ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΠOYΣΙΕΣ!

O αθλητισμός όπως όλοι γνωρίζουμε είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την εκπαίδευση από την αρχαιότητα ακόμη. Oι πρόγονοί μας με το ρητό «νους υγιείς εν σώματι υγειεί» προέτρεπαν τους νέους να ασχολούνται τόσο με την παιδεία του πνεύματος όσο και με την παιδεία του σώματός τους. Κατά τον ίδιο τρόπο και σήμερα, η γυμναστική αλλά κυρίως ο σχολικός πρωταθλητισμός αναπτύσσουν αυτό το πνεύμα στους νέους. Σύμφωνα με στοιχεία του YΠ.Ε.Π.Θ και της Διεύθυνσης Φυσικής αγωγής από 150.000 το έτος 2000-2001, οι μετέχοντες σε σχολικούς αγώνες έφτασαν τους 200.000 το έτος 2003-2004 και συνεχώς αυξάνονται. Τα σχολικά πρωταθλήματα αφορούν αγωνίσματα είτε ατομικά είτε ομαδικά. Κάθε χρόνο βλέπουμε σε όλη την Ελλάδα να λαμβάνουν χώρα αγώνες ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλεϊ καθώς και αγώνες στο πόλο, στο σκάκι, στο πινγκ-πονγκ, το στίβο, την κολύμβηση κ.ά. Βέβαια απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεκινήσει το πρωτάθλημα είναι η όσο το δυνατότερο μεγαλύτερη συμμετοχή. Η αγωνιστική περίοδος ξεκινά για τις περισσότερες ομάδες και αγωνίσματα το Νοέμβρη. Oι μετέχοντες έχουν τη δυνατότητα, αν και εφόσον είναι απαραίτητο, να προπονούνται όλοι μαζί και να βελτιώνουν τις επιδόσεις τους. Oι αγώνες μπορούν να γίνονται στην ίδια πόλη, αλλά όχι πάντα, και με την συνοδεία βέβαια του υπεύθυνου γυμναστή-προπονητή. Κίνητρο για τους αγωνιζόμενους είναι διάκριση αυτών και του σχολείου τους με τιμητικό βραβείο κάποιο κύπελλο ή μετάλλιο. Μέχρι και σήμερα οι «απώλειες» σε ώρες μαθημάτων δικαιολογούνται αυτόματα, πράγμα που σημαίνει ότι οι μαθητές δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τις απουσίες. Με αυτόν τον τρόπο όλο και περισσότεροι νέοι τείνουν να ασχολούνται με τα σχολικά πρωταθλήματα και αυτό γιατί απαλλαγμένοι από το άγχος των απουσιών μπορούν να αφιερώσουν χρόνο σε κάτι που αφενός τους αρέσει πολύ και αφετέρου θα τους βοηθήσει να αναπτύξουν χαρακτηριστικά όπως η ομαδικότητα, η ευγενής άμιλλα, η κριτική ικανότητα και η πνευματικότητα. Συνεπώς μετατρέπονται σε κοινωνικά όντα και καταπολεμούν τη μοναξιά που είναι κύριο γνώρισμα της εφηβείας. Σε ένα γενικευμένο πλαίσιο μπορούμε να πούμε πως το σχολείο σε συνδυασμό με την άθληση διαμορφώνει χαρακτήρες με ηθικές αξίες και σωστά πρότυπα και δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές να γίνονται αυτό που λέμε, ολοκληρωμένοι πολίτες, δικαίωμα που δεν πρέπει ποτέ να τους στερηθεί.
Σύνταξη: Μαρία-Επιστήμη Αναγνωστοπούλου

Tο τίμημα της περιέργειας

(Συνέντευξη από πρώην χρήστη ναρκωτικών)
―Πόσων ετών έκανες πρώτη φορά χρήση ναρκωτικών;
―Στα 18.
―Ποιοι σε επηρέασαν;
―Κανείς. Μόνος μου από περιέργεια!
―Πότε ακριβώς έκανες χρήση;
―Πρώτη φορά πήρα σε μια περίοδο της ζωής μου πολύ άσχημη, όταν ήμουν πολύ χάλια! Είχα και τον κολλητό μου να το αναφέρει συνέχεια… ήταν και η περιέργεια… Ήθελα να δω πως θα νιώσω!
―Τι ήθελες να νιώσεις;
―Ήθελα να ξεχαστώ! Και αυτό έγινε για λίγο…
―Πώς ένιωθες όταν έκανες χρήση;
―Αρχικά δεν νιώθεις τίποτα, τα συμπτώματα αρχίζουν σχεδόν 10 λεπτά μετά… Μόλις περάσουν τα 10 λεπτά αρχίζεις να μην καταλαβαίνεις τίποτα, να μη νιώθεις τίποτα! Είσαι στο κόσμο σου! Κολλάει το μυαλό σου και όλα τα αισθήματα σου!
―Κατά τη διάρκεια της επιρροής πώς ένιωθες;
―Το πως νιώθεις πάει ανάλογα με το τσιγάρο που θα πιεις! Το σίγουρο είναι πως όταν αρχίζεις να συνέρχεσαι γίνεσαι εντελώς χάλια!
―Τι εννοείς ανάλογα με το τσιγάρο...;
―Θέλω να πω, πως κάποια τσιγάρα έχουν διαφορετικές επιδράσεις! Για παράδειγμα, αν κάνεις αλβανικό τις πιο πολλές φορές, μετά νιώθεις κουρασμένος, αν κάνεις ελληνικό συνήθως σε πιάνει γέλιο, εν τω μεταξύ, αν κάνες σκανκ (ολλανδικό με χημικά) την πάτησες!
―Εφόσον δεν είχαν καλά αποτελέσματα γιατί συνέχιζες να παίρνεις;
―Γιατί με έκανε να ξεχνιέμαι για λίγο από κάποιες άσχημες καταστάσεις!
―Μετά το τέλος της επίδρασης πώς ένιωθες;
―Εντελώς χάλια, ειδικά την άλλη μέρα... το πρωί είχα πονοκεφάλους, είχα εμετούς… κόλλαγε το κεφάλι μου και τέτοια…
―Και παρόλα αυτά συνέχιζες;
―Ναι... είχα αρχίσει να εθίζομαι αλλά δεν το καταλάβαινα… Έλεγα ότι μπορούσα να το κόψω, αλλά ήταν μεγάλο ψέμα, το έλεγα πολύ απλά για να νιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου…
―Πότε κατάλαβες ότι εθίστηκες;
―Όλοι λένε πως δεν εθίζεσαι, αλλά εάν δεν έχεις να κάνεις είσαι όλο νεύρα, σου φταίνε όλα μετά… Εγώ συγκεκριμένα το κατάλαβα ότι εθίστηκα όταν η αδερφή μου μού είπε ότι μάλλον το είχα κάνει. Δεν την πίστεψα και έτσι έκατσα κάποιες μέρες χωρίς, τότε το συνειδητοποίησα γιατί το ζητούσα και ζήλευα να το ξανακάνω….
―Πώς ένιωσαν οι γονείς σου όταν το έμαθαν;
―Στεναχωρήθηκαν πάρα πολύ, λογικό δεν είναι; Πάντως τώρα είμαι καθαρός και σιγά σιγά το ξεπερνάμε!
―Πότε σταμάτησες τη χρήση;
―Σταμάτησα λίγο καιρό πριν μπω στο στρατό.
―Για ποιο λόγο το σταμάτησες;
―Γιατί αγάπησα μια κοπέλα και δεν ήθελα να τη στεναχωρώ!
―Τώρα αν σου δινόταν η ευκαιρία, θα το ξανάρχιζες;
―Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος γι’ αυτήν την απάντηση αλλά νομίζω όχι!!!
―Πιστεύεις πως η ζωή σου είναι καλύτερη χωρίς τα ναρκωτικά;
―Φυσικά και είναι καλύτερη! Αυτό είναι αυτονόητο!
―Κάτι για τους αναγνώστες;
―Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τα ναρκωτικά. Ακόμα και τα πολύ ελαφριά! Σου τρώει την ψυχή σιγά σιγά και με πολύ πόνο, τέτοιο πόνο που όταν τον καταλάβεις είναι ήδη αργά γιατί τα όνειρα σου έχουν από καιρό τελειώσει... ...

Επιμέλεια συνέντευξης: Ντιάνα Λάσκου

Mετά το ΘANATO η EΞEΓEPΣH

Η εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα υπό την παρακολούθηση του συναδέλφου του Βασίλη Σαραλιώτη ήταν «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» αφού επέφερε θύελλα αντιδράσεων στην ελληνική κοινωνία.
Χιλιάδες νέοι σε ολόκληρη την Ελλάδα κατέβηκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι όχι μόνο για τον άδικο χαμό του δεκαπεντάχρονου, αλλά για την ίδια την κρατική εξουσία. O θάνατος του μαθητή δεν ήταν η αιτία, ήταν η αφορμή. Η αιτία ήταν όλη αυτή η συσσωρεμένη οργή των νέων που έπρεπε κάποτε να ξεσπάσει. O νέος σήμερα είναι γεμάτος θυμό, αγανάκτηση και απόγνωση. Βλέπει ένα ολόκληρο σύστημα παιδείας να καταρρέει μπροστά στα μάτια του, όταν η υποτιθέμενη δωρεάν παιδεία που του «σερβίρουν» δεν υπάρχει, καθώς ο ίδιος είναι αναγκασμένος να περνά 11 ώρες από τη ζωή του σε καθημερινή βάση πίσω από ένα θρανίο για να μάθει αυτά που έπρεπε ήδη να είχε διδαχθεί από το δημόσιο σχολείο μέσα σε 7 ώρες. Ταυτόχρονα, ο χώρος στον οποίο καλείται ο μαθητής να παρακολουθήσει την παράδοση των μαθημάτων καθίσταται ως ο πλέον ακατάλληλος. Βλέπει το μέλλον του να καταστρέφεται γνωρίζοντας πως με την αποφοίτησή του από μία σχολή, η επαγγελματική του αποκατάσταση είναι αβέβαιη διότι ακόμη και με την εύρεση μίας εργασίας ξέρει πως ο μισθός του δεν θα ξεπερνά τα 700 ευρώ. Θα ανήκει πλέον και αυτός στην αποκαλούμενη «γενιά των 700 ευρώ», όταν τα μηνιαία έξοδά του θα ξεπερνούν κατά πολύ το ποσό αυτό. Τέλος, βλέπει την ίδια την κρατική εξουσία να υποτιμά τη νοημοσύνη του όταν του μιλούν για ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, όταν βλέπει τη διαφθορά να ταυτίζεται με την πολιτική ζωή, όταν βλέπει πως εκείνοι που εξέλεξε να τον προστατεύουν είναι εκείνοι που γράφουν τον «επικήδειό» του. Oι πολιτικοί δίνουν πλέον τρεις εναλλακτικές λύσεις σε αυτά τα παιδιά, ή να φύγουν από τη χώρα ή να κάτσουν «ήρεμα» στον καναπέ τους βλέποντας το μέλλον να περνά αδιάφορα από μπροστά τους ή να αυτοκτονήσουν. Γιατί να ζουν μέσα σε μία τέτοια κοινωνία δεν μπορούν. Oι νέοι διαλέγουν όμως το δικό τους τρόπο να εναντιωθούν σε όλη αυτή την αποπνικτική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια. Κλείνουν τα σχολεία και διοργανώνουν ειρηνικές διαδηλώσεις για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Το ίδιο έπραξαν και στην υπόθεση του άτυχου Αλέξανδρου. Διαμαρτυρήθηκαν, διεκδίκησαν, αγωνίστηκαν. Έκλεισαν δρόμους σε όλα τα μέρη της Ελλάδας και φώναξαν δυνατά. Ωστόσο, αυτή η προσπάθεια διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους παρέκλινε από τον αρχικό της στόχο αφού βρήκαν πρόσφορο έδαφος ορισμένες κοινωνικές ομάδες. Μειοψηφία νέων, άτομα που καυχιούνται πως είναι αναρχικοί, μη οργανωμένες μονάδες, καθώς και κάμποσοι που ξεπήδησαν από τις γραμμές της αστυνομίας(όπως έχει μαγνητοσκοπηθεί) φόρεσαν κουκούλες και έκαψαν κυριολεκτικά πολλές πόλεις της Ελλάδας, για να εκφράσουν τα δικά τους συμφέροντα. Αυτά τα γεγονότα καταδικάζονται απερίφραστα. Τέτοιου είδους βανδαλισμοί δυσφημούν τον επαναστατικό αγώνα. Κλείνοντας πρέπει να τονιστεί ότι αυτά τα γεγονότα δεν πρέπει να φοβίζουν κανένα, γιατί το μέλλον ανήκει σε αυτούς που ξέρουν να το διεκδικούν. Το μέλλον είναι στα χέρια των νέων. Αυτοί πρέπει να μην χειραγωγηθούν, να διεκδικήσουν, να πολεμήσουν, να αγωνιστούν, να πιστέψουν, να αγαπήσουν, να ονειρευτούν, να πραγματοποιήσουν!
Σύνταξη: Τζένη Φλώκη