γνωστούς-αγνώστους, αν και οι αρχές μάλλον ξέρουν περί τίνος πρόκειται.
Περνώντας σε μια άλλη πτυχή της έξαρσης της βίας, η τρομοκρατία, ένα χρόνο μετά τις εξεγέρσεις των νέων, φαίνεται να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Η επίθεση στο αστυνομικό τμήμα της Αγίας Παρασκευής στις 27/10, με τον παραλίγο θανάσιμο τραυματισμό έξι αστυνομικών αλλά και πολλά άλλα ανάλογα περιστατικά, είναι το λιγότερο, πράξεις καταδικαστέες και δεν εκφράζουν καμιά ιδεολογία, κανένα αίτημα για κοινωνική αλλαγή και κανέναν από μας τους νέους που θέλουμε να αλλάξουμε έστω και ελάχιστα τον κόσμο. Αντικατοπτρίζουν όμως τον κοινωνικό ξεπεσμό αλλά και την οργή που αναβλύζει από κάθε τάξη.
Έτσι, λοιπόν όπως και ο περσινός, έτσι και ο φετινός Δεκέμβρης προβληματίζει ιδιαίτερα εμάς τους νέους για το ποια είναι η θέση μας μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις και γενικότερα στην κοινωνία. Μπορείς να εκφράσεις όποια άποψη θέλεις, όπως κι εγώ, που παραθέτω τις δικές μου σκέψεις, αγαπητέ φίλε νέε. Μην αφήνεις το μέλλον σου στα χέρια των άλλων διότι αυτοί δε σου δίνουν καμία σημασία, αφού τα όνειρά σου δε μεταφράζονται σε χρήμα. Μην υποτάσσεσαι στη βούληση των μεγάλων, κυνήγησε τα όνειρά σου, αγωνίσου πάντα για το καλύτερο, ακόμη και για το ιδανικό (τίποτε δεν πάει χαμένο, όπως λέει και ένα παλιό γνωστό άσμα) μα ποτέ μην υποπέσεις στη βία, γιατί όταν την ασκείς στους άλλους, τότε βιαιοπραγείς πάνω στον ίδιο σου τον εαυτό. Και μην θεωρείς την παραμικρή αλλαγή του κόσμου κάτι ουτοπικό ή ανέφικτο. Η αλλαγή είναι στο χέρι σου, βρίσκεται μέσα σου, αρκεί να την επιδιώξεις...

Σύνταξη: Αντώνης Μαντής

CHRISTMAS

Χιόνι, κάρτες, κεριά, δώρα, στολισμένα δέντρα... Όλα αυτά οδηγούν το μυαλό όλων μας χωρίς αμφιβολίες και περιστροφές στα Χριστούγεννα. Σκεφτήκατε όμως ποτέ τι σχέση έχουν τα κεριά με τα Χριστούγεννα και γιατί κάθε χρόνο στολίζουμε ένα δέντρο και ευχόμαστε να χιονίσει; Στην Βίβλο δεν γίνεται καμία αναφορά ότι υπήρχε χιόνι την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός και όμως, κάθε χρόνο η ελπίδα πως θα ζήσουμε "λευκά Χριστούγεννα" επανέρχεται! Από που μας ήρθε τελοσπάντων αυτή η τρελή ιδέα πως τα Χριστούγεννα πρέπει να είναι λευκά για να είναι τέλεια; (Γιατί όχι πράσινα; Ή μπλε;). Το πιο πιθανό είναι η ιδέα αυτή να μεταδόθηκε γύρω στο 1843 όταν ο Άγγλος συγγραφέας Τσαρλς Ντίκενς έγραψε την ίσως πιο διάσημη χριστουγεννιάτικη ιστορία για ένα πάμπλουτο, μα πολύ τσιγκούνη επιχειρηματία και εχθρό των Χριστουγέννων, τον Εμπενίζερ Σκρουτζ. Την παραμονή των Χριστουγέννων επισκέπτονται τον Σκρουτζ τρία πνεύματα, το πνεύμα των περασμένων, το πνεύμα των παρόντων και αυτό των μελλοντικών Χριστουγέννων. Τα πνεύματα του δείχνουν πως το να έχει φίλους είναι πολύ σημαντικότερο από το να αποκτήσει όλο και περισσότερα χρήματα. Μετά από αυτή την επίσκεψη ο Σκρουτζ αλλάζει εντελώς και δωρίζει πολλά χρήματα και δώρα σε γνωστούς και αγνώστους! Την εποχή που έγραψε ο Ντίκενς την ιστορία του επικρατούσε στην Αγγλία ένας παγετώνας, η Αγγλία ήταν λοιπόν για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα καταχιονισμένη, όπως και το σενάριο του Ντίκενς! Όταν λοιπόν οι άνθρωποι στα επόμενα χρόνια διηγούνταν αυτή την ιστορία, είχαν πάντα στο μυαλό ότι συνέβηκε τα Χριστούγεννα και μάλιστα σε κατάλευκο τοπίο, γι' αυτό ίσως να επικράτησε η άποψη πως το χιόνι είναι απαραίτητο για ωραία Χριστούγεννα. Οι χιονάνθρωποι στις χριστουγεννιάτικες κάρτες... είναι απλώς το αποδεικτικό στοιχείο πως θέλουμε τα Χριστούγεννα να είναι λευκά! Οι εικόνες και τα μοτίβα στις κάρτες, πολλά και διάφορα! Αρχικά διακοσμούσαν τις κάρτες κυρίως η γέννηση του Χριστού αλλά και διάφορα χιονισμένα τοπία, αργότερα γύρω στο 1910-1920 άρχισαν οι κάρτες να αποκτούν κορδέλες και άλλα στολίδια. Σήμερα μπορεί κανείς να βρει κάρτες με την εικόνα της γέννησης του Χριστού, με ευχές σε όλες τις γλώσσες, ακόμη και με ανέκδοτα! Ευχές! Το αναπόσπαστο μέρος της κάθε κάρτας! Πιο κάτω θα βρείτε την πιο χαρακτηριστική χριστουγεννιάτικη ευχή κάποιων χωρών και γλωσσών.
Ισπανικά: Feliz Navidad
Ρώσικα: ’S Rozhdestvom khristovym
Ιαπωνικά: Meri Kurisumasu
Γαλλικά: Joyeux Noel
Γερμανικά: Frohes Weihnachtsfest
Τσέχικα: Prejeme Vam Vesele Vanoce
Πορτογαλικά: Feliz Natal
Ινδικά: Shub Naya Baras
Το στόλισμα ενός δέντρου είναι ένα ακόμη από τα μυστήρια των Χριστουγέννων. Από που λέτε να ξεφύτρωσε; Οι παγανιστές (φυσιολάτρες, είχαν σαν θρησκεία την λατρεία προς τη μητέρα φύση) στην Ευρώπη χρησιμοποιούσαν πάντοτε κατά τους χειμερινούς μήνες σαν διακόσμηση στα σπίτια τους κλαδιά από δέντρα για να τους θυμίζουν την άνοιξη που πρόκειται να έρθει. Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν κλαδιά για διακόσμηση των ναών τους κατά την γιορτή "Σατουρνάλια" και οι Χριστιανοί σαν σημάδι της αιώνιας ζωής με το Θεό. Το πιο πιθανό είναι το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο να υπήρξε στην Γερμανία, πριν περίπου 1000 χρόνια. Ένας Άγγλος ιερέας επισκέφτηκε μια παγανιστική φυλή στην Γερμανία για να κηρύξει τον Χριστιανισμό, κι όταν είδε πως ετοιμάζονταν να θυσιάσουν ένα μικρό αγόρι σαν δείγμα λατρείας σε μια βαλανιδιά, ξερίζωσε από θυμό το ιερό δέντρο. Εκεί που ξερίζωσε την βαλανιδιά φύτρωσε ένα έλατο, πράγμα που ο ιερέας εξέλαβε σαν σημάδι της Χριστιανικής πίστης και οι ακόλουθοι του το στόλισαν με κεριά για να μπορεί να κηρύσσει στους παγανιστές και την νύχτα! Μια άλλη εκδοχή είναι πως τα χριστουγεννιάτικα δέντρα ξεκίνησαν σαν τα δέντρα που παρίσταναν τον κήπο της Εδέμ στα θέατρα που γίνονταν κατά τον Μεσαίωνα για να μαθαίνουν τις ιστορίες της Βίβλου οι αγράμματοι. Ο μύθος για το πώς ξεκίνησαν οι άνθρωποι να βάζουν τα δέντρα στα σπίτια τους προέρχεται από την Γερμανία. Σύμφωνα με αυτόν μια οικογένεια δέχτηκε τη παραμονή των Χριστουγέννων ένα μικρό ταλαιπωρημένο αγόρι στο σπίτι της και το επόμενο πρωί το αγόρι είχε μεταμορφωθεί στον μικρό Χριστό ο οποίος πρόσφερε στην οικογένεια σαν δώρο ένα κλαδί έλατου. Τώρα, αν ψέματα ή αλήθεια... άγνωστο! Αρχικά τα έλατα διακοσμούνταν με ειδικά χριστουγεννιάτικα μπισκότα και κεριά που συμβόλιζαν τα αστέρια. Επειδή όμως τα κεριά ήταν πολύ επικίνδυνα, ο Αμερικάνος Μόρις εφηύρε το 1895 τα ηλεκτρικά φωτάκια που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα. Εκτός από έλατα χρησιμοποιούνται σε διάφορες χώρες και άλλα δέντρα, όπως για παράδειγμα τα δέντρα μπανάνας και μάνγκο στην Ινδία!
Φτάσαμε στο τελευταίο και ίσως πιο κρίσιμο σημείο των Χριστουγέννων: τα δώρα!Τα Χριστούγεννα είναι για τους Χριστιανούς το μεγάλο δώρο που έκανε ο Θεός στην ανθρωπότητα. Έτσι και σήμερα, οι άνθρωποι κάνουν δώρα στα αγαπητά τους πρόσωπα σαν σύμβολο αγάπης.

Σύνταξη: Χριστίνα Κυροδήμου

Σχολείο… κρατουμένων!

Ο κ. Χρήστος Γαληρόπουλος, καθηγητής φιλόλογος, βίωσε μια ξεχωριστή εμπειρία την περσινή σχολική χρονιά. Με δική του θέληση και πρωτοβουλία, συμμετείχε στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα και δίδαξε στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των φυλακών Δομοκού. Η Νεανική Ματιά συζητά μαζί του για αυτό το ασυνήθιστο «σχολείο μέσα στη φυλακή» και για τη χαρά που προσφέρει η μόρφωση, ακόμη και σε αυτούς που κάποτε γύρισαν την πλάτη τους στην κοινωνία…

- Πόσο καιρό διδάσκατε στις φυλακές;
- Για ένα χρόνο.
- Τι ακριβώς διδάσκατε στους κρατουμένους και πόσες ώρες εβδομαδιαία;
- Το μάθημα που παρέδιδα λέγεται Γλωσσικός Γραμματισμός. Ουσιαστικά είναι νεοελληνική γλώσσα. Διδασκόταν 9 ώρες την εβδομάδα. Ήταν ωστόσο αυτό που λέμε αμφίδρομο μάθημα, πολύ διαφορετικό από την καθ’ έδρας παράδοση της τυπικής εκπαίδευσης, με σύγχρονες μεθόδους και σκοπό είχε τη συζήτηση. Συνδύαζε μάλιστα καθηγητές πολλών ειδικοτήτων, π.χ. φυσικοί, φιλόλογοι και όλοι μαζί συζητούσαμε για κάποια θέματα.
- Οι κρατούμενοι πώς αντιδρούσαν σ’ αυτό; Τους άρεσε ή τους άφηνε αδιάφορους; Συμμετείχαν;
- Στην αρχή ήταν κάπως διστακτικοί, ειδικά αυτοί που δεν είχαν μπει ξανά σε τέτοιο πρόγραμμα, όμως σταδιακά άρχισε να τους προκαλεί το ενδιαφέρον και μάλιστα συμμετείχαν πάρα πολύ. Για κάποιον που είναι κλεισμένος σε ένα κελί, το μάθημα ήταν ένα παράθυρο στον έξω κόσμο. Ήταν πολύ σημαντικό να έρχονται σε επαφή με τους «απ’ έξω» και με τη γνώση, γι’ αυτό και έδειχναν απόλυτο ΣΕΒΑΣΜΟ!
- Εσείς σαν καθηγητής, πώς τους αντιμετωπίζατε;
- Πρώτον, εγώ δε γνώριζα από αυτούς που είχα απέναντί μου, για ποιο λόγο βρίσκονταν ο καθένας στη φυλακή. Μπορεί κάποιοι να ήταν φονιάδες και εγκληματίες όμως δε γνώριζα τίποτε για αυτούς και τους έβλεπα απλά σα μαθητές. Και αυτοί με αντιμετώπιζαν κανονικά σαν καθηγητή. Αν ήξερα τις ποινές του καθενός, δε θα τους αντιμετώπιζα ισότιμα και συνεπώς, ούτε αυτοί θα με έβλεπαν σαν καθηγητή. Βέβαια, στην αρχή φοβόμουν λίγο, όμως αποφάσισα να τους δείξω εμπιστοσύνη έτσι ώστε να υπάρξει αυτή η «χημεία» για να γίνει μάθημα. Διότι οι έγκλειστοι δεν είναι τέρατα, όπως κάποιοι πιστεύουν, είναι άνθρωποι δικοί μας και αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία στη γνώση και στη ζωή!
- Υπήρξε κάποιο ιδιαίτερο κίνητρο; Τι σας ώθησε σε αυτή την απόφαση να διδάξετε στις φυλακές;
- Κοίταξε, εγώ γενικά ασχολούμαι με τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες από το 2004. Έχω αυτό το «μικρόβιο», διδάσκω δηλαδή και σε μετανάστες. Οπότε είδα αυτό σα μια ευκαιρία να βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη τη γνώση. Και πραγματικά είναι μεγάλη χαρά για το δάσκαλο να προσφέρει τις γνώσεις του. Ένας δάσκαλος που δε διδάσκει σωστά είναι σαν τον ψαρά που δεν πιάνει ψάρια. Και αυτοί οι άνθρωποι μπορεί, όταν βγουν στην κοινωνία, να πάρουν με τις γνώσεις τους κάποιο απολυτήριο, να βρουν μια δουλειά και γίνουν ξανά χρήσιμοι. Αυτή η βοήθεια που προσφέρω ήταν το δέλεαρ που με ώθησε σε κάτι τέτοιο.
- Πιστεύετε δηλαδή ότι ο δάσκαλος-καθηγητής είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα;
- Είναι καθαρά λειτούργημα. Ο μαθητής πολλές φορές βλέπει το δάσκαλο σαν πρότυπο. Πιστεύω πως όποιος θέλει πραγματικά να διδάξει δεν το κάνει για κανέναν μισθό. Εξάλλου, σημασία δεν έχει το πόσα γράμματα ξέρει κάποιος αλλά το πώς μπορεί να τα μεταδώσει στους γύρω του.
- Θέλετε να διδάξετε ξανά στους κρατουμένους;
- Φυσικά! Απλά περιμένω την έναρξη των διαδικασιών οι οποίες καθυστέρησαν λόγω εκλογών, και ελπίζω και επιθυμώ να συνεχίσω.
- Σας επηρέασε καθόλου αυτή η εμπειρία και αν ναι, πώς;
- Ναι, με έχει αλλάξει πιστεύω προς το καλύτερο. Τώρα πια έχω αναθεωρήσει κάποιες απόψεις και βλέπω γενικά τους ανθρώπους πολύ διαφορετικά. Εξάλλου, όταν προσπαθείς και καταφέρνεις να δημιουργήσεις μια ενιαία ομάδα από Έλληνες, Αθίγγανους, Αλβανούς και άλλους είναι φυσικό να ξεχνάς τέτοιου είδους διαχωρισμούς.
- Μιλώντας γενικότερα για τη μόρφωση, θεωρείτε ότι το ελληνικό κράτος προσφέρει ουσιαστική παιδεία στους σημερινούς νέους;
- Καταρχάς, να τονίσω πως το κράτος είμαστε εμείς! Εμείς κρατάμε τις τύχες στα χέρια μας, οπότε μπορεί να ευθύνεται και η πολιτεία, φταίμε όμως και εμείς. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν είναι και από τα καλύτερα ούτε και από τα χειρότερα, όμως πρέπει πρώτα, κατά τη γνώμη μου, να αναθεωρήσουμε τι ζητάμε από το σημερινό σχολειό και πού στοχεύουμε. Γιατί, είναι πραγματικά επικίνδυνο να θεωρούμε για παράδειγμα το φροντιστήριο πιο απαραίτητο από το σχολείο.
- Κάποιο σχόλιο ή άποψη για τη «Νεανική Ματιά»;
- Πραγματικά, έχω μείνει έκπληκτος! Τα άρθρα είναι όλα εύστοχα και επίκαιρα και χωρίς καμία υπερβολή ή υποκειμενικότητα, τη θεωρώ καλύτερη από άλλα καθημερινά ή εβδομαδιαία έντυπα της περιοχής μας. Συνεχίστε ακάθεκτοι και με αμείωτο το ενδιαφέρον σας για δραστηριότητες. Συγχαρητήρια σε όλη τη συντακτική ομάδα!
- Σας ευχαριστώ πολύ για την ενδιαφέρουσα συζήτησή μας!
- Εγώ σας ευχαριστώ. Είστε πραγματικοί μικροί δημοσιογράφοι.


Επιμέλεια συνέντευξης: Αντώνης Μαντής

ΛΑΜΙΑ: ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ;

Η Λαμία είναι μια ιδιαίτερη πόλη. Όμως χωρίς το σεβασμό και το ενδιαφέρον των πολιτών της δεν μπορεί να αναδείξει την ομορφιά της. Κι αυτό είναι ένα από τα σημερινά-και ίσως το μεγαλύτερο- πρόβλημα: η έλλειψη σεβασμού των κατοίκων της απέναντι στην πόλη την ίδια αλλά και στους συμπολίτες τους.
Υπάρχουν πολλά θέματα στα οποία λείπει ο σεβασμός. Ένα από αυτά είναι το θέμα των σκουπιδιών. Γιατί να βρίσκονται τα σκουπίδια έξω και γύρω από τους κάδους και όχι μέσα σε αυτούς, ταλαιπωρώντας έτσι τους εργάτες του Δήμου, αλλά δημιουργώντας και εστία μόλυνσης; Εισιτήρια μέσων μαζικής μεταφοράς, πακέτα τσιγάρων, κάθε είδους συσκευασίες, πετιούνται συχνά εκτός των κάδων. Μισοάδεια ποτηράκια του καφέ και πλαστικά μπουκάλια ή τενεκεδάκια αναψυκτικών εκσφενδονίζονται από τα παράθυρα αυτοκινήτων και συχνά σακούλες σκουπιδιών πετιούνται από τα μπαλκόνια πολυκατοικιών(!). Απλές κινήσεις, όπως το πέταγμα άχρηστων πραγμάτων σε κάδους σκουπιδιών, που θα έπρεπε να εκτελούνται αντανακλαστικά, σχεδόν μηχανικά, αγνοούνται παντελώς.
Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι το κυκλοφοριακό. Θέσεις πάρκινγκ, οι οποίες χρησιμεύουν για φόρτωση ή εκφόρτωση από τους εμπόρους, καταλαμβάνονται από ιδιώτες. Αυτοκίνητα και μηχανάκια περνούν ανενόχλητα μέσα από πεζόδρομους, ακόμη και πλατείες, παρκάρουν πάνω σε πεζοδρόμια ή πιάνουν δύο θέσεις πάρκινγκ, επιβαρύνοντας την υπάρχουσα κατάσταση. Χρειάζεται πράγματι ένα αυτοκίνητο πολλών κυβικών για μετακινήσεις μέσα στην πόλη; Καταλαμβάνει περισσότερο χώρο πάρκινγκ, και επιβαρύνει πιο πολύ την κίνηση, για να μην αναφέρουμε την ηχορύπανση και την εκπομπή καυσαερίων που προκαλεί.
Συν τοις άλλοις, η Λαμία είναι μια πόλη με πολλές ανηφόρες. Είναι δύσκολο για τους πολίτες της να κυκλοφορήσουν με άνεση, πόσo μάλλον για τους ανθρώπους με προβλήματα. Και εδώ μπαίνει το πρόβλημα των υποδομών. Δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική υποδομή για ανθρώπους με αναπηρία. Σπασμένα πλακάκια στα πεζοδρόμια που με την πρώτη βροχή μετατρέπονται σε κρυφές και συχνά επικίνδυνες παγίδες για τους πεζούς. Παρτέρια εγκαταλελειμμένα, τα οποία μετατρέπονται σε τασάκια για αποτσίγαρα. Αφίσες και διαφημιστικά που ξεχάστηκαν να μαζευτούν. Πάμπολλες καφετέριες που χρησιμοποιούν το μεγαλύτερο μέρος των πεζοδρομίων και των πεζοδρόμων. Σε ορισμένες περιπτώσεις η χρήση του πεζοδρομίου είναι αδύνατη, καθώς τα τραπεζάκια “απαγορεύουν “ τη διέλευση.
Δέντρα στην άκρη του δρόμου “σκοντάφτουν” πάνω στην κακοήθεια μερικών που όχι μόνο δεν τα φροντίζουν, αλλά ξεσπούν την οργή τους (;) τη μαγκιά τους(;) πάνω τους σπάζοντάς τα.
Αδιαφορία, απαξίωση , απερισκεψία, έλλειψη αγωγής, παιδείας και μέριμνας για καλύτερη ποιότητα ζωής; Σαν να είναι η πόλη ένα ξένο σώμα που εισέβαλε στη ζωή μας και μας ενοχλεί. Σχεδόν κανείς δε δραστηριοποιείται, για θέματα που αφορούν τον ίδιο του τον εαυτό. Είτε επιρρίπτουν την ευθύνη σε κάποιον άλλο, είτε περιμένουν κινητοποιήσεις από άλλους, θεωρώντας ότι το πρόβλημα θα λυθεί από τρίτους. Χρειάζονται δραστικά μέτρα, όχι μόνο από το Δήμο, ο οποίος προσπαθεί να λύσει όποια προβλήματα μπορεί, αλλά και από τους ίδιους τους πολίτες. Η ευθύνη για την πόλη που ζούμε επιφορτίζει όλους μας. Καλύτερα να μη ρωτάμε τι κάνουν οι άλλοι για μας, παρά τι κάνουμε εμείς για αυτούς.
Ας το θεωρήσουμε ως μια πολιτιστική πρόκληση και ας σεβαστούμε το δικαίωμα του καθενός από μας να χαίρεται μια καθαρή και νοικοκυρεμένη πόλη.




ΥΓ: Θα ήταν άδικο να μην αναφερθούν οι όποιες φιλότιμες προσπάθειες έχουν γίνει για τον εξωραϊσμό και την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης στην πόλη μας, όμως το παρόν άρθρο σκοπό έχει να προβληματίσει και να βελτιώσει την υφιστάμενη κατάσταση.

Σύνταξη: Καρπέτας Νίκος

«ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ "ΤΕΛΟΣ" ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΩΝ ΜΑΡΜΑΡΩΝ»

Δυναμισμός και επιμονή!

Αυτές ήταν οι δυο λέξεις που είχαμε στο μυαλό μας όταν ξεκινήσαμε το πρόγραμμα μας. Η πολιτιστική ομάδα του 2ου Λυκείου Λαμίας και συγκεκριμένα η τάξη Β1 δεν παραδίδει εύκολα τα όπλα της και συνεχίζει αυτό που ξεκίνησε ως μια απλή ιδέα και έπειτα σε κάτι περισσότερο από λόγια. Αναφερόμαστε φυσικά στο πρόγραμμα «Ελευθερώστε το πνεύμα μας (Release our Spirit)» που αποσκοπεί στην επανένωση των μαρμάρων του Παρθενώνα .
Εμείς είμαστε ακόμα τα παιδιά της διπλανής αίθουσας που ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες καταφέραμε τόσο πολλά σε τόσο λίγο διάστημα. Το πρόγραμμά μας φέτος είναι πολλά υποσχόμενο με περισσότερες ενέργειες αυτή τη φορά.
Πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί επιλέξαμε αυτό το θέμα εξαρχής. Τα μάρμαρα του Παρθενώνα και όχι «Ελγίνεια» όπως ονομάζονται από μερικούς, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής κληρονομιάς όλων μας. Έχετε ποτέ αναρωτηθεί πότε θα έρθει η μέρα όπου θα τα ξανά βαφτίσουμε Ελληνικά; Πότε θα σταματήσει αυτή η άδικη εξορία από τον τόπο τους; Πότε θα γυρίσουν και θα τοποθετηθούνε στη θέση που τους αναλογεί; Πότε θα αγκαλιάσουν τον Παρθενώνα με λαχτάρα παιδιού που το χωρίσανε από τη μάνα του;
Εμείς καθίσαμε και τα σκεφτήκαμε όλα αυτά και καταλήξαμε σε ένα μόνο συμπέρασμα: Τα μάρμαρα θα επιστρέψουν όχι μόνο με τα ευχολόγια μας αλλά με την δράση μας. Όταν όμως ο Έλληνας ενηλικιωθεί πραγματικά και ωριμάσει τότε μόνο θα κατανοήσει τι έχασε από τον τόπο του. Έπρεπε να ξενιτευτούνε για να καταλάβουμε την αξία τους, τη σημαντική τους σημασία για την πολιτιστική αλλά και την εθνική μας κληρονομιά.
Όταν η συνείδηση μας αφυπνιστεί από τον βαθύ λήθαργο που έχει πέσει, όταν κατανοήσουμε βαθιά αυτή τη σημαντική αξία τους στην ψυχή και την καρδιά μας και τη μετατρέψουμε σε δράση, σε κραυγή, σε φωνή γεμάτη πάθος τότε τα μάρμαρα θα πάρουν εισιτήριο επιστροφής και θα στέκουν αγέρωχα στο δυνατό τους σημείο θυμίζοντας μας γιατί πραγματικά μας ανήκουν.
Φέτος συνεχίζουμε με ακόμη πιο μεγάλη επιμονή την προσπάθεια μας διότι έχουμε έναν λόγο παραπάνω να συνεχίσουμε τον αγώνα μας και αυτός δεν είναι άλλος από το νέο μουσείο της Αθήνας που εγκαινιάστηκε στις 20 Ιουνίου 2009.
Εκ μέρους όλων την μαθητών της ομάδας θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους τους ανθρώπους που μας στήριξαν σε αυτόν τον αγώνα και προπάντων τις καθηγήτριες :κα Κραββαρίτου Ελένη και την κα Βαμβακίδου Ερμιόνη .
Αν πραγματικά ενδιαφέρεστε για το πρόγραμμά μας μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας: www.releasethespirit.blogspot.com, και να μάθετε περισσότερα για εμάς και τις ενέργειες που κάναμε την περίοδο 2008-2009. Δεν θα αποκαλύψουμε ακόμα τίποτα για όσα σχεδιάζουμε να κάνουμε στο άμεσο μέλλον αλλά να είστε σίγουροι ότι δεν θα μείνουμε άπραγοι.
Ας βγούμε λοιπόν από τη δική μας μοναξιά, ας αναλάβουμε δράση, γιατί μόνο έτσι θα πάψει να υπάρχει η μοναξιά των μαρμάρων στον ανήλιαγο χώρο του Βρετανικού Μουσείου. Μόνο με τη συλλογική δράση θα αντικρίσουν επιτέλους τα μάρμαρα τον Παρθενώνα, τον αττικό ουρανό και θα επιστρέψουν οριστικά στη γενέθλια γη.


Σύνταξη: Δημητρίου Μαρίλια-Αγκόλλι Κλάρα
μέλη της πολιτιστικής ομάδας του 2ου Λυκείου Λαμίας, Β' τάξη

Ιστορίες λογοκρισίας

Μπορεί η νέα ταινία του Λαρς φον Τριερ «Antichrist» να λογοκριθεί αυστηρά προτού βγει στις αίθουσες, δεν είναι όμως το μοναδικό θύμα της «κοπτοραπτικής» τέχνης της λογοκρισίας.
Η πρώτη επίσημα λογοκριμένη ταινία είναι το φιλμ «Η γέννηση ενός έθνους» (1915) του D.W. Griffith, που απαγορεύτηκε σε πολλές πόλεις της Αμερικής γιατί θεωρήθηκε ρατσιστική και ο ίδιος ο πρόεδρος των Η.Π.Α, W. Wilson, την περιέγραψε με την φράση «Είναι σαν να γράφεις την ιστορία με κεραυνό».
Το πρώτο σύστημα λογοκρισίας ήταν ο λεγόμενος «κώδικας Χέιζ». Η πρώτη ταινία που λογοκρίθηκε με αυτό το σύστημα ήταν η «Τρέλες Γυναικών» (1922) του Erich von Stroheim. Πρόκειται για μια περίπτωση εκτενέστατης λογοκρισίας, αφού το υλικό που αφαιρέθηκε ήταν διάρκειας τεσσάρων ωρών. Τρία χρόνια αργότερα, κυκλοφόρησε το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» (1925) του S. M. Eisenstein, που θεωρήθηκε κομμουνιστική προπαγάνδα και ως αποτέλεσμα απαγορεύτηκε σε όλες τις πολιτείες των Η.Π.Α. Ο Todd Browning, γύρισε το 1932 την ταινία «Freaks», η οποία επικρίθηκε αυστηρότατα διότι ο σκηνοθέτης είχε προσλάβει αληθινά «φρικιά» για να ερμηνεύσουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Από τα νύχια των λογοκριτών δεν γλίτωσε ούτε ο Ντίσνεϊ! Μπορεί να ακούγεται σαν κακό αστείο, αλλά η ταινία «Η Χιονάτη και οι 7 νάνοι» (1937) έπεσε θύμα του «ψαλιδιού». Η σκηνή όπου η ηρωίδα τρέχει μέσα στο τρομακτικό δάσος κόπηκε, γιατί θεωρήθηκε πολύ τρομακτική για τα παιδιά.
Στη Ρωσία, υπό καθεστώς Στάλιν, ο Eisenstein γύρισε το δεύτερο μέρος της διλογίας «Ιβάν ο Τρομερός» (1944). Ο Στάλιν απαγόρευσε αμέσως την ταινία γιατί τη θεώρησε ως κριτική στον δικό του δεσποτισμό. Η ταινία «Το αλάτι της γης» (1953) απαγορεύτηκε στις Η.Π.Α. επειδή θεωρήθηκε κομμουνιστική προπαγάνδα. Εκείνη την εποχή πολλοί ηθοποιοί και σκηνοθέτες είχαν μπει στη λεγόμενη «Μαύρη Λίστα», θεωρούνταν δηλαδή δάκτυλοι των κομμουνιστών.
Το 1966 ο κωδικός Χέιζ πέρασε στην ιστορία και το νέο σύστημα λογοκρισίας ήταν ηλικιακό. Τρία χρόνια αργότερα, η ταινία «Midnight Cowboy» (1969) του J. Schlesinger, που είχε χαρακτηριστεί αυστηρώς ακατάλληλη, κέρδισε το Oscar καλύτερης ταινίας. Επίσης, «Ο Εξορκιστής» (1973) του W. Friedkin είχε μεν χαρακτηριστεί ακατάλληλος, βραβεύτηκε όμως με Oscar σεναρίου και ήχου.
Η δεκαετία του '70 γέννησε μερικές από τις πιο «μισητές» ταινίες, αρχής γενομένης με τα «Αδέσποτα Σκυλιά» του Peckinpah, ταινία που στο Ηνωμένο Βασίλειο απαγορεύτηκε για 30 χρόνια! Το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» (1971) του Kubrick απαγορεύτηκε στην Αγγλία από τον ίδιο τον σκηνοθέτη επειδή διαπράχτηκαν εγκληματικές πράξεις προς μίμηση σκηνών της ταινίας. Το slasher αριστούργημα του Hooper, «The Texas Chainsaw Massacre» (1974), παρά την εισαγωγή της αυθεντικής κόπιας στο μουσείο μοντέρνας τέχνης, απαγορεύτηκε σε Βρετανία και Γερμανία επειδή σόκαρε τους θεατές. Η διαβόητη ταινία «Καλιγούλας» (1979) απαγορεύτηκε παγκοσμίως. Το περιοδικό Variety την χαρακτήρισε ως «ηθικό ολοκαύτωμα». Την ίδια χρονιά, η ταινία «Life of Brian» των Monty Python απαγορεύτηκε σε 35(!) χώρες διότι θεωρήθηκε βλάσφημη προς τον χριστιανισμό. Παρόμοια τύχη είχε και η ταινία του Scorsese «Τελευταίος Πειρασμός» (1998).
Η πιο μισητή ταινία που γυρίστηκε ποτέ: Το αριστούργημα του Pasolini «Σαλό» (1975), το οποίο βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Μαρκησίου ντε Σαντ. Η Καθολική Εκκλησία έσπευσε να αφορίσει τον σκηνοθέτη και την ταινία, ενώ ίδιος δολοφονήθηκε λίγους μήνες μετά υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Η λογοκρισία εξυπηρετεί την ανάγκη των ανώτερων αρχών να ελέγχουν τη μάζα και αυτός είναι ο βασικός λόγος στον οποίο οφείλει τόσο την ύπαρξή της όσο και την επιβίωσή της. Ωστόσο, παραφράζοντας το γνωστό απόφθεγμα του Wilde, καλό θα ήταν να θυμόμαστε πως «οι ταινίες που ο κόσμος αποκαλεί ανήθικες είναι αυτές που δείχνουν στον κόσμο τη δική του αισχρότητα».

Σύνταξη: Παναγιώτα Αργυρίου

16άρηδες οι πιο σκληρά εργαζόμενοι Έλληνες!

Εργάζεται ογδόντα ώρες την εβδομάδα, πληρώνει αντί να τον πληρώνουν και είναι μόνο 16 χρόνων. Όπως προκύπτει από έρευνες, ο πιο σκληρά εργαζόμενος Έλληνας είναι ο μαθητής και μάλιστα της Β' Λυκείου. Κι όμως έχει συγκριτικά λιγότερες ώρες σχολείου από την πλειονότητα των Ευρωπαίων συνομηλίκων του (αλλά στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα φροντιστηριακά μαθήματα εντάσσονται στο σχολικό πρόγραμμα).
Σύμφωνα με στοιχεία του Δικτύου Πληροφόρησης για την Εκπαίδευση στην Ευρώπη (Eurodice), οι Έλληνες έφηβοι περνούν 788 ώρες τον χρόνο στο Λύκειο ενώ ο μέσος όρος στις χώρες. της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 865 ώρες. Εκτός από τις 32 ώρες την εβδομάδα που είναι το σχολικό πρόγραμμα για το Λύκειο στη χώρα μας, οι μαθητές επιβαρύνονται με 25-28 ώρες επιπλέον παρακολούθησης στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών και ελληνικών μαθημάτων. Συνεπώς δεν είναι παράξενο ότι οχτώ στους δέκα μαθητές της Β' Λυκείου δηλώνουν ότι δεν έχουν καθόλου ελεύθερο χρόνο. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι εξωσχολικές δραστηριότητες ξεκινούν ήδη από την Α' Δημοτικού ενώ στην Γ τάξη το 60% των μικρών μαθητών κάνει τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα. Το ποσοστό αυξάνεται από τάξη σε τάξη ενώ σταδιακά προστίθεται ο χορός και η μουσική. Ήδη από το Γυμνάσιο αλλά κυρίως στο Λύκειο το πρόγραμμα των νέων έχει φορτωθεί και με 15-20 ώρες φροντιστηριακών μαθημάτων (συμπληρωματικών προς τη σχολική ύλη). Όλα όσα θα έπρεπε να γίνονται στο σχολείο οι νέοι τα κάνουν στα φροντιστήρια. Τείνουν έτσι να θεωρούν το σχολείο ασήμαντο και κάποιες φόρες να το μισούν.
Στα 15 τα παιδιά δεν έχουν χρόνο να είναι πια παιδιά. Τα ανταγωνιστικά πρότυπα έχουν κάνει τους νέους να χάσουν την εφηβεία τους, δημιουργώντας μια νευρωσική παθολογική κατάσταση όπου το υπερφορτωμένο πρόγραμμα θεωρείται κάτι φυσιολογικό. Οι γονείς επιζητούν από τα παιδιά τους τη πρωτιά που φυσικά δεν είναι πάντα εφικτή, η απογοήτευση από μία ενδεχόμενη αποτυχία παίρνει διαστάσεις απόρριψης. Ο νέος που ζει με αυτούς τους ρυθμούς είναι ο αυριανός ενήλικος που σίγουρα θα χρειαστεί ψυχολογική υποστήριξη. Η έντονη ανταγωνιστικότητα που αναπτύσσεται κάνει τους νέους εχθρικούς, μειώνοντας έτσι την κοινωνική επαφή. Το πτυχίο, οι ξένες γλώσσες και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές μπορεί να είναι εφόδια απαραίτητα στην αγορά εργασίας αλλά, αυτά δεν αρκούν για την επαγγελματική επιτυχία. Ο νέος εργαζόμενος πρέπει να συνεργάζεται να είναι κοινωνικός και να έχει αυτοπεποίθηση.
Η πίεση χρόνου ξεκινά ήδη από την Α' τάξη του Δημοτικού. Περίπου ένας στους τέσσερις 6χρονους μαθητές διαβάζει τρεις ή και περισσότερες ώρες την ημέρα.
"Αν θες να μπεις στο Πανεπιστήμιο, δεν γίνεται να κάθεσαι", λένε χαρακτηριστικά μαθητές της Α' τάξης εξηγώντας γιατί είναι φορτωμένο το πρόγραμμα των παιδιών τόσο στην Α' τάξη αλλά κυρίως στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Οι μαθητές, παρ' όλο που αφιερώνουν αρκετό από τον χρόνο τους για φροντιστήρια ξένων γλωσσών και άλλες δραστηριότητες, φαίνεται ότι έχουν συνηθίσει σε αυτούς τους ρυθμούς και είναι προετοιμασμένοι για το περισσότερο φορτωμένο πρόγραμμα στις επόμενες τάξεις του Λυκείου. Πολλοί είναι και οι μαθητές οι όποιοι εξ αίτιας του υπερφορτωμένου προγράμματος δεν προλαβαίνουν να δουν τους γονείς τους.
Άραγε ποιος είναι ο στόχος της παιδείας σήμερα, να εκπαιδεύσει η να μας παιδεύσει;

Επιμέλεια: Βασίλης Παπαπάνος