Η εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα υπό την παρακολούθηση του συναδέλφου του Βασίλη Σαραλιώτη ήταν «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» αφού επέφερε θύελλα αντιδράσεων στην ελληνική κοινωνία.
Χιλιάδες νέοι σε ολόκληρη την Ελλάδα κατέβηκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι όχι μόνο για τον άδικο χαμό του δεκαπεντάχρονου, αλλά για την ίδια την κρατική εξουσία. O θάνατος του μαθητή δεν ήταν η αιτία, ήταν η αφορμή. Η αιτία ήταν όλη αυτή η συσσωρεμένη οργή των νέων που έπρεπε κάποτε να ξεσπάσει. O νέος σήμερα είναι γεμάτος θυμό, αγανάκτηση και απόγνωση. Βλέπει ένα ολόκληρο σύστημα παιδείας να καταρρέει μπροστά στα μάτια του, όταν η υποτιθέμενη δωρεάν παιδεία που του «σερβίρουν» δεν υπάρχει, καθώς ο ίδιος είναι αναγκασμένος να περνά 11 ώρες από τη ζωή του σε καθημερινή βάση πίσω από ένα θρανίο για να μάθει αυτά που έπρεπε ήδη να είχε διδαχθεί από το δημόσιο σχολείο μέσα σε 7 ώρες. Ταυτόχρονα, ο χώρος στον οποίο καλείται ο μαθητής να παρακολουθήσει την παράδοση των μαθημάτων καθίσταται ως ο πλέον ακατάλληλος. Βλέπει το μέλλον του να καταστρέφεται γνωρίζοντας πως με την αποφοίτησή του από μία σχολή, η επαγγελματική του αποκατάσταση είναι αβέβαιη διότι ακόμη και με την εύρεση μίας εργασίας ξέρει πως ο μισθός του δεν θα ξεπερνά τα 700 ευρώ. Θα ανήκει πλέον και αυτός στην αποκαλούμενη «γενιά των 700 ευρώ», όταν τα μηνιαία έξοδά του θα ξεπερνούν κατά πολύ το ποσό αυτό. Τέλος, βλέπει την ίδια την κρατική εξουσία να υποτιμά τη νοημοσύνη του όταν του μιλούν για ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, όταν βλέπει τη διαφθορά να ταυτίζεται με την πολιτική ζωή, όταν βλέπει πως εκείνοι που εξέλεξε να τον προστατεύουν είναι εκείνοι που γράφουν τον «επικήδειό» του. Oι πολιτικοί δίνουν πλέον τρεις εναλλακτικές λύσεις σε αυτά τα παιδιά, ή να φύγουν από τη χώρα ή να κάτσουν «ήρεμα» στον καναπέ τους βλέποντας το μέλλον να περνά αδιάφορα από μπροστά τους ή να αυτοκτονήσουν. Γιατί να ζουν μέσα σε μία τέτοια κοινωνία δεν μπορούν. Oι νέοι διαλέγουν όμως το δικό τους τρόπο να εναντιωθούν σε όλη αυτή την αποπνικτική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια. Κλείνουν τα σχολεία και διοργανώνουν ειρηνικές διαδηλώσεις για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Το ίδιο έπραξαν και στην υπόθεση του άτυχου Αλέξανδρου. Διαμαρτυρήθηκαν, διεκδίκησαν, αγωνίστηκαν. Έκλεισαν δρόμους σε όλα τα μέρη της Ελλάδας και φώναξαν δυνατά. Ωστόσο, αυτή η προσπάθεια διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους παρέκλινε από τον αρχικό της στόχο αφού βρήκαν πρόσφορο έδαφος ορισμένες κοινωνικές ομάδες. Μειοψηφία νέων, άτομα που καυχιούνται πως είναι αναρχικοί, μη οργανωμένες μονάδες, καθώς και κάμποσοι που ξεπήδησαν από τις γραμμές της αστυνομίας(όπως έχει μαγνητοσκοπηθεί) φόρεσαν κουκούλες και έκ
αψαν κυριολεκτικά πολλές πόλεις της Ελλάδας, για να εκφράσουν τα δικά τους συμφέροντα. Αυτά τα γεγονότα καταδικάζονται απερίφραστα. Τέτοιου είδους βανδαλισμοί δυσφημούν τον επαναστατικό αγώνα. Κλείνοντας πρέπει να τονιστεί ότι αυτά τα γεγονότα δεν πρέπει να φοβίζουν κανένα, γιατί το μέλλον ανήκει σε αυτούς που ξέρουν να το διεκδικούν. Το μέλλον είναι στα χέρια των νέων. Αυτοί πρέπει να μην χειραγωγηθούν, να διεκδικήσουν, να πολεμήσουν, να αγωνιστούν, να πιστέψουν, να αγαπήσουν, να ονειρευτούν, να πραγματοποιήσουν!
Σύνταξη: Τζένη Φλώκη
Χιλιάδες νέοι σε ολόκληρη την Ελλάδα κατέβηκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι όχι μόνο για τον άδικο χαμό του δεκαπεντάχρονου, αλλά για την ίδια την κρατική εξουσία. O θάνατος του μαθητή δεν ήταν η αιτία, ήταν η αφορμή. Η αιτία ήταν όλη αυτή η συσσωρεμένη οργή των νέων που έπρεπε κάποτε να ξεσπάσει. O νέος σήμερα είναι γεμάτος θυμό, αγανάκτηση και απόγνωση. Βλέπει ένα ολόκληρο σύστημα παιδείας να καταρρέει μπροστά στα μάτια του, όταν η υποτιθέμενη δωρεάν παιδεία που του «σερβίρουν» δεν υπάρχει, καθώς ο ίδιος είναι αναγκασμένος να περνά 11 ώρες από τη ζωή του σε καθημερινή βάση πίσω από ένα θρανίο για να μάθει αυτά που έπρεπε ήδη να είχε διδαχθεί από το δημόσιο σχολείο μέσα σε 7 ώρες. Ταυτόχρονα, ο χώρος στον οποίο καλείται ο μαθητής να παρακολουθήσει την παράδοση των μαθημάτων καθίσταται ως ο πλέον ακατάλληλος. Βλέπει το μέλλον του να καταστρέφεται γνωρίζοντας πως με την αποφοίτησή του από μία σχολή, η επαγγελματική του αποκατάσταση είναι αβέβαιη διότι ακόμη και με την εύρεση μίας εργασίας ξέρει πως ο μισθός του δεν θα ξεπερνά τα 700 ευρώ. Θα ανήκει πλέον και αυτός στην αποκαλούμενη «γενιά των 700 ευρώ», όταν τα μηνιαία έξοδά του θα ξεπερνούν κατά πολύ το ποσό αυτό. Τέλος, βλέπει την ίδια την κρατική εξουσία να υποτιμά τη νοημοσύνη του όταν του μιλούν για ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, όταν βλέπει τη διαφθορά να ταυτίζεται με την πολιτική ζωή, όταν βλέπει πως εκείνοι που εξέλεξε να τον προστατεύουν είναι εκείνοι που γράφουν τον «επικήδειό» του. Oι πολιτικοί δίνουν πλέον τρεις εναλλακτικές λύσεις σε αυτά τα παιδιά, ή να φύγουν από τη χώρα ή να κάτσουν «ήρεμα» στον καναπέ τους βλέποντας το μέλλον να περνά αδιάφορα από μπροστά τους ή να αυτοκτονήσουν. Γιατί να ζουν μέσα σε μία τέτοια κοινωνία δεν μπορούν. Oι νέοι διαλέγουν όμως το δικό τους τρόπο να εναντιωθούν σε όλη αυτή την αποπνικτική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια. Κλείνουν τα σχολεία και διοργανώνουν ειρηνικές διαδηλώσεις για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Το ίδιο έπραξαν και στην υπόθεση του άτυχου Αλέξανδρου. Διαμαρτυρήθηκαν, διεκδίκησαν, αγωνίστηκαν. Έκλεισαν δρόμους σε όλα τα μέρη της Ελλάδας και φώναξαν δυνατά. Ωστόσο, αυτή η προσπάθεια διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους παρέκλινε από τον αρχικό της στόχο αφού βρήκαν πρόσφορο έδαφος ορισμένες κοινωνικές ομάδες. Μειοψηφία νέων, άτομα που καυχιούνται πως είναι αναρχικοί, μη οργανωμένες μονάδες, καθώς και κάμποσοι που ξεπήδησαν από τις γραμμές της αστυνομίας(όπως έχει μαγνητοσκοπηθεί) φόρεσαν κουκούλες και έκ
Σύνταξη: Τζένη Φλώκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου